นวรัตน์ดอทคอม

"หินแหลมคมบนภูเขาก้อนนั้น
ถ้ามันกลิ้งลงมาข้างล่าง
กระทบกับก้อนนั้นก้อนนี้ ซ้ายทีขวาที
ในที่สุด มันก็จะกลายเป็น ก้อนกรวด
ที่กลมเกลี้ยง ขึ้นมาได้

การปฏิบัติของเรา ก็เช่นเดียวกัน
ต้องให้กระทบอารมณ์บ่อย ๆ
มันถึงจะเกิดปัญญา"

พระอาจารย์ชยสาโร ภิกขุ






“นักปฏิบัติต้องเอาให้หนักกว่าธรรมดาทำใจของตนให้แน่วแน่มันจะไปสงสัยที่ไหนก็ ของเก่า
ปรุงแต่งขึ้นเป็นความพอใจ ไม่พอใจมันเกิดมันดับอยู่นี่ไม่รู้เท่าทันมัน ถ้ารู้เท่าทันมันก็ดับไป
ถ้าจี้มันอยู่อย่างนี้มันก็ค่อยลดกำลังไปตัดอดีตอนาคตลงให้หมดจิตดิ่งอยู่ในปัจจุบันรู้ใน
ปัจจุบันละในปัจจุบันทำในปัจจุบันแจ้งอยู่ในปัจจุบัน”

....หลวงปู่แหวน สุจิณโน วัดดอยแม่ปั๋ง อ.พร้าว จ.เชียงใหม่






“อย่าลดละความเพียร อย่าเห็นอะไรมีคุณค่ายิ่งกว่างาน คือ การเดินจงกรม นั่งสมาธิภาวนา นี้คืองานเลิศงานประเสริฐ งานรื้อวัฏสงสารออกจากจิตใจ คืองานอันนี้แล พระพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญด้วยงานอันนี้มาตลอด จนกระทั่งได้ตรัสรู้เป็นศาสดาเอกของโลก พระสาวกก็เหมือนกัน ไม่มีงานอะไรที่จะทำให้ท่านวิเศษวิโสได้ยิ่งกว่างานเดินจงกรมนั่งสมาธิภาวนา พินิจพิจารณาด้วยสติปัญญาเกี่ยวข้องกับกิเลสประเภทใด ๆ จนรู้แจ้งเห็นจริงแล้วถอดถอนได้โดยลำดับ ๆ จนกระทั่งหมดโดยสิ้นเชิงเพราะงานประเภทนี้ นี่จึงว่าเป็นงานประเสริฐและยังผลประเสริฐให้เกิดขึ้นภายในตน แล้วหมดกังวล

โลกจะมีกี่โลกก็ช่างมันเถอะไม่ต้องไปนับให้เสียเวลา มันมีกี่หมื่นกี่แสนกี่ล้านจักรวาลก็ช่างมันเถอะ มันเป็นเรื่องของสภาวธรรมแต่ละอย่าง ๆ สำคัญที่จิตที่มันกวนตัวเองนี้เท่านั้นละ ก่อภัยก็คือเรื่องก่อกวนตัวเองที่ออกจากขันธ์ ขันธ์นี่มันมีเชื้ออันใหญ่โตเป็นเครื่องหนุนหลังอยู่นี่ คือ อวิชฺชาปจฺจยา สงฺขารา จะว่าไง จะไปหาที่ไหนหาอวิชชา มันฝังจมอยู่ภายในใจ เพราะฉะนั้นจึงต้องเบิกออก ๆ ถากถางเข้าไป มันเกี่ยวโยงไปถึงไหนตามพิจารณามัน เกี่ยวกับรูป รูปไหนค้นลงไปให้เห็นตามความจริงของรูป แล้วมันก็มารู้เรื่องความสำคัญมั่นหมายของตัวเองโดยลำดับ ๆ หลายครั้งหลายหนมันเข้าใจเอง แล้วปล่อยเข้ามา ๆ เป็นวงแคบ”

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
เทศน์อบรมพระ ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๖ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๒๒