นวรัตน์ดอทคอม

# ได้ฟังธรรมทุกเมื่อ ธรรมเทศนาพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต #

ผู้ปฏิบัติพึงใช้อุบายปัญญาฟังธรรมเทศนาทุกเมื่อ ถึงจะอยู่คนเดียวก็ตาม คืออาศัยการสำเหนียกกำหนดพิจารณาธรรม อยู่ทั้งกลางวันและกลางคืน ตา หู จมูก ลิ้น กาย ก็เป็นรูปธรรมที่มีอยู่ปรากฏอยู่ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ก็มีอยู่ปรากฏอยู่ ได้เห็นอยู่ ได้ยินอยู่ ได้สูด ดม ลิ้ม เลีย และสัมผัสอยู่ จิตใจเล่า? ก็มีอยู่ ความคิดนึกรู้สึกในอารมณ์ต่างๆ ทั้งดีและร้ายก็มีอยู่ ความเสื่อมความเจริญ ทั้งภายนอกภายในก็มีอยู่
ธรรมชาติอันมีอยู่โดยธรรมดา เขาแสดงความจริง คือความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ให้ปรากฏอยู่ทุกเมื่อ เช่น ใบไม้มันเหลืองหล่นล่วงลงจากต้น ก็แสดงความไม่เที่ยงให้เห็น ดังนี้เป็นต้น เมื่อผู้ปฏิบัติมาพินิจพิจารณาด้วยสติปัญญา โดยอุบายนี้อยู่เสมอแล้ว ชื่อว่าได้ฟังธรรมอยู่ทุกเมื่อ ทั้งกลางวันและกลางคืนแลฯ



"การเป็นพระโสดาบันสำคัญมาก
ถ้าเราได้โสดาบัน อนาคตข้างหน้าแน่นอน
ว่าจะต้องเป็นพระอรหันต์
เพราะงั้นการเป็นโสดาบันเนี่ยนะ
สำคัญกว่าการบรรลุพระอรหันต์อีก
เป็นจุดหักเปลี่ยนที่สำคัญมากเลย


การได้เป็นพระโสดาบันมีค่ามากกว่า
การเป็นพระเจ้าจักรพรรดิอีก
เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ วันหนึ่งก็ตาย
คนอื่นเค้าก็มาใหญ่แทน
ลูกเมียทรัพย์สมบัติก็ตกเป็นของคนอื่น
ตัวเองไม่มีอะไร มีแต่บุญกับบาปติดตัวไป
และอาจจะไปอบายได้อีก
แต่เป็นพระโสดาบัน มีอริยทรัพย์ติดตัวไป
ไม่มีทางตกต่ำอีกต่อไปแล้ว เมื่อได้แล้วได้เลย
ตั้งใจไว้นะ ชาตินี้ยังไงก็ขอให้ได้โสดาบันก่อน"
‪#‎หลวงพ่อปราโมทย์‬ ปาโมชฺโช
‪#‎วัดสวนสันติธรรม




รับของโจร

“อีกครั้งหนึ่งนายอ้วนขี้หนอนคนเดิม วันนั้นหลวงปู่ฝั้นปรารภอยากได้ตะไคร้มาปรุงยาฉันกับใบบัวบก ตาอ้วนขี้หนอนแกก็อาสาจะหามาถวาย

พอช่วงบ่ายก็นำไปถวายหลวงปู่ฝั้นที่วัด แต่ก่อนที่หลวงปู่ฝั้นจะรับท่านก็ว่า


“พ่อออกอ้วนนี้ เอาอีกแล้ว ตะใคร้ไปขโมยเขามาก็เอามาให้พระเณร ไม่เอาดอกเดี๋ยวเจ้าของตะใคร้เขาว่าพระเณรเป็นขโมยเป็นขมายรับของโจร””

“โอย ข้าน้อยผิดไปแล้ว ก็ของลูกสาว ในสวนของลูกสาวไม่ขอคงได้””

“ได้อยู่โยมกับลูกสาว แต่ของลูกสาวกับพระเณรในวัดมิได้ไม่คุ้นเคยไม่ปวารณา””

“ข้าน้อยมันคนหนา ลืมข้อนี้ไป””

เป็นอันว่า โยมตาอ้วนแก่ต้องหอบมัดตะใคร้นั้นกลับบ้านไปขอกับลูกสาวใหม่จึงได้ไปเอาที่สวนแล้วนำมาถวายหลวงปู่ฝั้นอีกครั้ง ท่านจึงรับไปให้เณรปรุงเป็นยา

แม้เรื่องเล็กน้อยพ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านก็มิได้ละเลย เป็นตัวอย่างอันดีในการเห็นโทษภัยเสมอ

ธรรมะประวัติหลวงปู่จาม มหาปุญโญ




# โอวาทธรรม องค์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน #
" บาปบุญ นรกสวรรค์ อย่าไปสงสัยให้เสียเวล่ำเวลาให้กิเลสหลอกนะ สิ่งเหล่านี้พระพุทธเจ้าพระองค์ใดก็ตาม ตรัสรู้ขึ้นมาแล้วจะสอนเป็นแบบเดียวกัน เพราะรู้อย่างเดียวกันเห็นอย่างเดียวกัน มีอยู่ตั้งกัปตั้งกัลป์ เป็นแต่เพียงว่าเราตาบอดมันไม่เห็น แล้วโดนเอาๆ นั่นเอง ผู้ท่านตาดีท่านเห็นเปิดทางให้ นั่นทางชั่ว นี้ทางดี ทางแดนนรกคือบาปคือกรรม แดนสวรรค์นิพพานคือบุญกุศลคุณงามความดี ให้ยึดไว้ให้ดี "
เทวดาก็ไม่เคยค้านคำพูดเรา
วันที่ ๗ กันยายน ๒๕๔๕ เวลา ๘:๐๐ น.





"ปฏิจจสมุปบาทธรรม" ก็เหมือนกัน อวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิดสังขาร สังขารเป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณ วิญญาณเป็นปัจจัยให้เกิดนามรูป ฯลฯ เราเคยเล่าเรียนมาศึกษามาเป็นจริง คือท่านแยกเป็นส่วนๆ ไปเพื่อให้นักศึกษารู้ แต่เมื่อมันเกิดมาจริงๆ แล้วนับไม่ทันหรอก รู้จากปริยัติต่างจากปฏิบัติ อุปมาเหมือนเราตกจากยอดไม้ ก็ตุ๊บถึงดินโน่น ไม่รู้ว่ามันผ่านกิ่งไหนบ้าง จิตเมื่อถูกอารมณ์ปุ๊บขึ้นมา ถ้าชอบใจก็ถึงดีโน่น อันที่ติดต่อกันเราไม่รู้ มันไปตามที่ปริยัติรู้นั่นเอง แต่มันก็ไปนอกปริยัติด้วย มันไม่บอกว่าตรงนี้เป็นอวิชชา ตรงนี้เป็นสังขาร ตรงนี้เป็นวิญญาณ ตรงนี้เป็นนามรูป ท่านพูดถึงขณะจิตอย่างเต็มที่ของมันจริง ๆ เมื่อมันพลาดจากต้นไม้ไปปุ๊บ มิได้คณนาว่ามันกี่นิ้วกี่ฟุตเห็นแต่มันตูมถึงดินเจ็บแล้ว
หลวงปู่ชา สุภัทโท
ที่มา: อุปมาอุปไมยของพระโพธิญาณเถร (ชา สุภทโท)