นวรัตน์ดอทคอม

“ ทีนี้...พวกที่ภาวนาถึงแต่อุปจารสมาธินั้น...
ไปเห็นนิมิตต่างๆ ทั้งภายนอกและภายใน...ขั่นเว้าพื้นนิมิต อะ...
สามารถสำเร็จมรรคผลนิพพานได้หรือไม่!
บอกว่า...สมาธิ อุปจารสมาธิสามารถสำเร็จมรรคผลนิพพานได้
เพราะจะพิจารณาธาตุขันธ์กะพิจารณาควบกับอุปจารสมาธิ
สิแยกสิแยะอันได๋กะควบกันกับอุปจารสมาธิ
ส่วนปฐมฌาน...ก็ดี อัปปนาฌาน...ก็ดี อัปปนาสมาธิ...ก็ดี
บ่ สามารถสิเนี่ยวน้อมวิปัสสนาได้
ถอยออกจากอันนั้นซะก่อน
มายั้งอยู่อุปจารสมาธิซะก่อน จั่งพิจารณาได้
อัปปนาสมาธินั่น เป็นแต่เพียงฮู้จักว่ามันอยู่ซือๆ เด้...
อัปปนาฌานก็เหมือนกัน...ฮู้จักว่ามันอยู่แล้วกะวางเฉยซือๆ
บ่ได้เกี่ยวหยั้ง...บ่ได้เกี่ยวข้องหยั้ง...เรียกว่าพักงานล้วนๆ
ขั่นแม่นคนกะนอนหลับสนิท หลับแซบหลับนัว...
แต่ออกมาฮั่งจื่อรสจื่อชาติมันได้อยู่...
บ่ได้ปรารภหยั้งพอให้เป็นเครื่องหน่ายเครื่องถอนล่ะ...
กะพอปานศิลาทับหญ้า...
บ่อนสิสิ้นความสงสัยได้ ในสังขารทั้งปวงได้
ในธาตุทั้งปวงได้ ในอินทรีย์ทั้งปวงได้
ในข้อวัตรทั้งปวงได้ สิ่งที่ควรบ่ควร
แม่นอุปจารสมาธิ กับวิปัสสนาสัมปยุตกัน
อันนี้สามารถสำเร็จมรรคผลนิพพานได้
เพราะสามารถสิเหนี่ยวไตรลักษณ์มาพิจารณาควบได้เด้...

หลวงปู่หล้า เขมปัตโต






" ผู้รู้ในอดีต ผู้รู้ในอนาคต ผู้รู้ในปัจจุบัน

ท่านผู้ใดรู้ทัน ไม่ติดอยู่ ในผู้รู้ทั้งสามกาล

ว่าเป็นเรา เป็นเขา เป็นสัตว์ เป็นบุคคล

ท่านผู้นั้นมิได้วนอยู่ในไตรเหตุ

พ้นจากเขตทะเลหลงไปแล้วเน้อ "

หลวงปู่หล้า เขมปัตโต





"...การปฏิบัติธรรม อย่าอยากได้ อยากเห็น อยากเป็นใดๆ เลย ให้รู้มันอยู่อย่างเดียว มีอะไรก็ช่าง รู้อยู่อย่างเดียว

ถ้าอยากก็ไม่ไปไหน เป็นสมาธิอยู่ก็หลุดจากสมาธิ เราปฏิบัติเพื่อความปล่อยวาง เพื่อละความยึดมั่นต่างๆ เพื่อละความยินดียินร้าย เราเป็นผู้ดู ไม่ใช่ผู้บังคับให้มันเป็น..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่ท่อน ญาณธโร






"ชีวิตหลังความตายไม่มีการต่อรองได้
หากบุญมากก็ไปสวรรค์ในชั้นที่เหมาะกับแรงกุศลของตนเท่านั้น จะขอความเป็นทิพย์แห่งสวรรค์ที่มากหรือน้อยกว่านั้นไม่ได้

