นวรัตน์ดอทคอม

"ความเจ็บไข้มาถึง
นี่เราจะนั่งร้องไห้อยู่ทำไม
เราก็พิจารณาว่า
มันมาสอนให้เราฉลาด
ให้เราเข้มแข็ง ให้เรารู้จักความจริง
ว่าชีวิตมันเป็นอย่างนี้"

ท่านพุทธทาสภิกขุ



"เราห้ามตัวเองไม่ให้นินทาได้เมื่อไหร่
ค่อยมาคิดว่าเราจะไม่ถูกนินทา"
สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราชฯ





กายเราป่วย ใจเราไม่ป่วย
เราจะเอาใจเป็นอันเดียวกับกายไม่ได้
เราจะเอาใจเป็นความแก่ความเจ็บไม่ได้

เท่ากับเราขับเครื่องบิน คนขับเครื่องบินต้องบินระดับสูง ระดับ ๓๕,๐๐๐ ฟุตน่ะ มันถึงไม่ชนกับต้นไม้ไม่ชนกับอะไร
ใจของเราเหมือนกัน จิตใจของเราเอาไว้กับเวทนา เอาไว้กับความเจ็บป่วย เอาไว้กับความแก่มันก็จะตกลงไปตาม อาการอย่างนี้มันเป็นอาการของการเวียนว่ายตายเกิด มันเป็นสัญชาตญาณน่ะ รักสุขเกลียดทุกข์ โตมาก็อยากมีผัวอยากได้เมีย ต้องยกระดับจิตใจเราสู่ธรรมะ สู่ความบริสุทธิ์ผุดผ่อง สู่พรหมจรรย์

หลวงพ่อบอก ... อย่าไปป่วยนะ อย่าไปเจ็บ อย่าไปแก่ไปอะไรน่ะ เพราะว่าอันนี้มันแยกกันได้น่ะ

ไปเข้ากรรมฐานหลายวันน่ะ ถ้าไม่เข้าใจทีนี้ก็คางเหลืองนะ ต้องเข้มแข็งต้องสง่างาม

เราเป็นนักมวยอย่างนี้ เค้าเรียกว่า ต่อย
ถ้าอย่างนั้นให้แต่อวิชชาต่อยเรา
ให้แต่ความง่วงเหงาหาวนอนต่อยเรา
ให้แต่ลาภยศสรรเสริญต่อยเรา
ให้ความแก่ ความเจ็บ ความตายต่อยเรา . . . ไม่ได้
เพราะโอกาสอย่างนี้เค้าเรียกว่าโอกาสที่จะแยกกายแยกจิต โยมจะได้เป็นพระอริยเจ้า

หมอน่ะช่วยเราได้นิดหน่อย หมอก็ตายเหมือนกัน...ใช่มั้ย
จิตใจต้องสง่างาม อย่าไปจมกับทุกขเวทนา หรืออย่าไปจมกับความแก่ ความเจ็บ ความตาย ความพลัดพราก เอาใจไปไว้อยู่กับสิ่งไหนก็อยู่ตรงนั้น ทำให้ตัวเองเป็นทุกข์เฉยๆ

เจ้านี้เอาใจไปไว้กับลูก เค้าก็ทุกข์กับลูก
ร่างกายเรายังบอกสอนมันไม่ได้เลย จะไปบอกสอนอะไรกับลูก


หลวงพ่อกัณหา สุขกาโม
ณ วัดป่าทรัพย์ทวีธรรมาราม
วันเสาร์ที่ ๑ กันยายน ๒๕๖๑