ผู้ถือครองวิชามหาอุด
พระครูบรรหาญศีลคุณ (แร่ จันทสโร) วัดเซิดสำราญ ต.บ้านเซิด อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี
โดย...รณธรรม ธาราพันธุ์วัดเนินตามาก...ผมถามหลวงปู่ม่น ธัมมจิณโณ ที่นั่งมองหน้าผมอยู่ว่า “หลวงปู่แร่ วัดเซิดสำราญ เก่งไหมครับ หลวงปู่”
ท่านนิ่งอยู่อึดใจก่อนจะตอบเรียบ ๆ
“ฉันจะไปรู้เรอะ”ครั้นเห็นศิษย์หน้าม่อย ท่านก็พึมพำ
“เก่ง”วัดเซิดสำราญ...ผมถามหลวงปู่แร่ จันทสโร ที่นั่งมองหน้าผมอยู่ว่า “หลวงปู่เวลาเข้าพิธีปลุกเสกพุทธาภิเษกเนี่ย เราจะรู้ได้ไหมครับว่าใครเก่ง ใครไม่เก่ง หรือใครมานั่งหลับเฉย ๆ”
“รู้ได้” ท่านว่า
“แล้วหลวงปู่เคยเสกพระร่วมกับหลวงปู่ม่นไหมครับ”
“กับอาจารย์ม่น เคยหลายครั้ง” ท่านตอบ
เข้าเป้าพอดีจึงถามตรง ๆ
“หลวงปู่ม่น เก่งไหมครับ” ถามแล้วก็กลั้นใจรอคำเฉลย
ท่านพูดหนักแน่น
“เก่ง...อาจารย์ม่น เก่งมาก”เท่านั้นแหละพอแล้วสำหรับผม แท้จริงผมให้ความเคารพเลื่อมใสในความเป็นพระดี พระเก่งของทั้งสองหลวงปู่นี้มานานหนักหนา การถามเช่นนี้ก็เพียงเพื่อให้สนองความอยากรู้ของตัวเอง เพื่อตอกย้ำหมุดแห่งความศรัทธาให้แน่นเข้า
บัดนี้ฝั่งลึกหลวงปู่แร่ จันทสโร เป็นพระที่ดังเงียบในท้องถิ่นมานานเน ละแวกบ้านเซิดเป็นชาวลาวแท้ ๆที่อพยพมาจากเมืองเวียงจันทร์ ก่อนจะแบ่งออกอีกหนึ่งสายรอนแรมไปสร้างบ้านหัวถนนลึกเข้าไปในอำเภอพนัสนิคม ผมไม่อาจทราบได้ว่าหลวงปู่แร่เป็นชาวลาวกับเขาด้วยหรือไม่ เพราะเมื่อพูดถึงประวัติท่านทีไร คำตอบก็คือ
“ฉันเขียนไว้แล้ว อยู่ในไดอารี่จะเอามาทำหนังสือก็ได้ แต่ต้องรอให้ฉันตายก่อน”ผมไม่คิดขออีกเลย ขี้เกียจรอ เพราะจะมารอครูบาอาจารย์ละสังขารเพื่อเอาประวัติมันก็กระไรอยู่
แต่ที่ทราบชัดคือ คนแถวนั้นคาดตะกรุดโทนของหลวงปู่กันแทบทุกคน ถามเขาก็ตอบแค่เยี่ยมที่สุด ผมเคยได้ยินมาว่า ชาวลาวพวนเหล่านี้คิดลองวิชาทางไสยศาสตร์กับท่านหลายครั้ง นัยเพื่อทดสอบความ
“เจ๋ง” ของท่าน ผลที่ได้คือท่าน
“เจ๋ง” จริง
“หมอธรรม” เหล่านี้เลยยกธงขาว แล้วหันมาคาดตะกรุดของหลวงปู่กันเป็นแถว
ปัจจุบัน หลวงปู่แร่มีอายุราว 95 ปี แต่ท่านก็ยังแข็งแรงกระฉับกระเฉงเมื่อเปรียบกับผู้เฒ่าในวัยเดียวกัน เป็นพระที่ไม่ดังเปรี้ยงปร้างองค์เดียวที่ได้ขึ้นแท่นเป็น 1 ใน 6 พระภาวนาจารย์ในพิธีสำคัญของประวัติศาสตร์ชาติไทย คือการสวดเสริมดวงเมือง เมื่อประมาณ 2 เดือนที่ผ่านมา โดยมีสมเด็จพระสังฆราชฯ เป็นประธานพิธี
สมควรแล้วที่เลือกท่าน เพราะโดยปกติหลวงปู่จะมีความชำนาญในการพิจารณาชะตาราศีของผู้ที่มาหาว่าดีร้ายประการใด ถ้าเข้าตาเสียท่านก็ให้ทำพิธีที่เรียกว่า
“สะเดาะเคราะห์” ส่วนจะ
“สะเดาะ” ออกหรือไม่นั้น ผมไม่รู้หรอกเพราะไม่เคยทำ สัมภาษณ์คนที่เคยเห็นเขาก็ว่าดี ก็ O.K.
