"โลหิตนาคี"

เอก ลาดบัว

เสียงผิวปากอารมณ์ดีดังแว่วมาแต่ไกล ทำให้ชิน กับยก รู้ว่าวันนี้คงได้กินของดีๆอีกแล้ว ชิน ,ยก และ เขียว สามหนุ่มอายุเลยบวชมาหลายปี หากแต่ยังไม่มีเวลาจะบวชทดแทนคุณบิดามารดร ก็ต้องออกมาเป็นลูกจ้างชั่วคราวของกรมทางฯเพื่อถางป่าแถกพง เพื่อสร้างทาง ทั้งสามทำงานร่วมกับคนอีกมากมาย หลักจากเลิกงาน ด้วยความเหน็ดเหนื่อย จึงต้องหาอะไรที่แก้เหนื่อย นั่นก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าเหล้า แต่จะกินกันเพียวๆได้หรือ มันต้องมีอะไรแกล้มแก้ความฝาดเฝื่อน เฉกวันนี้ หนุ่มเขียวเดินหิ้วกระสอบใบเขื่องเดินรี่เข้ามา หลังจากที่หายเข้าไปในป่าลึกข้างแคมป์คนงาน กลับมาอีกทีก็จวนค่ำเต็มที

"วันนี้อะไรละโว้ยไอ้เขียว....."

"เดี๋ยวพวกเอ็งก็รู้...."

พูดยังไม่ทันขาดคำ เขียวก็โยนกระสอบลงบนกลางวง หนุ่มชินเป็นคนแก้กระสอบออกและก็ต้องผงะ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน

"งู.....งูอะไรวะ ไอ้เขียว ตัวใหญ่ฉิบหาย..."

"จงอาง....เห็นกำลังออกมาจากกอไผ่ เลยตัดคอฉับ...."

ทั้งสามคนจัดการกับร่างงูที่เหลือเพียงตัว แต่ยังขยับไปมาอยู่ หนุ่มชินกับหนุ่มยก ไม่กล้าลงมือทำเพราะไม่คุ้นเคยกับฉัตว์ไม่มีตีนน่ากลัวและตัวใหญ่แบบนี้ หน้าที่ชำแหละจึงตกเป็นของหนุ่มเขียว หลังจากที่กรีดมีดผ่ามาถึงท้อง ทั้งสามก็ต้องแปลกใจเมื่อพบอะไรบางอย่าง

"เฮ้ยไข่งู..............."

ไข่งูหลายฟองในท้องไหลทะลักออกมากองที่พื้นดิน ร่างของแม่งูเคราะห์ร้ายยังคงดิ้นอยู่ด้วย เลื้อดสีแดงฉานใหลโกรก

"ข้าว่าไม่อยากกินแล้วว่ะ มันยังไงอยู่นา....."หนุ่มยกกับหนุ่มชินทำท่าไม่อยากกินเพราะเห็นว่ามันสยดสยองเกินไป

"เฮ้ยของดี...พวกเอ็งนี่ไม่รู้จักซะแล้ว..."

หลังจากนั้นทิดเขียวก็จัดการกับเนื้องูและเอาไข่งูที่เหลือเผาไฟทิ้ง มิใยที่มีคนเดินมาดูและกล่าวเตือนทั้งสามว่า ไม่ควรกิน แม้แต่ลุงทอง หัวหน้าคนงาน ที่ว่ากันว่าแกมีดีในตัว ก็ยังห้ามไม่ให้กิน เพราะแกบอกว่าแม่งูจงอางมีจิตอาฆาต และดูว่างูตัวนี้มีขนาดใหญ่กว่าปรกติ หากแต่หนุ่มเขียวกลับหัวเราะหึๆ จนลุงทองคล้อยหลังไป

"ครึ่ครึ โบร่ำโบราณ....."

"เฮ้ย...ลุงทองแกเป็นคนดีมีวิชานะ...."

