นวรัตน์ดอทคอม

ความหวัง

"เมื่อเราเอามาเทียบกันนะ คำว่าโลกกับธรรม ตามธรรมดาของโลกเรียกว่าเป็นพื้นเพของกิเลส ซึ่งผสมผเสไปด้วยความทุกข์มากยิ่งกว่าความสุข ความสุขได้มาจากกิเลสที่มันล่อลวง ต้มตุ๋น ให้เพลิดให้เพลินให้หวังนั้นหวังนี้ จิตใจของสัตว์โลกก็ยิ่งวิ่งไปตามเพราะหาที่ยึดที่เกาะ ปรากฏผลขึ้นมาก็มักแต่ความผิดหวัง ผิดหวัง ทุกข์มากแล้วยังสร้างความหวังให้ตลอดนะ เรื่องความหวังนี้ตลอดเลย สร้างในหัวใจสัตว์ เมื่อหวังนั้นหวังนี้ไม่มากก็น้อย มันมีความหวังเป็นความหิวโหยอยู่ด้วยความหวังตลอดเวลา มากน้อยต่างกันเพียงเท่านั้น...

นี่ความทุกข์มันถึงดีดตัวของมันไปเรื่อย..เรื่อย..เรื่อย นี่เรียกว่าโลกหวังก็หวังทางกิเลส นี่ที่เรียกว่าธรรมนั้น..หวังก็หวังทางอรรถทางธรรม หวังมากหวังน้อยความสุขก็หมุนกันไป..หมุนกันไป ไม่มีความทุกข์สอกแทรกไปตามหวังเหมือนความหวังของกิเลสที่สร้างไปไว้บนหัวใจสัตว์แล้วดึงจิตใจสัตว์ออกไปตามความหวังนั้น แล้วก็มีแต่ความทุกข์..

ส่วนความหวังทางธรรม หวังมาก หวังน้อย ไม่มีพิษแทรกซึม.. หวังมาก หวังน้อย นั่นแหละเชื้อแห่งความสุขจะติดไปเรื่อย ติดไปเรื่อย...

คนเราเมื่อมีความหวังมากน้อย ความขวนขวายต้องเป็นไปตามความหวัง ถ้าไม่หวังเลย มันก็ไม่ใช่คนตาย มันก็ต้องมีอยู่เป็นธรรมดา แต่ส่วนมากต่อมากมีแต่ความหวังไปทางกิเลสเพราะมันมีอำนาจมากในหัวใจสัตว์ "

ความหวังขั้นต้น

" เนี่ย!!ความหวังในธรรมกับความหวังทางโลกต่างกันอย่างนี้ ความหวังนี่เป็นสาเหตุที่จะให้สัตว์หมุนไปตาม หวังไปทางไหนมากน้อยเพียงไร มันก็หมุนไปตามนั้น หวังไปทางธรรมก็ไปทางธรรม แล้วเพิ่มความสุขขึ้นเรื่อย..เรื่อย...เรื่อย... หวังตั้งแต่หวังบุญหวังกุศล แม้ไม่ได้ไปสวรรค์นิพพาน ดังที่ท่านแสดงไว้ ก็ไปมีความสุขในภพชาติของตนด้วยอำนาจแห่งบุญกุศลที่สร้างไว้ก็ยังดี นี่!! เบื้องต้นหวังแค่นี้ก่อน พอได้มานี่ความหวังเพิ่มพูนเหนือความหวัง ให้เป็นความสุขมากขึ้น..มากขึ้น หนุนขึ้น..หนุนขึ้นนะ"

_________________
ถ้าเราไม่อยากได้อะไรจากใคร ก็จะไม่มีอะไรให้หมางใจกัน

ความหวังขององค์หลวงตา

"..มาบวชทีแรกก็อยากไปสวรรค์ ว่างั้นนะ บวชไปอ่านธรรมวินัยไป อยากไปสวรรค์ชั้นนั้น..ชั้นนั้น ความสุขยิ่งกว่ากันเป็นอย่างนั้น มีอายุยืนนาน ท่านบอกไว้ในสวรรค์..ยืนนาน จากนั้นก็พรหมโลก แม้ชั้นต่ำของพรหมโลกยังสูงกว่าสวรรค์ซะอีก ทีนี้อยากไปพรหมโลก เอานะ.. นี่พูดออกมาถอดออกมาในหัวใจที่มันริเริ่มคิด เบื้องต้นตั้งแต่เข้าไปบวชนะ

