นวรัตน์ดอทคอม

#ท่านเชอรี่ไปอีกแบบหนึ่ง

ไม่ค่อยเห็นมาฉันจังหันสักที ท่านฉันอะไรก็ไม่รู้ละ
เราก็ไม่ทราบจะปกครองอย่างไรต่ออย่างไร
องค์หนึ่งไปแบบหนึ่ง “เห็นว่าไม่ขัดต่อธรรมวินัย”
เราก็ปล่อย ถ้าอะไรที่ขัดต่อธรรมวินัยเราก็ห้าม
เราก็เตือน นี่ไม่เห็นขัดอะไรเราก็ปล่อยตามเรื่อง
ตามนิสัยที่ชอบทรมานตน

อย่างท่านเชอรี่นี่ไม่ค่อยชอบฉันจังหัน
เราเป็นแต่เพียงว่าเตือนให้รู้
เพราะเรื่องอดอาหารนี่เราทำมาแล้วจนท้องเสีย
คืออดอาหารมันดีจริงๆ สติดี
ถ้าสติดีงานก็ก้าวเดินถูกต้อง

ถ้าสติพลั้งๆ เผลอๆ เขียนหนังสือก็ผิดๆ ถูกๆ
ลบแล้วเขียน ถ้าสติไม่อยู่กับตัว
ถ้าสติอยู่กับตัวเขียนหนังสือก็เป็นตนเป็นตัว
เป็นเนื้อเป็นหนังได้ความ มันขึ้นอยู่กับสติ
สติจึงเป็นของสำคัญ

ท่านแสดงไว้ว่าสติ สพฺพตฺถ ปตฺถิยา
สติจำต้องปรารถนาในที่ทั้งปวง
ไม่มีการยกเว้นที่จะไม่มีสติเข้าไปเกี่ยวข้อง
สติถือเป็นภาคพื้นสำคัญ
สตินี่เราฝึกตั้งแต่ล้มลุกคลุกคลาน
ฝึกไม่หยุดไม่ถอย
สติกับจิตตภาวนาไปด้วยกันๆ
ตั้งแต่ล้มลุกคลุกคลาน

หลายวิธีที่ฝึก
เช่นอย่างอดอาหารหรืออดนอน ผ่อนอาหาร
เหล่านี้มีแต่อุปกรณ์เครื่องหนุนการภาวนา
ให้สะดวกทั้งนั้น ไม่ใช่เครื่องตรัสรู้นะ

ตรัสรู้เป็นเรื่องธรรมล้วนๆ ต่างหาก
แต่เป็นเครื่องหนุนกัน อดอาหารเป็นอย่างไร
ผ่อนอาหารเป็นอย่างไร อดนอนเป็นอย่างไร
นอนมากนอนน้อยเป็นอย่างไรท่านสังเกต
ถ้าอะไรมันดีก็มักจะหนักในทางนั้น
แต่เรานี่มันหนักทางเรื่องอดอาหาร
ถ้าอดอาหารนี่ตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งหลับ
ไม่มีเผลอเลย
นั่นเห็นไหม มันก็ดีอย่างนั้น

พ่อแม่ครูอาจารย์
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
วัดป่าบ้านตาด






"ไม่ต้องไปหากราบพระที่ไหน ตัวเองนี่ล่ะ ถือศีลห้าให้สมบูรณ์ ก็พระโสดาบัน พระสกิทาคามี ไปเที่ยวหากราบพระ จะกลายเป็นกราบโจร ประชาชนถือศีลห้า ยังดีกว่าพระที่ศีลห้ายังไม่ได้ เพราะหลอกประชาชนว่ามีศีล"

#หลวงพ่อกัณหา สุขกาโม
วัดป่าทรัพย์ทวีธรรมาราม อ.วังน้ำเขียว จ.นครราชสีมา







"ทำไมมนุษย์ต้องมีคู่มือ"

ในมุมมองของ "#คู่มือมนุษย์"
ของ #ท่านพุทธทาสภิกขุ คำว่า "คู่มือ"
ไม่ได้หมายถึงคู่มือการใช้งานเครื่องจักร

แต่เป็น #คู่มือการใช้ชีวิต
ซึ่งเป็นแนวคิดที่ทรงพลังมาก

เหตุผลที่มนุษย์ต้องมีคู่มือจากมุมมอง
ของหนังสือและหลักพุทธธรรมได้ดังนี้:

1. เพราะชีวิตคือปัญหาที่ต้องได้รับการแก้ไข
* ความจริงของชีวิตคือทุกข์: ตามหลักอริยสัจ 4 พระพุทธเจ้าทรงสอนว่าชีวิตคือความทุกข์ การเกิด แก่ เจ็บ ตาย พลัดพรากจากสิ่งที่รัก และความไม่สมหวังล้วนเป็นทุกข์

* ความไม่รู้คือต้นเหตุ:
ต้นเหตุของทุกข์คือ "อวิชชา" (ความไม่รู้)
ที่ทำให้เรายึดติดในสิ่งที่ไม่เที่ยงว่าเป็นของเที่ยง ทำให้เราเห็นความทุกข์เป็นความสุข และเห็นสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนเป็นตัวตน

* คู่มือคือแผนที่:
"คู่มือมนุษย์" จึงเป็นเหมือน "แผนที่"
ที่ชี้ให้เห็นถึงปัญหาของชีวิต (ทุกข์)
สาเหตุของปัญหา (สมุทัย)
เป้าหมายที่แท้จริงของการแก้ปัญหา (นิโรธ) และเส้นทางที่ถูกต้องในการแก้ปัญหา (มรรค)
ซึ่งเป็นสิ่งที่มนุษย์ส่วนใหญ่ไม่เคยรู้
หรือไม่เคยตั้งคำถามมาก่อน

2. เพราะชีวิตเป็นเรื่องซับซ้อนและเต็มไปด้วยกับดัก
* กับดักของกิเลส: มนุษย์ถูกกิเลส
(ความโลภ โกรธ หลง) ครอบงำได้ง่าย
มีความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งต่างๆ (อุปาทาน) เช่น รูป รส กลิ่น เสียง ความคิดเห็น และอัตตาของตัวเอง

* กับดักของโลกธรรม: เราต้องเผชิญกับโลกธรรม 8 ประการ (มีลาภ-เสื่อมลาภ, มียศ-เสื่อมยศ, สรรเสริญ-นินทา, สุข-ทุกข์) ที่คอยดึงจิตใจให้หวั่นไหว

* คู่มือคือเข็มทิศ:
"#คู่มือมนุษย์" เป็นเหมือน "เข็มทิศ"
ที่ช่วยให้เราเดินทางในโลกที่เต็มไปด้วยกับดักเหล่านี้ได้อย่างไม่หลงทิศ ชี้ให้เห็นถึงอันตรายของการยึดติด และสอนวิธีที่จะปล่อยวางและวางตัวอย่างถูกต้องต่อทุกสิ่งรอบตัว

3. เพราะมนุษย์ขาดสัญชาตญาณในการหลุดพ้น
* สัญชาตญาณทางโลก:
สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่มีสัญชาตญาณเพื่อการเอาชีวิตรอด เช่น การหาอาหาร การสืบพันธุ์ และการปกป้องตัวเอง
* สัญชาตญาณทางธรรม:
แต่มนุษย์ขาดสัญชาตญาณที่จะ
"หลุดพ้นจากทุกข์"
เราต้องเรียนรู้และฝึกฝน

* คู่มือคือแบบฝึกหัด:
"#คู่มือมนุษย์" จึงเป็นเหมือน "แบบฝึกหัด"
ที่สอนให้เราใช้เครื่องมือที่เรียกว่า
"ศีล สมาธิ ปัญญา" เพื่อฝึกฝนจิตใจ
ให้มีสติ มีปัญญา และสามารถแยกแยะ
ความจริงกับมายาออกจากกันได้
ซึ่งเป็นทักษะที่ไม่ได้ติดตัวมาแต่กำเนิด

สรุป
มนุษย์ต้องมีคู่มือ เพราะเราไม่ได้เกิดมาพร้อมกับความรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างถูกต้อง
และปราศจากทุกข์โดยสมบูรณ์
ชีวิตเต็มไปด้วยความไม่รู้ ความยึดติด
และความหวั่นไหว

"#คู่มือมนุษย์"
จึงเป็นเครื่องมือที่สำคัญยิ่งในการช่วยให้เราเข้าใจชีวิตตามความเป็นจริงอย่างที่มันเป็น เพื่อจะได้ไม่ต้องเป็นทุกข์ และสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขและมีปัญญาในที่สุด

อันตัวกู ของกู ที่รู้สึก
เป็นตัวลวง เหลือลึก ให้คนหลง
ส่วนตัวธรรม เป็นตัวจริง ที่ยิ่งยง
หมดความหลง เป็นตัวธรรม ล้ำเลิศตน ฯ

#ท่านพุทธทาสภิกขุ