นวรัตน์ดอทคอม

เงินก็คือเงิน เอาอะไรต่ออะไรมาสมมติกันเท่านั้น
มันจะเป็นสุขเป็นทุกข์ที่ไหนได้ การกระทำของคนเท่านั้น
ทำให้เป็นสุขเป็นทุกข์ เป็นบุญเป็นบาป เป็นสวรรค์เป็นนรก
เป็นอยู่ที่ใจ ไม่ใช่เป็นอยู่ที่วัตถุ วัตถุเขาไม่รู้เรื่องอะไร

โอวาทธรรม:องค์หลวงปู่แบน ธนากโร
วัดดอยธรรมเจดีย์ จ.สกลนคร





" มีแต่ความมืดกับความสว่างมันเป็นอยู่อย่างนี้ ปีนั้นเดือนนี้ทางโลกเขาใส่ชื่อสมมติไปหมด อัตภาพร่างกายของเรานั้นมีแต่ชื่อเรียกไปหมด ถ้าเป็นขี้ก็เต็มตัวไปหมดขี้หัวขี้กลากขี้ไคล สุดท้ายก็เป็นดินเป็นน้ำไป มาหลงของสมมติที่ใช้ตบแต่งตัวเองพิจารณาเข้าไป แล้วก็แก้ไขเข้าไป ของเรา ให้มันรู้จริงเห็นจริง ให้จิตรวมดู
นี่จิตของหมู่พวกมันไม่รวมสักที พอไปนั่งภาวนาก็มีแต่ปรุงความคิดของตัวเองอยู่อย่างนั้นนะ เพราะอยากได้อันนั้น อยากเห็นอันนี้ อยากเห็นกายทิพย์อยากเห็นหูทิพย์ไปนั่น โอ๊ยมันเกินพระพุทธเจ้าท่าน

ในตำราไม่มีนะที่ท่านบรรลุ แม้แต่กิเลสตัณหาก็ยังปลดเปลื้องออกจากใจยังไม่ได้ ยังมีความร้อนความกังวลอยู่ในหัวใจอยู่อย่างนั้น ความร้อนมันก็เป็นกิเลสนั่นแหละ ความรักความชังนั้นถ้าไม่มี มันก็ไม่ร้อนนะใจ ต้องแก้ให้มันถึงฐานของมัน
ต้องพิจารณาให้มันถึงฐานของมัน "

__________________

จากหนังสือทายาทธรรม
หลวงปู่ลี กุสลธโร
วัดเกษรศีลคุณธรรมเจดีย์ (ภูผาแดง )
อ.หนองวัวซอ จ.อุดรธานี






นักปฏิบัติธรรมควรห่วงตัวเอง
ไม่ควรมาห่วงครูบาอาจารย์
ควรห่วงตัวเองปฏิบัติธรรมไปถึงไหนแล้ว

ถาม : ตั้งแต่หลวงตามหาบัว ท่านละสังขาร ท่านพระอาจารย์ก็ได้เทศน์แสดงธรรม ธรรมะบนเขา ทุกวัน ไม่มีวันหยุดสักวันเลย คือมีลูกศิษย์ผู้ใหญ่หลายๆท่านรู้สึกกังวลและเป็นห่วงสุขภาพท่านพระอาจารย์

พระอาจารย์ : เป็นห่วงเรานี่ก็กิเลส อยากให้เราอยู่นานๆ จะได้ฟังธรรมนานๆ ว่าเป็นห่วงสุขภาพ ไม่ต้องห่วงหลอก ถ้าเรายังมาเทศน์ แสดงว่าสุขภาพยังดีอยู่ ถ้าไม่มาเมื่อไหร่ก็ไม่ดี ก็ต้องมีสักวันที่ต้องไม่ดี ตั้งแต่เราเทศน์ธรรมะบนเขา นี่ก็เป็นเวลา ๔ปีกว่าแล้ว เราไม่หยุดสักวัน ไม่มีวันไหนที่เราขาดเลย ไม่ต้องกังวลหลอก แต่ให้เตรียมตัวเตรียมใจเอาใว้ ทุกอย่างย่อมมีวันสิ้นสุด

