นวรัตน์ดอทคอม

...ขอขอบพระคุณพี่ Utrachai มากครับ ที่นำเรื่องราวของท่านเซียนสูมาให้อ่านกันครับ ยอดเยี่ยมจริงๆ...

_________________
ถ้าเราไม่อยากได้อะไรจากใคร ก็จะไม่มีอะไรให้หมางใจกัน

ขอบคุณด้วยคนก๊าบบบ

_________________
089 969 9445 @ anytime
line ID navaraht

สร้างบ้านด้วยเงิน 100 บาท

ครั้งสร้างบ้านหลังใหม่ในที่ดินที่เช่าจากวัดกำแพงนั้น ท่านอาจารย์สูมีเงินติดบ้านเพียง 100 บาท แต่ที่คิดจะปลูกบ้านให้ลูกเมียอยู่ ก็เพราะได้รับการดูถูกจากชาวบ้านว่า ดีแต่ช่วยเหลือผู้อื่น ไม่รู้จักช่วยเหลือครอบครัวตัวเอง

เมื่อท่านตกลงใจจะปลูกก็ลงมือสร้างทันที โดยจ้างลูกสาวคนโตกับเด็กมาขุดหลุมเพื่อลงเสาคนละ 15 บาท ลูกสาวถึงแก่ถอนใจและปรารภว่า

“เตี่ยอย่าล้อเล่นน่า มีเงินร้อยเดียวจะปลูกบ้านได้อย่างไร”

ทั้งนี้เพราะมองไม่เห็นทางที่อาจารย์สูจะเอาเงินที่ไหนมาสร้างบ้านกับเขา แต่แล้วลูกสาวของท่านก็ต้องอัศจรรย์ใจ เพราะปรากฏว่าในไม่ช้า ได้มีคนขนอิฐ ขนปูน ขนทราย และคนงานมาช่วยปลูกบ้านเป็นการใหญ่ จนสำเร็จอย่างรวดเร็ว

_________________
ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร อยู่ในภพที่สูงส่งเพียงไร ก็หนีความทุกข์ไม่พ้น

รักษาเนื้องอก และถ่ายทอดวิชาให้ ทมยันตี

“ทมยันตี” ได้เล่าถึงเรื่องของเธอที่อาจารย์สูเคยช่วยเหลือว่า วันหนึ่งติ๊ก ลูกสาวคนเล็กของท่าน นั่งสมาธิตรวจอาการปวดศีรษะของเธอซึ่งเป็นมานาน แล้วก็หันไปพูดกับท่านด้วยภาษาจีนอยู่นาน พอจับใจความได้ว่าเธอกำลังเป็นเนื้องอกในสมอง

ครั้นท่านอาจารย์สูทราบจากลูกสาวแล้วก็เรียก “ทมยันตี” ให้ออกไปกลางแจ้งกับท่านเพียง 2 คน สั่งให้เธอนั่งคุกเข่า ตัวท่านอาจารย์เองยืนเพ่งดวงอาทิตย์จนนัยน์ตาแดงดังนกกรด แล้วก้มลงใช้สายตาของท่านเพ่งที่หน้าผากของเธอครู่ใหญ่ เสร็จแล้วบอกว่าท่านช่วยได้แต่เพียงแค่นี้ คือหมายถึง เนื้องอกที่กำลังจะเป็นในสมองไม่มีโอกาสจะงอกอีก หากทว่าโรคปวดศีรษะยังคงมีต่อไป แต่ไม่มากเหมือนก่อน

“ทุกวันนี้อี๊ดปวดหัวเกือบทุกวัน แต่ไม่ค่อยรุนแรง พอทนได้” เธอบอก

ท่านอาจารย์สูได้ให้ความรักและความเมตตาแก่ “ทมยันตี” เหมือนลูกในไส้ ขนาดจะถ่ายทอดวิชาให้แก่เธอ แต่มีข้อแม้ว่า ถึงจะมีใครมาปลุกในเวลาตี 1 ตี 2 เพื่อขอความช่วยเหลือ ก็จะต้องตื่นไปช่วยเหลือเขา

“อี๊ดตื่นไม่ไหวจ๊ะ เลยไม่ขอรับวิชานั้น แต่ท่านก็ให้วิชาแก่อี๊ดมาพอสมควร”