และหากแรงบาปมาก
ก็ต้องไปนรกขุมต่างๆ ตามแรงกรรมของตนซึ่งเต็มไปด้วย ทุกข์ กับ ร้อนเท่านั้น จะขอต่อรองพักยกความทุกข์ร้อนทรมาณเพียง ช้างกระพือหู งูแลบลิ้นไม่ได้เลย
ต้องก้มหน้ารับกรรมไป
ต่อรองได้แต่ในชีวิตจริงในโลกมนุษย์ขณะนี้
เดี๋ยวนี้เท่านั้นที่่ทุกคนมีสิทธิ์จะเลือกทำดีหรือชั่ว
บุญหรือบาป

ฉะนั้น ขอทุกคนจงเร่ง..
ทาน เร่งศีล เร่งภาวนาของตนแต่บัดนี้เสีย
จะได้ออกไปจากการซัดเหวี่ยงของสังสารวัฏนี้ได้"

......หลวงปู่ฝั้น อาจาโร.....




ธรรมะก่อนนิทรา : สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช
คืนที่ ๙๗๖ บารมีและอาสวะ : บารมี อาสวะ

อันความดีที่เป็นบารมีนี้ก็ตรงกับความชั่วที่เป็นอาสวะ อันคำว่าอาสวะและบารมีนี้คู่กัน ดังจะพึงกล่าวเป็นคำไทยง่ายๆ ว่า บารมีนั้นคือเก็บดี อาสวะคือเก็บชั่ว กรรมที่ทุกคนกระทำอยู่ เป็นกรรมดีก็ตาม เป็นกรรมชั่วก็ตาม ทางกาย ทางวาจา ทางใจ เมื่อกระทำแล้วคราวหนึ่งๆ กิริยาที่ทำนั้นก็ล่วงไป เสร็จไป แล้วไป แต่ว่ายังเก็บความดีความชั่วอันเนื่องมาจากกรรมที่กระทำนั้นไว้อยู่ ถ้าเป็นส่วนชั่วก็เป็นอาสวะ เก็บชั่วเอาไว้ ถ้าเป็นความดีก็เป็นบารมี คือเก็บดีเอาไว้ หากประกอบกรรมที่ชั่วอยู่บ่อยๆ ก็เก็บชั่วเอาไว้มาก เพิ่มพูนขึ้น ถ้ากระทำกรรมที่ดีไว้บ่อยๆ ไว้มาก ก็เก็บดีเอาไว้มาก ก็เป็นบารมีเพิ่มพูนขึ้น เพราะฉะนั้น อาสวะและบารมีนี้จึงเป็นส่วนที่ยังเหลืออยู่ ไม่เสร็จไปๆ เหมือนดังกิริยาที่กระทำที่เสร็จไปแล้วไปเลิกไป เป็นคราวๆ

และคำว่าบารมีหรืออาสวะนี้ ที่เป็นเก็บดีหรือเก็บชั่วดังกล่าว ก็เรียกอีกชื่อหนึ่งว่ากรรมได้เหมือนกัน เพราะกิริยานั้นทำคราวหนึ่งๆ ก็แล้วไปเสร็จไป เลิกไป แต่ว่ากรรมที่เป็นส่วนดีส่วนชั่วนั้น ยังติดอยู่ยังเหลืออยู่ เพราะฉะนั้นจึงได้มีพระพุทธภาษิตแสดงไว้ว่า สัตว์ที่จะต้องตายถือเอาบาปบุญที่กระทำไว้แล้ว ..ไป

อันบาปบุญที่กล่าวนี้ก็หมายถึงกรรมนั้นเอง กรรมที่เป็นบาปเป็นบุญที่ได้กระทำไว้แล้ว ..ไป เพราะฉะนั้นจึงเรียกว่ากรรมได้อีกชื่อหนึ่งซึ่งเป็นคำที่เรียกกันทั่วๆ ไป และอาจจะแยกส่วนดีเป็นบารมี ส่วนชั่วเป็นอาสวะ"