นวรัตน์ดอทคอม

"อย่าปล่อยให้เสียเวลา โดยเปล่าประโยชน์
ความตายจะมาถึงเมื่อใด ทราบไม่ได้
ต้องเตรียมให้พร้อม ฝึกจิตก่อนตาย
เพราะสังขาร เป็นของไม่เที่ยง"

-:-หลวงปู่หลุย จนฺทสาโร-:-



"ถ้าเราไม่ฝืนใจ ข่มใจในความรู้สึกที่มันไม่ดีของเรา
ในเวลานี้ หรือวันนี้ ความเป็นปุถุชนคนอัธพาลนั้น
มันก็จะยังมีอยู่ ในสันดานของเรา เรื่อยไป"

-:-หลวงพ่อชา สุภัทโท-:-





"ในขณะที่กายกำลังเสื่อมลงๆ
แต่เราสามารถรักษาใจ
หรือทำใจให้ดีขึ้นเรื่อยๆ
ด้วยการมีสติ

ไม่ให้ความทุกข์ ความเจ็บปวด
มาครอบงำใจ เห็น แต่ไม่เข้าไป เป็น
เห็นความเจ็บ แต่ไม่เป็นผู้เจ็บ"

-:-พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล-:-





"...ความรู้คือแสงเทียน ความเพียรคือเข็มทิศ สู้ซะอย่าง ความหวังยังมี สู้ประพฤติ สู้ปฏิบัติ สู้กระทำ เอาให้ได้ ความหวังของเราอะไรเล่า

หวังอยากรู้ธรรมะของจริง หวังอยากพ้นไปจากกิเลสข้าศึกใหญ่ หวังอยากรู้ธรรมเห็นธรรม เราต้องสู้นี่แหละ รู้อื่นหมื่นแสน ยังไม่ประเสริฐเท่ารู้ตน พระพุทธเจ้าท่านสอนให้รู้ตน..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่จันทา ถาวโร






"...ใจของเรานี้แหละสำคัญกว่าใจคนอื่น ตัวคนเรา ใจคนเรานี้สำคัญมาก ไม่ให้มันแส่ส่ายออกไปหาผู้อื่น ให้มันรวมสงบเข้ามา คนอื่นจะดีจะเด่นอย่างไร ได้บรรลุมรรคผลก็เป็นเรื่องของคนอื่น

จะชั่วเสียหายอย่างไร ก็เป็นเรื่องความชั่วเสียหายของบุคคลอื่น หน้าที่ของเราทุกคน ทุกดวงใจ จะต้องรวบรวมกำลังจิต กำลังใจ ให้ตั้งมั่น ให้เกิดพลังงานความสามารถอาจหาญ ขึ้นมาในจิตใจของเราให้เต็มที่..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่สิม พุทฺธาจาโร




" ลูกเอ๋ย.. ยามที่พ่อแม่ของเจ้ามีอายุมากขึ้น ย่อมมีโรคภัยไข้เจ็บมาเบียดเบียน ความแข็งแรงของร่างกาย ที่เคยมีก็ลดลง ใจน้อยง่าย ความจำก็เสื่อม ขี้หลงขี้ลืม จิตใจก็หมดความสุขสดชื่น.

.. ถึงแม้พวกเจ้าจะคอยเอาใจใส่ดูแลใกล้ชิด สักเพียงใดก็ตาม ก็ไม่อาจช่วยให้พ่อแม่ของเจ้ามีความสุขได้เต็มที่ เพราะพวกเจ้าทุกคน ต่างก็มีภาระหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ เจ้าช่วยท่านให้ได้รับความสุขเพียงการให้กินอยู่หลับนอน
อันเป็นความสุขทางกายเท่านั้น แต่จิตใจของท่าน หาได้ร่าเริงสดชื่นผ่องใสไม่.

.. เจ้าจงจำไว้ว่า.. การให้ความสุขแก่พ่อแม่อย่างแท้จริง ก็คือ การให้ธรรมะ ด้วยการสอนหลักธรรมง่าย ๆ ให้พ่อแม่ของเจ้า พาท่านไปทำบุญทำทาน.

.. สอนท่านให้รู้จักการปฏิบัติบูชา สวดมนต์ ภาวนา แผ่เมตตา ธรรมะจะอยู่ในจิตใจของพ่อแม่เจ้าทุกภพทุกชาติ ถือว่าเป็นการทดแทนพระคุณที่สูงสุด เจ้าจงจำไว้นะลูกเอ๋ย..."

..สมเด็จพระพุฒาจารย์ โต พรหมรังสี.





ข้าพเจ้ามาคิดเห็นบุพกรรม วันที่จุดป่านั้นมันตามมากับชาติ

อยู่มาอยู่มา คุณแม่แก้ว (แม่ชีแก้ว เสียงล้ำ) ท่านเห็นไฟไหม้ท่านก็หาอุบายเอาบริขารมาบังสุกุล ชวนญาติพี่น้องของท่านมาบังสุกุล

หลวงปู่มหาก็เห็นว่า มันได้วาระของข้าพเจ้าบริขารนั้นขาด คุณแม่แก้วคงจะหาอุบายถ่ายให้ จึงได้มาบังสุกุลให้เรา ผ้าไม้หนึ่ง ตลอดถึงมีดโกนพร้อม ส่วนใบสุทธินั้นได้ไปเปลี่ยนใหม่ ได้ไปเอากับเจ้าคุณมุกดาหารโมลี หลวงปู่มหาเซ็นรับรองให้ ท่านก็เลยมาตัดจีวรและสบงให้หมู่ทั้งหลายที่เห็นเหตุการณ์ก็เกิดสลดสังเวชก็มี หลวงปู่มหาหัวเราะแล้วท่านว่า “บุพกรรมของคนเรานั้นต่างกัน
ของใครของมัน ถึงคราวมาถึงแล้วต้องสู้เอา”ท่านก็พูดเป็นธรรมอยู่ เท่าที่สังเกตดูมันเป็นบุพกรรมของเจ้าของเคยได้จุดป่ามา มันเห็นกับชาติ มันตามนำมาการจุดป่านี้ถึงแม้จะไม่ให้ไหม้เถียงไร่เถียงนาใครก็ตามมดตัวแดงแมลงตัวน้อยมันก็ตายกันเป็นทิวแถวไป
ที่มา :: จากประวัติของหลวงปู่หล้า เขมปัตโต