นวรัตน์ดอทคอม

เรียน "เรื่องราว" ของ "อภิธรรม"

แต่.........

"อภิธรรม" คือ เดี๋ยวนี้.!



.



"สภาพธรรม ที่ปรากฏแล้ว"

ไม่ใช่ตัวตน

ไม่มีใคร บังคับบัญชาได้.



.



มี "สภาพธรรม"

ที่มี "ลักษณะ".......เพื่อให้ "เข้าใจ"



.



ไม่ใช่ มีแต่ "ตัวหนังสือ"

แต่

มี "ตัวจริง"

ให้ "พิสูจน์ได้หมด" ว่า

ท่าน สอน เรื่องนี้.........


เรื่องตา-เห็น เรื่องหู-ได้ยิน

เรื่องจมูก-ได้กลิ่น เรื่องลิ้น-ลิ้มรส

เรื่องกาย-กระทบสัมผัส...เย็น-ร้อน อ่อน-แข็ง ตึง-ไหว

และ

เรื่องใจ-รู้ ธรรมารมณ์.



.



ท่าน สอน

เรื่อง

"ผลของกรรม"


ท่าน สอน

เรื่อง

"กิเลส"


ท่าน สอน

เรื่อง

"วิบาก"


ฯลฯ



.
.
.

ถ้า เข้าใจ "ตัวจริง" แล้วค่อยตามด้วย "ชื่อ"

อย่างนี้...จะไม่งง.!


.


เพราะว่า ถ้า พูดชื่อ...คือ "ชื่อ" มาก่อน

แต่ก็ไม่รู้ ว่า หมายความว่าอย่างไร....ก็จะงง.?


.


แต่ถ้าเรา "เข้าใจ" เสียก่อน...อย่างนี้

แล้วค่อย ใช้ "ชื่อ"


อย่างเช่น

"ทวิปัญจวิญญาณจิต ๑๐ ประเภท" นี้


ถ้าเป็น "จักขุวิญญาณจิต"

มี ๒ ประเภท

คือ

เห็น.......สิ่งที่ดี

เป็น

"กุศลวิบากจิต"

และ

เห็น....สิ่งที่ไม่ดี

เป็น

"อกุศลวิบากจิต"

เป็นต้น.


.


ทางตา สองประเภท คือ กุศลวิบากจิต และ อกุศลวิบากจิต

ทางหู สอง.....ทางจมูก สอง.....ทางลิ้น สอง.....ทางกาย สอง

ก็โดยนัยเดียวกัน.


รวม เป็น

"จิต ๑๐ ประเภท"


ซึ่ง

จิต ๑๐ ประเภท นี้

คือ

"ผลของกรรม"


และ

จิต ๑๐ ประเภท นี้

ไม่มี โลภะ และ โทสะ เกิดร่วมด้วย เลย.!


หมายความว่า

ไม่มี "เหตุ" คือ กุศลธรรม และ อกุศลธรรม

เกิดร่วมด้วย

จึงเป็น "อเหตุกจิต"

คือ

จิต ที่ไม่มี"เหตุ" เกิดร่วมด้วย นั่นเอง.



.



ทีนี้ เรายังไม่เอา"ชื่อ" มาใส่......


แต่ ค่อย ๆ "เข้าใจลักษณะ" ของสภาพธรรม ดีกว่า.


เพราะถ้าหากเรา เรียน....โดยการ"จำชื่อ"

ป่านนี้ เราก็สับสน ปนกันหมดแล้ว.!



.



สภาพธรรม คือ ปรมัตถธรรม

คือ

"ตัวธรรมะ" จริง ๆ ที่กำลังปรากฏ.


เมื่อ "ศึกษา"

ก็ ศึกษา จาก "ตัวธรรมะ"

หรือ "ปรมัตถ์" ที่ มี จริง ๆ


.


โดยมาก ที่สอนกัน.....ก็สอน "เรื่องราว"


แล้วเมื่อ ประพฤติปฏิบัติ

ก็ไม่สอดคล้องกัน.!