สะเดาะคนมามากแล้ว ลองสะเดาะประเทศชาติบ้างก็เข้าทีความเก่งของท่านไม่ใช่มีเพียงนี้ ในพ.ศ. 2528 เป็นปีที่ผมกำลังคึกคะนองสุด ๆ เรื่องยิงพระเครื่องนั้นบอกเถิด รณธรรมยอมอดข้าวเอาเงินซื้อลูกปืน.38 เข้าป้อมยิงพระกับเพื่อนคู่ใจทั้ง 7 คนมาแล้ว เก็บปลอกกระสุนไว้ดูเป็นที่ระลึกได้เกือบ 100 ลูก
พระองค์ไหนที่ว่าแน่ จอดไม่ต้องแจวจนผมใจเสีย เพื่อน ๆ และไทยมุงก็โห่ฮาหาว่างมงายเชื่อเข้าไปได้ ผมน้อยใจซะไม่มีที่พระดัง ๆ (อย่าให้เอ่ยเลย) ไม่รู้จักกี่องค์ ซึ่งคุยว่าแน่ ๆ แพ้ลูกตะกั่วโม้ด... เจ็บใจนัก เลยหันไปคว้าเหรียญพระโนเนมมาอัดซะให้หายแค้น ลูกปืนเหลือแค่ 6 นัด เอ้า ! ยิงกันให้ระเบิดเถิดเทิงไปเลย
คนยิงก็อุตส่าห์ชวนพี่ตุ๊นักแม่นปืนเหรียญทองชลบุรีมายิง เหรียญโนเนมถูกวางกับพื้นทรายพิงกะลามะพร้าว คนเหรียญทองเอาปืนจ่อยิงพระห่างกันไม่ถึงคืบ สับนกลงอย่างมั่นใจ
แชะ !ประดุจเสียงสวรรค์คำพรที่จุดประกายความหวังให้ลุกโชน ทุกลูกตาเพ่งมองหน้าคนยิงสลับกับปืนว่าเล่นพิเรนทร์อะไรหรือเปล่า พี่ตุ๊ไม่ยอมว่อกแว่ก รวบรวมสมาธิกระทุ้งไกปืนลงซ้ำ
แชะ !เสียงที่สองทำไทยมุงรวมทั้งผมเผลอตัวก้าวถอยหลังอย่างไม่ตั้งใจ ด้วยปรากฏควันขาวเป็นละอองบาง ๆ ลอยออกจากลูกโม่ ผมร้องเตือนพี่ตุ๊ให้ระวัง เพราะใจที่ยังเหลือเชื้อแห่งศรัทธาว่าปืนจะแตกยังมีอยู่
พี่ตุ๊กำปืนมือชุ่มเหงื่อเหนียวหนับ พึมพำบนบานออกมาว่า ถ้า 2 นัดแรกเป็นเพราะหลวงปู่หยุดไว้จริง ไม่ใช่ฟลุก นัดนี้ขอให้ยิงออกไม่อย่างนั้นปืนต้องร้าวเสียหายอย่างแน่นอน พูดจบก็สับนกลงทันที
เปรี้ยง !มะพร้าวแตกกระจายเหมือนโยนเล่น พอตั้งสติได้ผมก็คิดเสียดายเหรียญขึ้นมาทันที ทะยานถึงจุดตกกระทบก่อนใคร ขุดคุ้ยลงทรายเพื่องัดเหรียญขึ้นมาดูให้ถนัด ปรากฏว่าพบแต่ลูกปืน ลูกปืนที่ไม่มีรอยการขูดขีดหรือบุบเพราะกระทบโลหะแต่อย่างใดเหรียญไปไหน ?ตอนนี้เพื่อนผมและไทยมุงเริ่มก้มหากันบ้างแล้ว ผมใจไม่ดี เหรียญจะไปไหนได้ มันจะมีอภินิหารอะไรขนาดนั้น ขณะที่ผมนั่งคิด พี่ตุ๊ยังคงนั่งชันเข่าอยู่ที่จุดยิงไม่ได้ขยับเขยื้อนไปทางไหน ผมจึงลุกเข้าไปหา แกนึกอย่างไรไม่ทราบกลับหมุนตัวหันหลังให้ผมทั้งที่ยังนั่งชันเข่าอยู่
เหรียญอยู่ตรงหน้าแกพอดีไปวางอยู่ตรงจุดที่เป็นส้นรองเท้าในตอนแรกที่แกเล็งยิงเหรียญนี้ จะเรียกว่าอัศจรรย์ก็เข้าท่านะ พอเจอเหรียญใครก็ต่างฮือเข้ามาขอ ผมเหรอจะให้ คนยิงขอผมยังไม่ให้เลย งกทั้งที่ไม่รู้จักว่าใคร รีบเผ่นกลับบ้านหยิบเหรียญขึ้นมาอ่าน