ด้วยความเคารพรักอย่างสุดใจที่ “ทมยันตี” มีต่อ “อาเตีย” ของเธอนั้น ทำให้เธอทนดูสภาวการณ์บางอย่างไม่ไหว

เพราะผู้ที่ไปพึ่งท่านอาจารย์สูนั้น ไม่เคยคิดเลยว่าท่านต้องการจะพักผ่อนบ้าง โดยเฉพาะต้องรับประทานอาหารเช่นเดียวกับมนุษย์ทั้งหลาย ฉะนั้นท่านอาจารย์จึงต้องรับแขกตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย โดยไม่มีข้าวตกถึงท้องสักเม็ด ในขณะที่แขกหมุนเวียนเปลี่ยนกันไปออกหาอาหารรับประทานกันตลอดเวลา

เมื่อ “ทมยันตี” เห็นเหตุการณ์เกิดขึ้นเช่นนี้อยู่เนืองๆ วันหนึ่งเธอก็หมดความอดทน จึงเดินขึ้นบันไดปังๆ ไปหา “อาเตีย” ของเธอ และบอกสำเนียงที่เฉียบขาดว่า

“อาเตีย ไปทานข้าว ตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย อาเตียไม่ได้หยุดเลย แต่พวกคุณๆ ผลัดกันลงไปทานกันทุกคน ฉะนั้นขอหยุดให้อาเตียได้พักผ่อนบ้าง”

แขกทุกคนที่นั่งอยู่ถึงแก่ตะลึง ส่วน “อาเตีย” ก็ยอมลุกเดินตาม “ทมยันตี” ไปรับประทานข้าวแต่โดยดี

_________________
ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร อยู่ในภพที่สูงส่งเพียงไร ก็หนีความทุกข์ไม่พ้น

เยี่ยมเลยครับ ทมยันตีนี่นักเขียนดังเลยครับ

_________________
อันความสุขทางใจนั้นหายาก คนส่วนมากไม่ชอบแสวงหา
หวังแต่สุขเพื่อสนุกเพียงหูตา มันจึงพาชักจูงให้ยุ่งใจ

กระดาษชิ้นน้อยใต้เสื่อ

และแล้ววันหนึ่งหัวใจของ “ทมยันตี” นักเขียนสตรีนามอุโฆษ ก็แทบจะแตกสลาย เมื่อทราบว่า “อาเตีย” ที่เคารพรักประดุจบิดาบังเกิดเกล้าของเธอ ถึงแก่กรรมด้วยการนั่งสมาธิแล้วถอดจิตออกจากสังขาร เช่นเดียวกับท่ามรณภาพของพระอาจารย์ของท่าน ในคืนวันที่ 17 เมษายน 2522 เวลาประมาณ 20.45 น.

โดยมีคำกลอนที่เขียนบนกระดาษชิ้นน้อยติดไว้ใต้เสื่อที่ท่านนั่งเพียง 4 ประโยคว่า

ละครปิดฉาก
ลงเรือข้ามฟาก
ที่นี่เรียบเรียบ
ฝากให้รู้ข่าว

สู พรหมเชยธีระ

_________________
ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร อยู่ในภพที่สูงส่งเพียงไร ก็หนีความทุกข์ไม่พ้น

ขอบคุณครับพี่ต่อสำหรับคำชมที่มอบให้
มีกำลังใจอีกโข ที่จะไปตามหางานดีๆ (ของคนอื่น) มานำเสนอให้ชาว N. ได้ติดตามกันต่อไป

ปล. หากท่านพี่จะรับศิษย์เป็นนักเขียนรุ่นต่อไป ขอความกรุณาอย่าลืมผมนะขอรับ
จะรีบนำดอกไม้ ธูปเทียน และหมากพลู ไปถวายตัวถึงอาศรม ที่ชลบุรีเลยครับ

_________________
ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร อยู่ในภพที่สูงส่งเพียงไร ก็หนีความทุกข์ไม่พ้น

โอย อย่ามาแกล้งกันเลย....มันกดดันนะกั๊บ

_________________
ถ้าเราไม่อยากได้อะไรจากใคร ก็จะไม่มีอะไรให้หมางใจกัน

มาเพื่อไม่ให้บางสิ่งบางอย่างหายไปฮะ

_________________
ชาตินี้ไม่จริง ชาติไหนก็ไม่จริง

_________________
ถ้าเราไม่อยากได้อะไรจากใคร ก็จะไม่มีอะไรให้หมางใจกัน