มิใยที่ชินกับยกจะทักท้วง หากแต่หนุ่มเขียวก็กินเนื้องูจงอางเข้าไปจนเต็มคราบ หลังจากทั้งสามเข้านอน ราวๆตีสามกว่าๆ

"ไปๆ.....อย่าๆ......อย่าๆๆ.....กลัวแล้ววววววววววววววววววววว................."

ชินกับยกสะดุ้งพรวดขึ้นมา เมื่อเห็นหนุ่มเขียวนอนชักตาเหลือก ส่งเสียง ว่าอย่าๆๆๆ และเพียงแค่นั้น หนุ่มเขียวก็สิ้นใจ หน้าตาเหยเก

รุ่งเช้าทุกคนตกใจกับการเสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุของคนงาน จึงพูดกันไปต่างๆนาๆ และก็มาลงเรื่องที่ทั้งสามกินเนื้องู คนที่เชื่อก็ว่ากันต่อ แต่คนที่ไม่เชื่อก็แยกย้ายกันไป

"เอ็งสองคนระวังตัวให้ดี...ข้าเตือนแล้ว...."

"ลุงทอง....ข้าสองคนไม่ได้กินเข้าไปนะ ไอ้เขียวกินคนเดียว..."

"นั่นแหละ ยังไงเอ็งทั้งสามก็มีส่วน ระวังให้ดีก็แล้วกัน....."

"ช่วยเราด้วยลุง......"

"เอานี่ไป...อย่าให้ห่างตัวเชียวนะ...."

ลุงทองหยิบผ้าจีวรเก่าๆฉีกและส่งให้ทั้งสองพกติดตัวเอาไว้

"นึกถึงหลวงพ่อสุรินทร์ วัดลาดบัวขาวเอาไว้เวลาเอ็งเจออะไรแปลกๆ....อย่าให้ห่างตัวนะ ไม่ยังงั้นเอ็งจะเป็นอย่างไอ้เขียว...."

ตกกลางดึก หนุ่มชินเคลิ้มๆหลับๆ และรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมา ในความมืด หนุ่มชินรู้สึกเหมือนกับว่าเหมือนมีอะไรเลื้อยๆแกรกกรากอยู่รอบๆ และเป็นอย่างนี้ทั้งคืนจนรุ่งเช้า

"เฮ้ย...เมื่อคืนนอนไม่หลับเลยเหมือนมีอะไรมาอยู่รอบๆกระท่อม..."

"เออใช่ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน......."

ทั้งสองคนพากันไปหาลุงทอง และขอให้แกช่วย โดยพามาหาหลวงพ่อสุรินทร์ให้ท่านรดน้ำมนต์ให้

"ทีหลังเอ็นจะกินอะไรก็ขอให้ดูให้ดีๆ ชีวิตใครใครก็รัก เขามีลูกลูกเขาๆก็รัก......"

ทั้งสองคนต้องตกตะลึงและแปลกใจที่หลวงพ่อทราบเรื่องได้อย่างไร ทั้งๆที่ยังไม่ได้เล่าให้ท่านฟัง หลังจากนั้นหลวงพ่อสุรินทร์ได้มอบตะคตแขนให้คนละวง

เรื่องนี้ได้ฟังจากหนึ่งในสองที่รอดตายจากความอาฆาตของแม่งูจงอาง ครั้งยังทำงานเป็นคนงานสร้างทางเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อน และยังมอบกระดาษที่หลวงพ่อบอกคาถาให้ครั้งเมื่อกลับไปบวชอยู่ที่วัด ราวๆปี๒๕๐๓

พร้อมกับมอบพิรอดแขนอันประสพการณ์มาให้ พิรอดอันนี้ไปลุยมาแล้วทั่งตะวันออกกลาง ทั้งแขก ลาว ไอ้ปินส์ พม่าฯลฯ ไม่มีใครได้กินเลือดเขาสักคน วันนี้เอากระดาษยันต์ที่หลวงพ่อสุรินทร์ถ่ายทอดคาถาบางอย่างให้กับ....