นวรัตน์ดอทคอม

"วันหนึ่ง ๆ ให้ทบทวนตัวเองบ้าง อย่าปล่อยตามความอยากความทะเยอทะยาน ดีดดิ้นทั้งวันทั้งคืน ทบทวนความผิดถูกชั่วดีของตัวเองไปด้วยในวันหนึ่ง ๆ อันใดที่ไม่ดี ควรละได้ให้ละ ๆ อย่าฝืนทำลงไปจะเป็นการทำลายเจ้าของเป็นลำดับลำดา นี้คือคำสอนของพระพุทธเจ้า การทำชั่วคือการทำลายตัวเอง การทำดีคือการส่งเสริมบำรุงรักษาตัวเองให้ดีขึ้นเป็นลำดับ"

-/\- -/\- -/\-

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน




หลวงปู่อ่ำท่านว่า.. ‪#‎สิ่งน่ากลัวของปราชญ์ท่านคือ‬ ความเกิด-ตาย..

ใจที่ครองเกิดแก่เจ็บตายในตัว.. ชื่อว่า"ใจที่สกปรก" จึงต้องชะล้างด้วยศาสนธรรม.. การสร้างคุณงามความดีทั้งหลายเปรียบเหมือนการชำระล้างจิตใจให้สะอาด.. ใจที่สกปรกนี้ทำให้เกิดความทุกข์ยากลำบาก ในภพน้อยภพใหญ่. ยิ่งทำความสะอาดได้มากก็ยิ่งย่นระยะทางแห่งวัฏทุกข์ให้สั้นเข้า. คำว่าภพชาติแห่งความเกิดแก่เจ็บตายก็คือความทุกข์ ยากลำบากน้อยใหญ่นั่นเอง. ถ้าเราสามารถเก็บกวาดเอาภพชาติ.. ของแต่ละคนมากองรวมกันจะเห็นว่าไม่มีอะไรน่ากลัวยิ่งกว่าภพชาติ. คือ การเกิดตายนี้.
ฟังเทศน์หลวงปู่อ่ำ ธัมมกาโม



หลวงปู่เปลี่ยนสอน ‪#‎ใครทำสมาธิแล้ว‬.. ต้องรักษาสมาธิไว้ให้ดี เหมือนคนที่ตาบอดข้างนึงแล้ว.. ตาอีกข้างที่เหลือต้องรักษาให้ดีอย่างนั้น..

เวลาทำสมาธิแล้ว.. จิตสงบลงได้.. ก็ต้องทำเป็นวสี(ทำบ่อยๆให้ชำนาญ) ไม่ใช่สงบได้แล้ว.. ก็เว้นไปหลายวัน.. ขี้เกียจนั่ง.. แบบนี้มันก็สงบอีกยาก..
ฟังเทศน์หลวงปู่เปลี่ยน ปัญญาปทีโป





““ครูบาศรีวิชัยสมัยพุทธกาลนั้นใช้ชาติเป็นช้างป่าเลไลย์””

ท่านอาจารย์ตื้อ (อจลธมฺโม) เล่าให้ฟังว่า...
“ ครูบาศรีวิชัยท่านเทศน์น้อย แต่รู้จักความนึกคิดของผู้คน รู้ได้ใกล้ไกล เจริญแต่คาถาอิติปิโสฯอยู่เป็นนิจ ทีแรกครูอาจารย์มั่น (ภูริทตฺโต) จะสอนวิปัสสนากรรมฐานบอกอุบายธรรมให้แต่เมื่อท่านเจ้าคุณพระอุปัชฌาย์ท่านให้พิจารณาจึงรู้ได้ว่า ยังไม่อาจที่จะบรรลุมรรคผลได้ แต่จักได้ด้วยตนของครูบาเจ้าเอง เป็นอิติปิโสฯ ได้เอง ”

...“ พวกยางปะเก่อ พวกมูเซอ คนภูเขา แห่กันมาทำบุญกับครูบาศรีวิไชย เอาเงินเหรียญใส่กระบอกไม้ไผ่ไม้เฮี้ยะ เต็มกระบอกอัดปากกระบอก แล้วเอามาถวายครูบาศรีวิไชย
“ พวกสูแบกอะไรมา”
“ กระบอกเงิน”
“ เอามาดูดู๊”

พวกเขาเปิดปากกระบอกออกแล้วก็เทเป็นกองๆ
“ เอามาถวายบูชาครูบาเจ้าตนบุญของหมู่ตูข้า สุดแท้แต่จะทำอันใด”

ครูบาศรีวิไชย เป็นพระโพธิสัตว์ บำเพ็ญมาอย่างรวยอุตมลาภชาติชีวิตนี้ไปไหนมาไหนก็มีผู้คนแห่แหนเอาเงินเอาปัจจัยทั้ง ๔ มาทำบุญให้ทาน เพิ่นก็เอาไปสร้างวัดได้หลายร้อยวัด ทั้งบูรณปฏิสังขรณ์และทำขึ้นมาใหม่ก่อสร้างร่างแปลน

แต่เช้าจนค่ำคืน นั่งปันพรให้แก่ผู้เอาเงินมาให้ถวายทาน

เทศน์ธรรมก็บอกแต่ว่า “ ให้สวดท่องอิติปิโส” สอนผู้คนชาวบ้านให้ถือศาสนารักษาศีล ๕ ศีล ๘ สอนคนก็สอนจี้ลงไปที่ใจ เพิ่นภาวนาเก่ง รู้ใจผู้คนหลายอย่าง ตายแล้วยังลุกขึ้นมาสร้างสะพานข้ามปิงได้แล้วเสร็จ

พระภาคเหนือรังเกียจเพิ่นมาก แต่พอเพิ่นจากไปตุ๊คนใด๋ก็อ้างว่า
“ข้าลูกศิษย์ครูบ๋าเจ้า”
“ข้าก็ลูกศิษย์ครูบ๋าเจ้า”

ในสมัยพุทธกาลนั้นใช้ชาติเป็นช้างป่าเลไลย์ ปฏิบัติองค์พระพุทธเจ้าตลอดพรรษา ออกพรรษาแล้วพระพุทธเจ้าลาออกจากป่า ก็หัวใจสลายวายตายเกิดเป็นเทพบุตรบนสวรรค์

แล้วมาเกิดเป็นครูบาศรีวิไชย เมืองลำพูน”

ธรรมะประวัติหลวงปู่จาม มหาปุญโญ