ทีนี้พอถึงชั้นพรหม..พรหมโลก พรหมโลกนี่ก็มีอายุยืนนานยิ่งกว่าสวรรค์ 6 ชั้นขึ้นไปอีก แม้ชั้นต่ำของพรหมโลกก็สูงกว่านี้ ก็คิดอยากไปพรหมโลก.. 7หมื่นปี8หมื่นปี9หมื่นปีทิพย์ ไม่ใช่ปีเรานะ สูงขึ้น..สูงขึ้น แล้วก็ถึงจะเคลื่อนย้าย เคลื่อนย้าย.. นี่อันหนึ่งมันมาสะดุดใจ แล้วท่านก็บอกนิพพาน นิพพานไม่มีอะไรบกพร่องเลย สมบูรณ์พูนผล เมื่อใครถึงนิพพานแล้ว เรียกว่าหมดทุกข์ถึงบรมสุข จิตมันก็หมุนเข้าไปหานิพพาน

แล้วอยู่นี้มันยังกลับมาอีก กี่ปีกี่เดือนจะกลับมา ไปนิพพานไม่กลับดีกว่า.. นี่ นี่แหละมันหมุนจิตนะ หมุนไปทางธรรม จากนั้นก็ได้ศึกษาไปปฏิบัติไป จนกระทั่งเข้าถึงจุดที่มุ่งไปนิพพานอย่างเดียว อย่างอื่นไม่ไป นิพพานก็คืออรหันต์เท่านั้นที่จะถึงนิพพานได้ "

สาธุ

หมดความหวัง

"..เนี่ยที่นี้! ความหวังอันนี้.. หวังอย่างแรงกล้า! หวังอย่างเอาชีวิตเข้าแลกเลย! ตายเท่านั้น! ไม่ตายให้ถึง ให้ถึงอย่างเดียวทางจะถอยกลับไม่มีแล้ว นั่น!.. นี่เรียกว่าความหวัง หวังเท่าไหร่ หมุน..หมุนจนเป็นความเพียรอัตโนมัติ ดังที่พูดให้ท่านทั้งหลายฟัง ท่านว่า สติปัญญาอัตโนมัติ ถึงความเพียร ก้าวนี้เรียกว่าถอยไม่ได้เลย ความหมุนอันนี้เรียกว่าแรงกล้าเลย หมุนติ้ว... หมุนติ้ว สุดท้ายเรียกว่าไม่มีเวลาจะหลับจะนอน ฆ่ากิเลสล่ะซิ จะไปนิพพานต้องฟันกิเลส มันไม่มีถอย การฟันกิเลสโผล่มาหน้าไหน ขาดสะบั้น..ขาดสะบั้น ประหนึ่งว่านิพพานอยู่ชั่วเอื้อม เนี่ย..นี่มันรุนแรงมาก ท่านทั้งหลายฟังซะล่ะ คำพูดเหล่านี้จะไม่มีใครพูด ..นี่ละความหวังพูดให้ท่านทั้งหลายฟัง

หวังจนกระทั่งถึงที่ว่ากิเลส..กิเลสขาดสะบั้นลงไป พอกิเลสขาดสะบั้นลงไปนั้น ความหวังดับเองเป็นเอง..พอ!! ความพอมาแทนปุ๊ป คำว่าพอนี่ก็ไม่ได้ดังอย่างโลกพอกัน พอที่เลิศเลอ พอนอกสมมติ ไม่ใช่พอในสมมติอย่างโลก ที่รู้กันเห็นกันเป็นกันอยู่ ความพอในการสิ้นกิเลสนี้ พออย่างเลิศเลอ เดี๋ยวนี้ความหวังหมด ไม่มีอะไรเหลือเลย ในโลกธาตุนี้ ไม่ปรากฏว่าอยากอะไรอีกเลย"

คัดมาจากคำเทศนาขององค์หลวงตามหาบัว เมื่อวันที่ 6 มิ.ย 2546 ที่ศาลาวัดป่าบ้านตาด

สาธุ ๆ

_________________
089 969 9445 @ anytime
line ID navaraht

_________________
อันความสุขทางใจนั้นหายาก คนส่วนมากไม่ชอบแสวงหา
หวังแต่สุขเพื่อสนุกเพียงหูตา มันจึงพาชักจูงให้ยุ่งใจ