เพราะว่า

ไม่ได้ "รู้สิ่งที่กำลังปรากฏ"


"สิ่งที่ปรากฏ"

ปรากฏให้ "รู้" ได้.!


เช่น

ได้ยิน...ทางหู หรือ เห็น...ทางตา เป็นต้น.


ทำไมจะ "รู้" ไม่ได้.!


ในเมื่อ ขณะนี้...กำลังเห็น.


"เห็น" มีแล้ว......?


ถ้าจะ"รู้"

ก็ "รู้ สิ่งที่ มี ให้รู้"


ให้ "เข้าใจ" สิ่งที่มี.


ถ้า ไม่เข้าใจ สิ่งที่ มี

ก็ ไม่ใช่ "ปัญญา"


และ

ถ้า ไม่มี "สิ่งที่ปรากฏ"

ก็ "เข้าใจ" ไม่ได้.!


เพราะฉะนั้น

ขณะนี้...มี "สิ่งที่กำลังปรากฏ"

ให้ "เข้าใจ" ได้

หรือ

"ความเข้าใจ" ใน สิ่งที่กำลังปรากฏ นั้นเอง

คือ

การอบรมเจริญปัญญา.!



.



พระไตรปิฎก

ต้องมีความสอดคล้องกันหมด

ทั้ง ๓ ปิฎก

ทั้ง ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ.



.



"ปฏิเวธ"


คือ


การประจักษ์แจ้ง แทงตลอด ในความเกิด-ดับ ของสภาพธรรม

ที่ กำลังเกิด-ดับ....ในขณะนี้.!


รู้ อย่างนี้

จึงจะ "ไม่มีตัวตน" ได้จริง ๆ



ถ้ายัง ไม่รู้ อย่างนี้

หมายความว่า

"ปัญญา"

ยังไม่ถึงระดับขั้น "ปฏิเวธ"

และ ยังต้องมี

"ความเป็นเรา"

ถึงเขาจะ "มีโอกาส"

บางที เขาก็ไม่สนใจ.


แล้วแต่ บุคคล จริง ๆ


จนกว่า

เขาจะ "เห็นประโยชน์"



อย่างบางคน ที่เขาสนใจ "ธรรมะ"

แต่ เขาไม่ได้สนใจ "สติปัฏฐาน"


แสดงว่า

เขา ยัง ไม่รู้ ว่า


"สติปัฏฐาน"

หมายถึง

"สิ่งที่กำลังปรากฏเดี๋ยวนี้"


.


เขาไปสนุกสนานอยู่กับ "เรื่องราว"


เช่น

มี จิต เท่าไร...มี เจตสิก เท่าไร ฯลฯ

อย่างนั้น

เป็นการเรียนทฤษฎี

เรียนเป็น "เรื่องราว"


หมายความว่า

เขา ยังไม่อยาก รู้จัก "ตัวจริง"

ทั้ง ๆ ที่ "ตัวจริง" กำลังปรากฏ



โอกาส" ที่จะได้รู้จัก "ตัวจริง"


คือ


รู้ "ลักษณะ" ของ "ปรมัตถธรรม" ที่กำลังปรากฏ.


เช่น


ขณะที่กำลัง "เห็น"

ก็รู้ "ลักษณะ" ของ "เห็น" ขณะนี้.


และ


ขณะที่กำลัง "นึกถึง" เรื่องราว...จาก"สิ่งที่ปรากฏทางตา"

ก็ รู้ ว่า มี "สภาพที่นึกถึง"

ซึ่ง มี "ลักษณะ" ปรากฏ ให้ รู้ได้ จริง ๆ ขณะนี้.


และ รู้ ด้วย ว่า


เรื่องราว...ซึ่ง ไม่มี "ลักษณะ" ที่ปรากฏ ให้ รู้ได้ จริง ๆ นั้น

ล้วนมาจาก "สิ่งที่ปรากฏทางตา" ทั้งนั้นเลย.


เป็นต้น.

_________________
ถ้าเราไม่อยากได้อะไรจากใคร ก็จะไม่มีอะไรให้หมางใจกัน