อย่างหลวงตามหาบัว ท่านก็แสดงธรรมโปรดญาติโยมตลอดเวลา เดี๋ยวท่านก็ต้องจบไป พระพุทธเจ้าท่านก็ทรงแสดงธรรมทุกวัน วันละ ๓รอบ ตอนบ่ายสอนญาติโยม ตอนค่ำสอนภิกษุสามเณร ตอนดึกสอนเทวดา ตอนเช้าก่อนออกบิณฑบาตก็เลงญาณดูว่าจะไปสอนใครเป็นกรณีพิเศษ ท่านก็ทำกิจวัตรนี้ไปจนกระทั่งถึงวันสุดท้ายของชีวิต

เป็นเรื่องธรรมดา คนเราเกิดมาแล้วมีตาย ชีวิตมีเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นธรรมดา สิ่งที่เราจะทำคือ ไม่ควรมาห่วงกังวลกับคนแสดงธรรม ควรห่วงตัวเรา ว่าเราได้รับความรู้นั้นไปปฏิบัติได้มากน้อยเพียงไร ไม่ใช่ฟังธรรมอย่างเดียวแล้วไม่ไปปฏิบัติเลย ต่อให้ผู้เทศน์ เทศน์ไป ๑๐๐ปี ก็ยังเหมือนเดิมอยู่นั่น ก็ยังไปไม่ถึงไหนอยู่ดี

สิ่งที่ควรทำคือ ฟังธรรมแล้วนำเอาไปปฏิบัติกัน ปฏิบัติแล้วก็จะได้บรรลุธรรมกัน บรรลุธรรมแล้วก็ไม่ต้องมากังวลกับผู้แสดงธรรม ว่าจะอยู่อีกนานหรือไม่นาน เพราะได้ปฏิบัติกันถึงเป้าหมายแล้ว แล้วก็จะได้มาทำหน้าที่ต่อไปได้

วิธีห่วงใยที่ถูกต้อง ขอให้ห่วงแบบนี้ ขอให้ห่วงตัวเอง ว่าตัวเองปฏิบัติไปถึงไหนแล้ว เราควรปฏิบัติมากขึ้นมั๊ย ถ้าปฏิบัติได้ เราควรปฏิบัติมากยิ่งขึ้น เราควรปฏิบัติให้บรรลุธรรมกัน เพราะเมื่อได้บรรลุธรรมแล้ว จะได้มารับหน้าที่ต่อจากครูบาอาจารย์ต่อไป ให้คิดแบบนี้จะดีกว่า อย่ามาคิดกังวลห่วงอาการเจ็บไข้ได้ป่วยของครูบาอาจารย์เลย เพราะมันต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว สักวันนึงมันก็ต้องเป็น

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ธรรมะบนเขา ณ จุลศาลา เขตปฏิบัติธรรมเขาชีโอน
วัดญาณสังวรารามวรมหาวิหาร ชลบุรี
วันที่ ๒ มีนาคม ๒๕๖๐






"ลมฝน ลูกเห็บ
แม้นจะตกลงมาหลายห่า
เย็นและหนาว สักปานใด
ก็บ่อาจเย็น เข้าไปถึงภายใน
ให้หายจากความทุกขเวทนาได้

ศีล ๕ เป็นอริยทรัพย์
เป็นต้นเหตุแห่งความบริสุทธิ์
เป็นน้ำทิพย์ สำหรับล้างบาป คือ
ความเดือดร้อนภายใน ให้หายได้

เมื่อศีลบริสุทธิ์แล้ว
สมาธิ ความตั้งมั่น ก็จะมีมา
แล้วให้ปลุกปัญญา
ปัญญา ก็จักเกิดมีขึ้นได้"

-:-ครูบาเจ้าศรีวิชัย สิริวิชโย-:-






"ยังหนุ่มยังสาวอยู่
ยังมีกำลัง ก็ให้ปฏิบัติกัน
ให้ทำข้อวัตรปฏิบัติ ให้สมบูรณ์
เพราะถ้าความแก่มาเยือนเราเมื่อไร
แล้วจะเสียใจ ที่ทำไม่ได้"

