นวรัตน์ดอทคอม

ถ้าไม่รักษาใจจะรักษาอะไรถึงจะเป็นศีลเป็นธรรมที่ดีงามได้ นอกจากคนที่ตายแล้วเท่านั้นจะไม่ต้องรักษาใจแม้กายวาจาก็ไม่จำต้องรักษา แต่ความเป็นเช่นนั้นของคนตายนักปราชญ์ท่านไม่ได้เรียกว่าเขามีศีล เพราะไม่มีเจตนาเป็นเครื่องส่องแสดงออก ถ้าเป็นศิลได้ควรเรียกได้เพียงว่าศีลคนตาย ซึ่งไม่สำเร็จประโยชน์ตามคำเรียกแต่อย่างใด ส่วนอาตมามิใช่คนตายจะรักษาศีลแบบคนตายนั้นไม่ได้ ต้องรักษาใจให้เป็นศีลเป็นธรรมสมกับใจเป็นผู้ทรงไว้ทั้งบุญทั้งบาปอย่างตายตัว
...หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต...


"การอยู่ภายนอกเป็นเรื่องการอาศัยเท่านั้น จะอยู่จะกินจะหลับจะนอนอะไร พอเป็นไปพอ หลักใหญ่อยู่กับธรรมมุ่งอยู่กับธรรม เพราะฉะนั้นพระกรรมฐานท่านอยู่สถานที่ใด ท่านจึงสบายไปหมด การอยู่การกิน การหลับการนอน อดอยากขาดแคลนท่านไม่สนใจ ท่านสนใจแต่จิตกับธรรม มุ่งอย่างไรจิตจะดำเนินเพื่อความสะดวก ภาวนาสะดวก ๆ ท่านมุ่งต่อนั้น ท่านเอาอันนั้นเป็นเกณฑ์ อันนั้นเพียงอาศัยไปวันหนึ่ง ๆ เท่านั้นเอง ถ้าจิตหนักแน่นในธรรมแล้ว สิ่งภายนอกที่เป็นด้านวัตถุท่านจะไม่สนใจนะ อยู่ไหนอยู่ได้หมด เพราะอยู่กับธรรมต่างหาก"
หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
๑๘ กันยายน ๒๕๔๕



การเกิดใหม่หรือการเวียนว่ายตายเกิด‬
‪#‎จุดมุ่งหมายของการเกิดใหม่‬

การเกิดใหม่เป็นกระบวนการธรรมชาติอย่างหนึ่งของชีวิต
เพื่อวิญญาณจักได้มีประสบการณ์ด้านต่างๆ
ก่อนจะออกจากโลกเข้าสู่โลกุตรภาวะ
และไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดในภพไหนๆอีกต่อไป

โลกนี้เป็นเสมือนโรงเรียนใหญ่
สำหรับวิญญาณจักได้ศึกษาหาประสบการณ์จนถึงที่สุด
เมื่อเราได้เกิดซ้ำซากอยู่ชาติแล้วชาติเล่า
ได้ผ่านความสุขบ้าง ทุกข์บ้าง
ประสบความสำเร็จบ้าง ล้มเหลวบ้าง
เป็นบทเรียนพอสมควรแล้ว
เราก็จะไปใช้ชีวิตอยู่ในโลกทิพย์ชั่วระยะเวลาหนึ่ง
ซึ่งมีสภาวะต่างๆ แตกต่างจากโลกของเราเป็นอันมาก
วิญญาณของเราตื่นตัวมากขึ้น
ความรู้สึกประทับใจในจริยธรรมมีมากขึ้น
‪#‎หลักกรรมและการเวียนว่ายตายเกิด‬
‪#‎อาจารย์วศิน‬ อินทสระ



พระธรรม โดย หลวงพ่อปราโมทย์

เรื่อง อยู่คนเดียวให้ได้

ครูบาอาจารย์ แต่ละองค์ๆ เห็นท่านนะ ไม่เหมือนฆราวาส ฆราวาสอายุเยอะขึ้น แค่เกษียณอายุก็แย่แล้วหล่ะ เกษียณอายุใจก็เศร้าหมองแล้ว เคยมีอำนาจ ก็ไม่มี รายได้ก็ลดลง อะไรอย่างนี้ ลำบาก กลุ้มใจ กลุ้มใจแล้วก็เลยคิดมาก

