ในฐานะที่ลูกศิษย์ของหลวงปู่คือผู้ที่มาฝึกหัดปฏิบัติกรรมฐาน ดังนั้น ในการตั้งจิต ไม่ว่าจะเป็นการจบของทำบุญ หรือการอธิษฐานต่าง ๆ หลวงปู่จะให้ตั้งจิตให้สว่างเสียก่อน การตั้งจิตให้สว่างทุกครั้ง เป็นทั้งอุบายสร้างความชำนาญในการทำกรรมฐาน และยังช่วยให้การอธิษฐานสัมฤทธิ์ผลอย่างเต็มที่อีกด้วย
พูดถึงตรงนี้ อาจมีคำถามว่ารู้ได้อย่างไรว่า "สว่าง" การเห็นแสงสว่างหรือการการเห็นนิมิตใด ๆ นั้น ครูบาอาจารย์ท่านให้เริ่มสร้างความชำนาญจาก "การเห็นโดยความรู้สึก" เสียก่อน เมื่อจิตละเอียดขึ้นก็จะพัฒนาสู่การเห็นที่เรียกว่าเห็นนิมิตอีกชั้นหนึ่ง
อันที่จริง หากเป็นการอธิษฐานบางกรณี เช่น ให้แคล้วคลาดปลอดภัย หลวงปู่จะให้อธิษฐานตอนที่ตั้งจิตให้เป็นสมาธิ โดยมีปีติเป็นสิ่งบอก เป็นต้นว่า ความสว่าง ขนลุกทั่วตัว เบากายเบาใจ น้ำตาไหลฯ แล้วจึงค่อยตั้งเจตนาอธิษฐานออกไป ท่านว่าอธิษฐานบนจิตที่มีสมาธิจะมีผลมากกว่า เพราะทำด้วยจิตที่มีกำลัง ยิ่งหากต้องการแผ่เมตตาด้วยแล้ว ยิ่งจำเป็นต้องตั้งจิตให้สว่าง เพราะนี่เหมือนกับการหางบประมาณมาให้มากพอก่อนที่จะใช้จ่ายเงินออกไป ไม่มีงบแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปใช้
การแผ่บุญ ในทางจิตภาวนา ก็คือการแผ่แสงสว่างออกไปพร้อม ๆ กับกระแสแห่งความปรารถนาดีที่ต้องการให้สรรพชีวิตปราศจากทุกข์และมีความสุขยิ่ง ๆ ขึ้นไป
หากเราฝึกตั้งจิตให้สว่างหรือให้เกิดปีติอย่างใดอย่างหนึ่งบ่อย ๆ ก็เท่ากับว่าเรากำลังสร้างความชำนาญในการเข้าสมาธิ หลวงปู่ท่านแบ่งขั้นความชำนาญในการทำกรรมฐานไว้ ๔ ขั้น คือ รู้ เห็น เป็น ได้
(คำขยายความต่อไปนี้ เป็นความเห็นส่วนตัว มิใช่จากหลวงปู่โดยตรงครับ)
รู้ คือ รู้โดยความรู้สึก เช่น มีอะไร อยู่ตรงไหน (แต่ยังไม่ถึงขนาดเห็น)
เห็น คือ การรับรู้รับทราบโดยตรงด้วยตาใจ
เป็น คือ ความชำนาญถึงระดับที่ กำหนดปุ๊บ ก็เป็นสมาธิปั๊บ
ได้ คือ การทรงสมาธิอยู่ตลอดเวลา (ไม่ต้องตั้งท่า หรือใช้ความพยายามในการรวมจิต)
ทั้งหมดทั้งสิ้นนี้ ต้องไม่ลืมว่า เป้าหมายสุดท้ายมิใช่จบที่ตัวสมาธิที่มีความชำนิชำนาญอย่างยิ่ง หากแต่อยู่ที่การนำอานิสงส์แห่งจิตที่มีสมาธิไปใช้เจริญปัญญา เพราะจิตที่เป็นสมาธิ ย่อมเป็นจิตที่เรียกว่า อ่อนโยน ควรแก่การงาน จะน้อมไปพิจารณาเรื่องใด ก็แจ่มแจ้งโดยตลอด ดังที่หลวงปู่ เน้นย้ำอย่างมากในเรื่องของการพิจารณาทุกอย่างเพื่อให้แจ่มแจ้งในสภาวะแห่งอนิจจัง ทุกขัง และอนัตตา.
เข้าสู่ระบบ 
สมัครสมาชิก
FAQ 
