นวรัตน์ดอทคอม

"ขึ้นชื่อว่าบาปกรรม
ไม่ควรดูหมิ่นว่าเล็กน้อย
เปรียบเสมือนภาชนะ
ที่เขาเปิดทิ้งไว้กลางแจ้ง

เมื่อฝนตก น้ำฝนหยดเดียว
ไม่ทำให้ภาชนะเต็มก็จริงอยู่
แต่เมื่อฝนตกบ่อยๆ
ภาชนะนั้น ย่อมเต็มแน่ๆ ฉันใด

ผู้ทำบาปอยู่แม้ทีละน้อยๆ
ย่อมทำกองบาปให้ใหญ่โตขึ้น
ตามลำดับได้ฉันนั้น"

-:- หลวงปู่ชอบ ฐานสโม -:-






"...ถ้าไม่มองเข้าสู่หัวใจ มองแต่ภายนอกแล้ว จะหาทางไปไม่ได้นะ แล้วก็กลายเป็นตีบตันอั้นตู้ในอนาคต ถ้ามองดูใจด้วยศีลด้วยธรรม อันนี้จะค่อยส่องทางออกไป ค่อยขยายออกไป ทีนี้ก็เปิดกว้างออกไปๆ

ทีนี้พอธรรมในใจมากขึ้น ที่นี่บุญกุศลที่เราสร้างมามากน้อยนั้น จะเริ่มมองเห็นแล้วนะ อยู่ในนี้แหละไม่เห็นแต่ก่อน เราสร้างมามากน้อยเพียงไรกี่กัปกี่กัลป์บุญกุศลไม่หายไปไหน แต่ถูกกิเลสมันปิดบังไว้ มันไม่เห็น

มีแต่กิเลสออกหน้าออกตาฉุดไปทางโน้น ฉุดไปทางนี้ ถ้าผู้เผลอตามมันก็ล้มไปตามมันเลยจมไปเลย เป็นอย่างนั้นนะ ทีนี้ผู้ไม่เห็นหลงตาม จะมั่งมีศรีสุขทุกข์ยากลำบากขนาดไหนไม่ลืมศีลลืมธรรม ผู้เช่นนี้แหละผู้จะไปได้ไม่สงสัย พระพุทธเจ้าชี้นิ้วเลยเทียว ไม่เป็นอย่างอื่น..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน






"...ชีวิตคนเราเปรียบเหมือนหนังสือ ที่เราแต่ละคนคือผู้ประพันธ์ ถ้ามีสาระมากก็มีคุณค่าน่าอ่าน หากตรงกันข้าม ย่อมไร้ราคา

หนังสือชีวิตของท่านเล่า ท่านก็ได้เริ่มต้นเขียนมันมามิใช่น้อยแล้ว ลองทบทวนตรวจทานดูบ้างเป็นไร แม้นจะไม่มีโอกาสแก้ไขในสิ่งที่จารึกลงไปแล้วก็ตาม แต่บทปัจจุบันและอนาคตยังไม่เหลือวิสัยเสมอ..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่บุญกู้ อนุวฑฺฒโน




พุทธชัยมงคลคาถา บทที่ ๑
ว่าด้วยเรื่อง ทรงใช้ทานบารมีชนะมาร

มารพันมือ ถืออาวุธ...... สุดพันลึก
ขี่ช้างศึก เมขละ.......... จะห้ำหั่น
ยกเสนา โห่ก้องฟ้า....... มาประจัญ
หมายฟาดฟัน ภควันต์.... ให้บรรลัย

จอมมุนี ประทับ............ ระงับจิต
นิ่งสนิท พระทัยมั่น....... ไม่หวั่นไหว
อาศัยทาน บารมี........... ฤทธิไกร
บรรดาลให้ พระทรงภพ... สยบมาร

ขอเดชะ ชัยชนะ............ พุทธองค์
บันดาล มงคลชัย........... ให้ไพศาล
เป็นยอดยิ่ง มิ่งขวัญ........ ทุกวันวาน
แด่เราท่าน ถ้วนทั่ว......... ทุกตัวตน

พุทธชัยมงคลคาถา (บาลี) บทที่ ๑

พาหุง สะหัสสะมะภินิมมิตะสาวุธันตัง
ครีเมขะลัง อุทิตะโฆระสะเสนะมารัง
ทานาทิธัมมะวิธินา ชิตะวา มุนินโท
ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคลานิ.

อธิบาย..

ผู้ให้ทาน ด้วยวัตถุทาน ธรรมทาน หรืออภัยทาน อันเป็นไปด้วยใจบริสุทธิ์เพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่ผู้อื่น ย่อมเป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ตนเองด้วย เพราะเป็นผู้ชนะมารคือกิเลส ความตระหนี่ ความโลภ แลชนะความโกรธ ความเกลี่ยดชังอคติ ซึ่งเป็นกิเลสร้ายในจิตใจตนเอง ดังนี้จึงกล่าวได้ว่า เป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ตนเอง ด้วยการชนะมารในใจตนเองได้.