นวรัตน์ดอทคอม

"การทำความดี ต้องทำทีละน้อย ค่อยๆ ทำ
ไม่ต้องหวังว่า จะต้องทำความดี
ให้ครบถ้วนทั้งหมด ภายในเวลาอันสั้น"
พระอาจารย์ชยสาโร ภิกขุ


"เราทุกคน มีบาปกันทั้งนั้น ไม่มากก็น้อย
จงสะดุ้งหวาดกลัวต่อบาป ต่อกรรม ต่อเวร
และระมัดระวัง ไม่ให้บาปเกิดขึ้นในใจ
เช่น ระวังไม่ให้เกิดความโลภ
ยินดีเท่าที่มีอยู่ เท่าที่หาได้
ไม่ผูกโกรธ เพราะความโกรธเป็นไฟ
เผาจิตใจให้ร้อน ทั้งวันและคืน
ให้อโหสิกรรมเสีย ยกโทษ
โทษก็จะหมดไป เพราะว่าไม่ถือมั่น
ในความโกรธ ความพยาบาท"
หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ




วัดอยู่ได้เพราะน้ำใจของญาติโยม
ลูกศิษย์หลวงพ่อชารังเกียจการเรี่ยไรที่สุด
จึงอยู่ได้ด้วยศรัทธาของญาติโยมโดยแท้
การช่วยทางปัจจัยสี่สำคัญเหมือนกัน
แต่พระที่ดีท่านไม่ยินดีในเรื่องนี้
สิ่งที่ท่านยินดีที่สุด ชอบที่สุด คือ
การเห็นผู้ครองเรือนตั้งใจปฏิบัติธรรม ไปวัด
ไม่ว่าเพื่อทำบุญสุนทาน ไหว้พระ
กราบนมัสการครูบาอาจารย์
หรือไปจำศีลปฏิบัติธรรม
พยายามระลึกอยู่เสมอว่า
จุดประสงค์ของเรา
ควรอยู่ที่ความดีความสงบและปัญญา
ระวังอย่าวุ่นบุญก็แล้วกัน
หรือร้ายกว่านั้น
อย่านั่งในโรงครัวทานอาหารคุยเรื่องทางโลก
วิจารณ์เรื่องการบ้านการเมือง
พรรคไหนดี พรรคไหนเลว
หรือนินทาลูกเขยลูกสะใภ้
อย่าคุยในเรื่องใดที่เพิ่มกิเลสในใจทั้งของผู้พูดและผู้ฟัง
หรือพูดให้ชาววัดแตกแยกกัน
ถ้าเป็นอย่างนั้นก็น่าเสียดายเวลาที่สละเข้าวัด
เรียกว่าเข้าวัดแต่ไม่ถึงวัด
ฉะนั้นมาถึงที่ร่มเย็นอย่าให้มันร้อน
พระอาจารย์ชยสาโรภิกขุ






หลวงปู่ขาว อนาลโย
" เปรตงูเหลือม เปรตแม่เสือ "
จากเรื่องเปรตครั้งนั้น
#หลวงปู่เทศน์ให้ฟังว่า ;
ความโลภเป็นเหตุให้คนทำชั่ว
ครั้นตายแล้วก็เป็นเหตุ แห่งการตกนรก
พอพ้นนรกมาแล้ว ก็มาเป็นเปรตเฝ้าทรัพย์สมบัติ
อันหวงแหนของตน ที่เก็บเอาไว้ ฝังเอาไว้
เช่น เปรตงูเหลือม นอนขดเฝ้าสมบัติมิได้ไปไหนมาไหน
ความโกรธ ทำให้เสียคน กลายเป็นคนชั่ว
เช่น ไปฆ่าคน เพื่อเอาทรัพย์สมบัติ
เพื่อผ่อนคลายโทสะของตน เผาบ้านเผาช่องบุคคลอื่น
บางคนทำบุญทำทานกันใหญ่โตมหโฬาร
แต่เสียเพราะความโกรธ
ความมีโทสะ ความโกรธไหม้กุศลผลบุญจนหมดสิ้น
เมื่อหมดบุญ
หมดกุศล บาปก็เลยพลอยทวีคูณขึ้น ผลทานก็หนี ผลศีลก็ไม่มี
ผลภาวนาก็หนีเข้าป่าไปหมด ตายแล้วก็ไปเป็นเปรต
แต่ไม่ไช่เปรตงูเหลือม แต่กลายเป็นเปรตเสือ เพราะความโกรธ
ตัวเป็นคน ปากมีหนวดเหมือนเสือ ตีนมือเป็นเสือ
เหมือนเสือจริงๆ
#หลวงปู่เคยถามเขาว่า ;
" ทำไมหรือคุณโยมจึงมาเป็นเสือ ทำบุญ
จนจะหมดตัวอยู่แล้ว ? "
เปรตเสือตอบว่า " ดิฉันโกรธมาก
เมื่อความโกรธมันขึ้นมาอยู่ที่หน้าตา
ดิฉันมองไม่เห็นใครเลย ด่าพระด่าเจ้า ด่าข้าทาสบริวาร
ด่าลูกด่าหลาน ด่าผัวด่าลูกด่าเชื่อด่าชาติ ของที่เราเคารพนับถือ
แต่เก่าก่อน ยกขึ้นมาด่าจนหมดสิ้น
เป็นเพราะความโกรธตัวเดียว
ทำให้ดิฉันหมดความดี คืออริยทรัพย์
ตายแล้วจึงมาเกิดเป็นเสือ
เสวยทุกเวทนาเป็นเปรตเสืออยู่อย่างนี้แหละ "
“ เปรตแม่เสือกับเปรตงูเเหลือม “ มันต่างกันคือ
เปรตงูเหลือมมีทรัพย์เฝ้า ยังมีความสุขและยินดีในทรัพย์สมบัติ แต่
เปรตเสือไม่มีอะไรจะเฝ้า เพราะความโกรธเผาหมด
เผาทั้งหัวใจเปรตให้ร้อนดังไฟสุม
คัดตัดตอนบางส่วนจาก
"จากหนังสือโครงการหนังสือบูรพาจารย์ เล่ม ๔ หน้า ๓๓๕-๓๓๖
หลวงปู่ขาว อนาลโย วัดถ้ำกลองเพล จังหวัด หนองบัวลำภู
เรียบเรียงโดย : รศ.ดร ปฐม-รศ.ภัทรา นิคมานนท์




มนุษย์ หรือสัตว์ ก็มีจิตอันเดียว ผู้ไม่เคยเป็นญาติพี่น้องกัน ไม่มีในโลก บางทีเขาเคยเกิดเป็นมนุษย์ เคยบวช เคยเป็นเพื่อน
จิตอันเดียวกันนี่แหละ แต่เสวยวิบากกรรมต่างกัน
ทำให้ชาตินี้เขาเกิดมาเป็นช้าง แต่ก่อนเขาคงมีอะไรเกี่ยวข้องกับท่านพ่อลี คงเป็นศิษย์อาจารย์กันมา อย่าว่าแต่ช้างเลย
พวกเรานี้เกิดตายเป็นสัตว์มาสักเท่าไหร่ มีใครรู้เห็นได้บ้าง? พระพุทธเจ้าท่านจึงสอนให้มีศีลธรรม ให้รักษามนุษย์สมบัติเอาไว้ ไม่อย่างนั้น จะตายไปเกิดเหมือนสัตว์ทั้งหลาย
ให้สังเกตง่ายๆ นะ ถ้าจิตใจวุ่นวาย จะตายไปเกิดเป็นสัตว์ทันที !
หลวงปู่ลี กุสลธโร
วัดภูผาแดง จ.อุดรธานี