นวรัตน์ดอทคอม

ทุก ๆ คนที่ได้เกิดมาสะสมความไม่รู้มาเนิ่นนานในสังสารวัฏฏ์ ไม่เคยรู้ความจริง

ของสิ่งที่มีจริงทั้งหมด ซึ่งเป็นธรรมที่ปรากฏอยู่ในชีวิตประจำวัน ขณะเห็น ขณะได้ยิน

ได้กลิ่น ลิ้มรส กระทบสัมผัส และคิดนึก ก็ไม่รู้ไม่เข้าใจว่าเป็นเพียงนามธรรม และ

รูปธรรมแต่ละชนิดแต่ละทาง ขณะเห็นเป็นเพียงนามธรรม เป็นจิตที่เกิดขึ้นทำกิจเพียง

เห็นเท่านั้น ส่วนสิ่งที่ถูกจิตเห็นเป็นรูปธรรม เพราะความไม่รู้ไม่เคยฟังพระธรรมให้เข้า

ใจสิ่งต่าง ๆ ที่มีอยู่จริงทุก ๆขณะที่เกิดขึ้นแล้วดับไปสืบต่อไม่เคยเว้น เกิดขึ้นตามเหตุ

ปัจจัย ความรู้ความจริงจึงต้องเริ่มจากการฟังให้เข้าใจค่อย ๆ ละความไม่รู้ทีละน้อย

กว่าที่จะค่อย ๆ เข้าใจว่าแต่ละทาง ไม่ว่าทางตา ทางหู...เป็นแต่เพียงรูปธรรม และ

นามธรรม ต้องเป็นผู้ที่อดทนฟังมาก ๆ พิจารณามาก ๆ จนกว่าจะค่อย ๆ เข้าใจขึ้น ๆ

ค่อย ๆละคลายความไม่รู้ทีละน้อย การฟังและพิจารณาสิ่งที่มีจริงที่ปรากฏในชีวิต

ประจำวันให้เข้าใจถึงตัวธรรมะบ่อย ๆจึงเป็นเหตุปัจจัยที่สำคัญ ให้สังขารขันธ์

ปรุงแต่ง(ธรรมะปฏิบัติธรรมะ)ให้สติปัฏฐานเกิดรู้ตรงลักษณะนามธรรม หรือรูป-

ธรรมตามความเป็นจริง ต้องมั่นคงในความเป็นอนัตตาของสภาพธรรม ไม่มีตัวตนที่

ไปจัดการให้สภาพธรรมใดเกิดได้ แม้สติก็เป็นธรรมอย่างหนึ่งเป็นอนัตตา เกิดขึ้นตาม

เหตุปัจจัย ไม่ใช่มีแต่ความอยากให้สติเกิดหรือมีตัวเราที่จะไประลึก...โดยไม่ได้

อบรมเหตุ


ทุกภพทุกชาติที่เกิดมา ไม่มีเราที่เกิดมา...มีแต่เพียงธรรมะที่เกิดขึ้นและดับ

ไป...ไม่มีอะไรเหลือ...ไม่มีอะไรสำคัญ...

ทุกภพทุกชาติที่เกิดมาไม่ว่าจะเกิดเป็นมนุษย์ เทวดา พรหม หรือแม้แต่

สัตว์นรก เปรต อสุรกาย สัตวดิรัจฉาน ก็มีเพียงปฐมจิต ทุติยจิต และจุติจิต

ทันทีที่เกิดมาเพราะผลของกรรมเพียงขณะเดียว ดับไปแล้วภวังคจิตเกิดสืบต่อ เรียก

ว่าปฐมจิต ชีวิตจะมีแต่ภวังคจิตเกิดดับสืบต่อตลอดไปไม่ได้ เพราะผลของกรรมที่

จะต้องเกิดขึ้นมาเห็น ได้ยิน...สุดแล้วแต่จะเป็นผลของกรรมดีหรือไม่ดี ได้เห็น ได้ยิน

ลิ้มรส...สิ่งที่ดีหรือไม่ดี เพราะฉะนั้นอวัชชจิตซึ่งเป็นทุติยจิต เป็นวิถีจิตแรกที่เกิดขึ้น