-:-หลวงปู่สังวาลย์ เขมโก-:-







"อย่าพูดตามความคิด
อย่าทำอะไรตามความคิด
อย่าปล่อยให้ความคิดออกหน้า

ให้สตินำหน้า พูดกับผู้อื่นให้น้อย
เตือนตนเองให้มาก ความหลงเป็นศัตรู
ความรู้เป็นมิตร ให้กลัวความหลง
ให้กล้ากับความรู้สึกตัว

ฉลาดในการเอาชนะตน
ยอมแพ้คนอื่นในทางสมมติ
มีสติเฝ้าดูตัวเอง"

-:-หลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ-:-






เมื่อมีจงให้
หากอยากได้ จงทำก่อน.
พระอุบาลีคุณูปมาจารย์
(จันทร์ สิริจนฺโท)





" .. การทำบุญมีสองอย่าง หนึ่ง "คือการสละทรัพย์เงินทองเพื่อสร้างถาวรวัตถุในพระศาสนา หรือการบูชาด้วยดอกไม้ธูปเทียนข้าวของ" เรียกว่า "อามิสบูชา"
ส่วนบุญอีกอย่างนั้น "คือการถือศีลภาวนา การทำสมาธิวิปัสสนา" เพื่อให้เกิดความรู้แจ้งแทงตลอด ให้เกิดเป็นปัญญา เป็นผู้รู้ ดังที่เราภาวนาว่า "พุทโธ" ซึ่งแปลว่า "ผู้รู้ ผู้ฉลาด" อันนี้เรียกว่า "ปฏิบัติบูชา" เป็นบุญอันสูงสุด
อันจะนำตนเองให้พ้นจากกองทุกข์ในโลกนี้ได้ ช่วยตัวเองได้ มิให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป "บุญข้อนี้เป็นบุญอันสูงสุดที่พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญผู้ปฎิบัติ" ทั้ง "อามิสบูชาและปฎิบัติบูชานี้ เป็นเสมอนแม่น้ำสองสายที่ใสสะอาด" ไหลมารวมกันลงสู่แอ่งน้ำใหญ่อันอยู่ในห่วงหัวใจของเราเอง เป็นแหล่งน้ำอันเต็มเปี่ยมสมบูรณ์ พร้อมที่จะนำความฉ่ำชุ่มเย็นไปทั่วทุกหัวระแหง
"เกิดคุณค่าและประโยชน์อันประมาณมิได้" ที่สายน้ำนั้นได้ซึมซาบผ่านไปยังถิ่นต่าง ๆ แอ่งน้ำในหัวใจเราเป็นเสมือนเขื่อนกักน้ำไว้เพื่อประโยชน์ตนและผู้อื่น ..

โอวาทธรรม "หลวงตามหาบัว ญาณสัมปัน





ผู้ถาม จะต้องยอมเสียสละอะไรบ้างจึง
จะภาวนาได้
ท่านอาจารย์ :สละในปัจจุบัน อะไรๆทิ้งหมดในปัจจุบันนั้นแหละ ในขณะนั้นแหละ สละแล้วมันก็ไม่หายไปไหน คือสละภายในใจเฉยๆ อย่างเราสละบ้าน
หรือ สละตัวของเราเอง ไม่เอาเป็นอารมณ์ เพียงแต่สละภายใน กายมันก็ยังเท่าเก่า บ้านมันก็ยังเท่าเก่า สละลงปัจจุบันเฉยๆจุดมุ่งหมายของการภาวนาแท้ คือการพิจารณาเห็นอัตภาพขันธ์ อันนี้ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
มีสภาวะเกิดดับอยู่อย่างนั้นจิตสลดสังเวชเบื่อหน่าย คลายความกำหนัดยินดีในรูป นาม ปล่อยวางอุปทานเสียได้ด้วยอำนาจวิปัสสนา นั่นจึงจะเรียกว่า
ภาวนา...
โอวาทธรรมหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี