นวรัตน์ดอทคอม

การปฏิบัตินั้นไม่จำเป็นต้องรู้อะไรมาก

“ในการปฏิบัติสมถะภาวนา ขั้นอุปจารสมาธินั้น…..

กายของเราเปรียบได้ดังไก่ที่ถูกขังไว้ในเล้า…..มันยังเดินวนไปวนมาอยู่ไม่นิ่งไม่หลับไม่ตาย……แต่อยู่ในการเคลื่อนไหวที่อยู่ในการควบคุม …..

ถ้าจิตสงบแล้วก็ให้พิจารณากายดูอาการสามสิบสอง…..

ถ้ามันฟุ้งซ่านก็ให้ตามรู้สึกนึกคิดที่จิตเจ้าของปรุงแต่งขึ้นมา…..ให้รู้เท่าทันว่ามันเป็นของไม่เที่ยงเป็นอนัตตาหาตัวตนเรา-เขาไม่ได้…..

การปฏิบัตินั้นไม่จำเป็นต้องรู้อะไรมาก…..เพียงแต่เฝ้าสังเกตดูตรงจุดนี้…..จนเกิดความเบื่อหน่ายคลายกำหนัดแล้วจะได้ปล่อยวางความยึดถือในขันธ์ห้า….

นี่แหละคือจุดมุ่งหมายของการภาวนา”

หลวงพ่อชา สุภัทโท






เป็นพระอรหันต์หรือเปล่า ???

โยม : ท่านเป็นพระอรหันต์หรือเปล่าค่ะ???

หลวงปู่ชา : ต้นไม้ผลิดอกออกผล……มีนกมาเกาะกิ่งไม้แล้วจิกกินผลไม้นั้น จะหวานหรือเปรี้ยวเป็นเรื่องของนกที่จะรู้ได้ แต่ต้นไม้ไม่รู้อะไรเลย……

อย่าเป็นพระพุทธเจ้า อย่าเป็นพระอรหันต์ อย่าเป็นพระโพธิสัตว์……อย่าเป็นอะไรเลย การ “เป็นอะไร” ก็มีแต่ความทุกข์เท่านั้นแหละ เราไม่มีความจำเป็นต้องเป็นอะไรสักอย่างหนึ่ง……

หลวงพ่อชา สุภัทโท





“ คนโบราณบางคนเขาว่า เมื่อมันเจ็บมันไข้ จวบลมหายใจจะขาด ให้ค่อย ๆ เข้าไปกระซิบใกล้หูคนไข้ว่า “พุทโธ พุทโธ พุทโธ”

มันจะเอาอะไร “พุทโธ” นั่นนะ คนที่ใกล้จะนอนในกองไฟจะรู้จัก “พุทโธ” อะไร ตั้งแต่ยังเป็นหนุ่มเป็นสาวอายุรุ่น ๆ ทำไมไม่เรียนพุทโธให้มันรู้ หายใจติดบ้างไม่ติดบ้าง "แม่ๆ พุทโธ พุทโธ" ว่าให้มันเหนื่อยทำไม อย่าไปว่าเลย มันหลายเรื่อง เอาได้แค่นั้นก็สบายแล้ว

เมื่อมีกำลังเรี่ยวแรงก็รีบทำจะทำบุญสุนทาน จะทำอะไรก็รีบจัดทำกัน แต่ว่าคนเราก็มักจะไปมอบให้แต่คนแก่ จะเข้าวัดศึกษาธรรมะรอให้แก่เสียก่อน โยมผู้หญิงก็เหมือนกัน โยมผู้ชายก็เหมือนกัน ให้แก่เสียก่อนเถอะ ไม่รู้ว่าอะไรกันคนแก่นี่มันกำลังดีไหม ลองไปวิ่งแข่งกับคนหนุ่มดูซิ ทำไมจะต้องไปมอบให้คนแก่เหมือนไม่รู้จักตาย พอแก่มาสัก ๕๐ ปี ๖๐ ปี จวนเข้าวัดอยู่แล้ว หูตึงเสียแล้ว ความจำก็ไม่ดีเสียแล้ว นั่งก็ไม่ทน

"ยายไปวัดเถอะ.."

"โอย..หูฉันไม่ดีแล้ว" นั่นเห็นไหม

ตอนหูดีเอาไปฟังอะไรอยู่ จังว่า... จังว่า มันคาแต่ลูกหว้าอยู่นั่นแหละ จนหูมันหนวกเสียแล้วจึงไปวัด มันก็ไปได้นั่งฟังท่านเทศน์ เทศน์อะไรไม่รู้เรื่อง มันหมดแล้วจึงมาทำกัน ยามหนุ่มสังขารแบกเรา ยามแก่เราแบกสังขาร "

โอวาทธรรมคำสอน
หลวงพ่อชา สุภัทโท
วัดหนองป่าพง อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี





พระอริยเจ้า มิได้เอากายหนีกิเลส แต่เอาใจต่างหากหนีกิเลส

ไม่ให้ใจออกเที่ยว ไม่ให้วิญญาณออกเที่ยวเล่น เพลินไปตามกิเลส ให้มีสติจดจ่อใจตน อย่าให้แล่นออกไป อวิชชาไม่อยู่เหนือสติสัมปชัญญะ

การละกิเลสจริง ก็มีผลจริง ถึงพระรัตนตรัย
สมมุติสิ้นสุด ได้แก่ พระอรหันต์ ไม่มีอาการว่า "ว่างหรือไม่ว่าง ปล่อยหรือไม่ปล่อย ละหรือไม่ละ วางหรือไม่วาง"

หลวงปู่สิม พุทธาจาโร