ทำไมลูกไม่มาเยี่ยม หลานไม่มาเยี่ยม โกรธมันอีก พอมันมาก็ด่ามัน มันก็ยิ่งกลัวหนักใหญ่ มันไม่มาเลย คราวนี้ ไม่มาก็เที่ยวด่ามันลับหลังอีก ใจเต็มไปด้วยโทสะ ไม่มีความสุข พวกเราเตรียมตัวไว้นะพวกเราวันข้างหน้า ตอนที่เราแก่ มันไม่มีแล้ว ระบบครอบครัวแบบโบราณ มันอยู่ตัวคนเดียวแทบทั้งนั้น อยู่กันสองคนบ้าง อยู่คนเดียวบ้าง

วันข้างหน้า เราจะเหงา เราจะว้าเหว่ "ถ้าเราภาวนาไม่เป็น" เหมือนพวกฝรั่งแก่ๆ ถึงมีเงินก็เหงา คุยกับหมา คุยกับแมวไปวันๆ คุยกับคนไม่ได้ ไม่มีใครคุยด้วย ฝรั่งมันต่างคนต่างอยู่

วันข้างหน้า พวกเราก็จะเหงามากนะ "ต้องฝึก" ฝึกการอยู่คนเดียวให้ได้ ที่จริงเราไม่ได้อยู่คนเดียว เราอยู่กับธรรมะได้

"หายใจออกรู้สึกตัว"
"หายใจเข้ารู้สึกตัว"

เราอยู่กับลมหายใจ เราก็มีความสุขของเราแล้วหล่ะ

จะเจ็บ จะป่วย จะแก่ จะทุพพลภาพ หรือ จะยากจนเราก็มีความสุขอยู่ หายใจอยู่ ก็มีความสุขอยู่แล้วลมหายใจนี่ไม่ได้ซื้อใครมา พยายามหายใจนะ อย่าพยายามหยุดเร็วนักหายใจไป หายใจไป ก็มีความสุขไปเราก็อยู่ของเราได้นะ

บางคนหวังว่ามีลูก ลูกจะเลี้ยงหลวงพ่อสังเกตมาเยอะนะ คนที่ต้องพึ่งคนอื่นจริงๆ ถ้าไม่ป่วย ถ้าอยู่ไปตาธรรมชาตินี่ อายุ 90 ปี ก็ยังช่วยตัวเองได้เลย วันเวลาที่ต้องพึ่งคนอื่นจริงๆ ไม่มากนักหรอก

บางคนเลี้ยงลูกไว้ หวังว่าจะพึ่งนะ ลูกมันตายก่อน เอาหลานมาให้เราเลี้ยงต่อ อย่างนี้ก็มีนะ

งั้นความคิดว่าจะไปพึ่งคนอื่น พึ่งสิ่งอื่นอะไรอย่างนี้ … พึ่งยาก ..... "เราพึ่งธรรมะของเรา" .....

อย่างน้อยร่างกายเราลำบากเราอดอยากยากจน ใจเราผ่องใสใจเรามีความสุข เราอยู่ของเราได้ช่วยตัวเองได้ ไม่น้อยเนื้อต่ำใจไม่เสียใจ ไม่ซึมเศร้านะ เรามีความสุข มันอิ่มอกอิ่มใจว่าชีวิตนี้ ไม่ได้สูญเปล่า

เตรียมไว้เลยนะ เตรียมตัวไว้ คนรุ่นเราได้เจอแน่ๆ เลย การที่จะต้องอยู่แบบคนเดียวนี่

ฝีกไว้นะ ค่อยๆ ฝึกสมาธิ ฝึกสติเอาไว้ให้ดีแยกธาตุ แยกขันธ์ให้ชำนาญไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นในชีวิตจะมีความสุขอยู่ได้มีความสุขอยู่กับปัจจุบันไม่ใช่คร่ำครวญถึงความสุขในอดีตไม่ได้เพ้อฝันถึงความสุขในอนาคต

มีความสุขในขณะนี้แหละไม่ต้องรอว่าตายแล้ว ไปนิพพานแล้วมีความสุขเนี่ยฝึกไปนะ ค่อยๆ ฝึก

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชโช
วัดสวนสันติธรรม ศรีราชา
วันอาสาฬหบูชา 30 กค. 2558