รำพึงถึงอารมณ์ ทางปัญจทวารวิถีก็คือปัญจทวารวัชชจิตเป็นวิถีจิตแรก ส่วนทางมโน

ทวารวิถีคือมโนทวารวัชชจิตเป็นวิถีจิตแรก ชีวิตในภพชาติหนึ่ง ๆ ก็มีเพียงเท่านี้ เกิด

มาแล้วก็ได้เห็น ได้กลิ่น ได้ลิ้มรส กระทบสัมผัสสิ่งที่ดีบ้างไม่ดีบ้างสุดแล้วแต่กรรมใด

ให้ผล แล้วก็เป็นภวังค์อีก เกิดขึ้นมาเห็น ได้ยิน..อีก หรือภวังค์แล้วก็คิดนึก วนเวียน

อยู่เช่นนี้เรื่อย ๆ จนตายหมายถึงจุติจิตซึ่งเป็น ปัจฉิมจิต ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเกิดขึ้น

เพราะเหตุปัจจัย ภวังค์เกิดขึ้นแล้วดับไป จิตลิ้มรสเกิดขึ้นมาลิ้มรสอร่อยแล้วดับไป..

ได้เห็นสิ่งสวยงามก็ดับไป ได้กลิ่นหอม ได้กระทบสัมผัสความนุ่มความเย็นสบายแล้ว

ดับไปไม่มีเหลือ ให้เห็นถึงความไม่มีสาระ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเห็น ได้ยิน...และคิดนึก

แล้วดับไป ไม่มีอะไรเหลือ ไม่มีอะไรสำคัญ ทุกอย่างเป็นเพียงสภาพธรรมเกิดขึ้น

ตามเหตุปัจจัย ไม่มีตัวตน ทุกภพทุกชาติที่เกิดขึ้นแล้วภวังค์สืบต่อ...ปฐมจิต ทุติยจิต

และปัจฉิมจิต...จนกว่าจะเป็นจุติจิตของพระอรหันต์เป็นปัจฉิมจิต ไม่ต้องเกิดขึ้น

มาเห็น ได้ยิน...อีกต่อไป

พระอภิธรรมปิฎก ยมก เล่ม ๕ ภาค ๑ ตอน ๑ - หน้าที่ 1266

ชื่อว่า ปฐมจิต หมายถึง ภวังค์ที่เกิดต่อจากปฏิสนธิจิต.

ส่วน อาวัชชจิต ในภวนิกันติ ( ชวนะ ) ไม่เป็นเช่นกับด้วยวิบาก

จิต ( เพราะอาวัชชจิตเป็นกิริยาจิต ) ชื่อว่า ทุติยจิต พึงทราบว่า คำ

ว่า ทุติยจิต นั้น ท่านกล่าวหมายเอา อาวัชชนจิต นั้น.

คำว่า แห่งบุคคลผู้พร้อมเพียงด้วย ปัจฉิมจิต ได้แก่ ......

พระขีณาสพผู้พร้อมเพรียงด้วยจิตที่ไม่เป็นปัจจัยแก่ปฏิสนธิ อันเป็นจิต

ดวงสุดท้ายแห่งจิตทั้งปวง

ที่กล่าวว่า..."ทุกอย่าง เป็น ธรรมะ"

หมายความว่า สิ่งนั้น "ต้องมีลักษณะ"


ธรรมะ แต่ละอย่าง ๆ "ต้องมีลักษณะเฉพาะ"

ธรรมะ แต่ละอย่าง ๆ มีลักษณะเฉพาะตน ๆ....และ ไม่ใช่ของใคร.!


สิ่งใด "มีลักษณะ" สิ่งนั้นเป็น "ธรรมะ"

ในขณะนี้.......ก็มีลักษณะของธรรมะ.?


เห็น ก็มีลักษณะอย่างหนึ่ง ซึ่งต่างจาก ได้ยิน ซึ่งมีลักษณะอีอย่างหนึ่ง.?

คิดนึก ก็มีลักษณะอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งต่างจาก เห็น และ ได้ยิน.?


ถ้าจะเป็น"ความเข้าใจ" จริง ๆ ว่า "ทุกอย่างเป็นธรรมะ" หมายความว่า

ขณะนี้ การเห็น มีจริง.....?

เพราะฉะนั้น การเห็น เป็น ธรรมะ.!

ขณะนี้ ได้ยิน มีจริง......?

เพราะฉะนั้น ได้ยิน เป็น ธรรมะ.!


สิ่งที่มีจริง เกิดขึ้น ปรากฏ มีลักษณะ คือ "ธรรมะ"


เริ่มเข้าใจ ว่า "ทุกอย่างเป็นธรรมะ"

ก็เพราะ รู้ "ลักษณะเฉพาะ" ของธรรมะต่าง ๆ ที่กำลังปรากฏ แต่ละอย่าง ๆ

และ "ธรรมะ" ก็มีหลากหลายมาก ในชีวิตประจำวัน.


"ธรรม" เมื่อเกิด ก็ต้องดับ...ไม่มีใคร สามารถบังคับบัญชาได้.!


ขณะที่ "ธรรมะ" กำลังปรากฏ

และ สามารถเข้าใจ "ลักษณะเฉพาะ ที่กำลังปรากฏ แต่ละอย่าง ๆ"

ขณะนั้น....กำลังเข้าใจ "ธรรมะ"


ตามตัวอย่างในพระไตรปิฎกและอรรถกถาพระภิกษุในสมัยครั้งพุทธกาลท่านเจริญ

กรรมฐานทั้งสองประเภท และส่วนใหญ่ท่านบรรลุเป็นพระอริยบุคคลในขณะที่ฟัง

พระธรรมเทศนาของพระพุทธองค์ บางท่านเมื่อยังไม่บรรลุผลสูงสุด ท่านมีปกติ

อบรมเจริญสมณะธรรมอยู่แล้ว ภายหลังก็บรรลุธรรมขั้นสูงในขณะที่เดินจงกรม

ในขณะที่นั่งก็มี ในขณะนอนก็มี หรือในขณะที่ทำกิจวัตรก็มี ขึ้นอยู่ที่ปัญญาของ

แต่ละท่านว่าจะสมบูรณ์ในขณะไหน และมีพระสาวกจำนวนไม่น้อยที่ท่านบรรลุ

ธรรมโดยไม่มีฌาน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นว่าจะต้องนั่งสมาธิก่อนจึงจะสำเร็จมรรคผล

ถ้าไม่เข้าใจธรรมะ นั่งไปกี่ชาติก็ไม่สามารถสำเร็จมรรคผลได้ เพราะข้อปฏิบัติไม่

ตรงตามหลักพระธรรมคำสอนครับ


เอาบุญมาฝากได้ใส่บาตรแล้วท่องคาถาถวายสังฆทาน เจริญวิปัสสนา ตื่นแต่ดึกขึ้นมาฟังธรรม
สวดมนต์ กำหนดอิริยาบทย่อย เจริญอนุสติ 8 อย่าง ถวายข้าวพระพุทธรูป
สักการะพระธาตุ กรวดน้ำอุทิศบุญ อนุโมทนากับผู้ใส่บาตรตอนเช้าตามถนนหนทางหลายสาย
อนุโมทนากับเด็กนักเรียนประมาณ 1000 คนที่สวดมนต์ ตอนเช้า
ได้ให้อภัยทาน อฐิษฐานจิต ได้สร้างบารมี ครบทั้ง 10 อย่าง และตั้งใจว่าจะศึกษาการรักษาโรค
ศึกษาธรรม ฟังธรรม สวดมนต์ นั่งสมาธิ เดินจงกรม กำหนดอิริยาบทย่อย เจริญอนุสติ หลายอย่าง และเมื่อวานนี้ได้รักษาผู้ป่วยฟรีโดยไม่คิดเงินขอให้อนุโมทนาบุญด้วย


ขอเชิญบริจาคซื้อดินถวายวัด
ร่วมบริจาคปัจจัยที่
โทร 083-7348224

ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ สาธุ สาธุ