พระครูบรรหาญศีลคุณ วัดเซิดสำราญ พนัสนิคม ชลบุรีด้านหลังเป็นตัว
“เฑาะว์มหาอุด” ตัวเดียวไม่มีอื่นใด นับว่าผู้เป็นเจ้าของเหรียญมั่นใจในวิชาของตนถึงขีดสุด จึงใช้อักขระตัวเดียวพอ
ก็พอจริง ๆผมเดินทางออกสืบหาวัดเซิดสำราญจนเจอ เมื่อเข้าไปกราบท่านผู้เป็นเจ้าของเหรียญก็พบว่าท่านมีความเป็นอยู่ที่สมถะยิ่ง กุฏิเก่าโบราณไม่มีอะไรที่จะอำนวยความสะดวกแบบโลก ๆ ได้เลย ผู้เป็นเจ้าของเองก็ไม่มีมาด ไม่มีโอ่ นั่งรับแขกกับเสื่อเก่า ๆ อย่างสงบ คุยน้ำเสียงเรียบ ๆ เบา ๆ ปราศจากความทะนงตนทั้งที่เป็น...
เจ้าคณะตำบลเมื่อผมรวบรวมกำลังใจก็ออกปากสารภาพผิดที่ไปยิงเหรียญท่านเข้า โดยเล่ารายละเอียดให้ฟังทุกขั้นตอนไม่ปิดบัง เล่าไปก็เสียวไปไม่รู้ว่ากระโถนใบใหญ่ตรงหน้าท่านจะลอยมาเมื่อไร แต่ก็เปล่า...ตลอดเวลาที่เล่า ผมเฝ้าสังเกตท่านไปด้วย ไม่มีอาการตื่นเต้น ไม่มีท่าทีของคนผู้สำคัญตนว่าวิเศษ ไม่มีสีหน้าหรือแววตาพออกพอใจกับความเก่งของตน และไม่มีความโกรธขึ้งไม่พึงพอใจที่มาลบหลู่ตนเลย
แม้สักน้อยหนึ่งท่านคงมวนใบจากกับยาเส้นช้า ๆ สูบไปฟังไปตลอดเวลาที่ผมน้ำลายฟุ้ง หมดมวนท่านก็ต่อใหม่ จนผมเล่าจบ ผมก็เงียบ
ท่านก็เงียบเมื่อต่างคนต่างเงียบ บรรยากาศ
“มาคุ” ก็เกิด ผมไม่รู้จะคุยอะไรอีกดี เลยออกปากขอเหรียญรุ่นนี้เอาดื้อ ๆ
ท่านเอ่ยเบา ๆ
”หมดไปนานแล้ว เพราะเป็นเหรียญรุ่นแรก”หือ ! นี่รณธรรมยิงเหรียญรุ่นแรกเจียวหรือผมเริ่มคิดสะระตะว่าจะขออะไรดี กำลังนึกอยู่ ท่านก็พูดขึ้นว่า
“มีอยู่แต่พระสมเด็จรุ่นสอง จะเอาหรือเปล่า”หา! รุ่นสอง ถามด้าย...ใครจะปฏิเสธ พอผมว่าเอาครับ ท่านก็ลุกเดินขึ้นไป
“ปีน” กระไดที่แสนชันขึ้นชั้นสอง ก่อนที่จะไต่กลับลงมาพร้อมพระสมเด็จ 3 องค์ เมื่อส่งให้แล้วก็นั่งสูบใบจากต่อ ผมจึงเรียนว่า
“องค์ละเท่าไรครับ”“ไม่ได้ขาย” นั่นคือคำตอบ
ผมสว่างแว่บรีบถาม
“อยากถวายค่าน้ำ ค่าไฟ กับหลวงปู่จะทำยังไงดีครับ” ท่านชี้ไปที่ตู้รับบริจาคนอกกุฏิท่าน ผมเลยไปหยอดองค์ละ 50 บาท
แต่นั้นมาผมก็เป็นขาประจำวัดเซิดสำราญ ขี่มอเตอร์ไซด์ไปหาหลวงปู่ม่นก็แวะคุยกับหลวงปู่แร่ก่อน เพราะเป็นทางผ่าน กราบหลวงปู่ม่นแล้วขากลับก็แวะคุยอีกรอบ ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง
ท่านเก่งจริง ๆพระสมเด็จรุ่นแรกท่านทำเองกับมือ ท่านเคยบอกว่าทำในปี พ.ศ. 2478 แต่พระอุปัฏฐากใกล้ชิดแย้งว่าท่านจำผิด ที่จริงปี พ.ศ. 2500 เศษ จึงยังหาข้อยุติไม่ได้ แต่คนเสกเป็นอันว่าแน่นอนคือ
1.
หลวงพ่อโด่ ไชยเสมอ วัดนามะตูม อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี
2.
หลวงปู่เหมือน อินทโชโต วัดกำแพง อ.เมือง จ.ชลบุรี
3.
หลวงปู่ทรัพย์ วัดบ้านงิ้ว อ.พานทอง จ.ชลบุรี
4.
หลวงปู่แร่ จันทสโร วัดเซิดสำราญ ต.บ้านเซิด อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี
ส่วนพระสมเด็จรุ่นสองใช้ผงเก่าที่ตกค้างจากรุ่น 1 มาทำในปี พ.ศ. 2511
ปัจจุบันนี้มีคณะศรัทธาสร้างวัตถุมงคลถวายหลวงปู่มากมายหลายรุ่น แต่ที่แน่นอนคือ
ผ้ายันต์ธง อันเป็นสุดยอดวิชาอีกแขนงหนึ่งของท่าน ซึ่งหลวงปู่จะลงอักขระเองด้วยมือท่านทุกผืน ผ้าขาวที่นำมาทำก็จะเป็นผ้าที่ดาดเพดานเวลาเผาศพ ผมเคยคิดอยากได้ แต่พอท่านบอกให้ไปหาผ้าดาดผีมา ผมก็หมดอยาก
ทว่าตอนนี้มีแล้ว ไม่รู้ใครไปแย่งของผีมา กรรมการให้บูชาผืนละ 500 บาท แต่พุทธคุณนั้นเกิน 500 จริง ๆ คนบูชาเป็นเจ้าสัวมาหลายคนแล้วนะจะบอกให้
ส่วนเหรียญรุ่นแรกที่ผมยิงไม่ออกนั้น มีนักดิ่งพสุธามาโดดในงานทำบุญหลวงปู่ ปรากฏว่าร่มไม่กาง ตกแอ้กมาบนทุ่งนา คนไปมุงกันเพียบที่คิดจะไปดู
“คนย่น” แกก็ไม่ย่น หมอเอาเปลสนามมารับไปตรวจอาการที่เต็นท์ ซึ่งตั้งทำการอยู่ในวัดเซิดสำราญ แกไม่เป็นอะไรเลยจริง ๆ สักพักก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปกราบขอบพระคุณหลวงปู่ที่กุฏิ เพราะตนเองแขวนเหรียญรุ่นแรกท่านอยู่เหรียญเดียว
ถ้าได้มาแถว ๆ วัดเซิดฯ ถามชาวบ้านดูก็ได้นะจ๊ะว่ารณธรรมโม้หรือเปล่าที่น่าแปลกคือ พอทหารนายนั้นตกตุ้บหายไปจากสายตาคนดูในบริเวณวัด เสียงฮือฮาก็ดังสนั่นจนหลวงปู่เดินออกมาถามที่หน้ากุฏิว่าเกิดอะไรขึ้น ศิษย์รายงานว่าคนโดดร่มแล้วไม่กาง ตอนนี้ชาวบ้านกำลังวิ่งไปดูศพ หลวงปู่เพ่งมองไปข้างหน้า ซึ่งไม่มีอะไรนอกจากต้นไม้เต็มไปหมด ก่อนจะบอก
“ไม่ตายหรอก”จากนั้นก็เดินเข้ากุฏิไป
ผมว่าพระเก่งจริงอย่างนี้หายากนะครับ ใครว่างก็รีบ ๆ มากราบท่านเสียเถิด ท่านย้ายที่อยู่เมื่อไรจะเสียใจแล้วเจอกันที่วัดนะครับบทความนี้ได้ตีพิมพ์เมื่อ วันที่ 1 มีนาคม 2541
เข้าสู่ระบบ 
สมัครสมาชิก
FAQ 
ขอบคุณ คับป๋ม 
