ของดีไม่มีเสื่อม แม้จะอยู่กับคนไม่ดี ！

รณธรรม ธาราพันธุ์ · **โพสต์แล้ว:** อังคาร 30 พ.ย. 2010 4:59 am

เมื่อราว 2-3 ปีก่อน ผมได้รู้จักสตรีชาวจีนคนหนึ่งโดยการแนะนำของคุณชิน เธอชื่อ "มู่ย่าเชียน"

มู่ย่าเชียนเป็นผู้หญิงจีนที่ไม่เคยมีความเชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือเครื่องรางของขลังใด ๆ ทั้งสิ้น ค่าที่ประเทศจีนถูกปกครองโดยระบอบคอมมิวนิสต์ที่ล้างสมองประชาชนว่า ศาสนาทุกศาสนาคือสิ่งมอมเมา และเป็นตัวขัดขวางความเจริญของประเทศ ทำให้ชาวจีนส่วนใหญ่โดยเฉพาะคนรุ่นถัดมา หันหลังให้พระและนานาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ สิ่งเดียวที่เป็นที่เคารพสูงสุดของชาวจีน คือ

ความเชื่อมั่นในตัวเอง

ต่อมาไม่นาน สตรีชาวจีนผู้นี้ก็เริ่มหวั่นไหวกับความเชื่อของตน เพราะแม้จะเชื่อว่าถูก แต่เมื่อทำแล้วก็ยังผิด เชื่อมั่นว่าตัวเองจะดีและสำเร็จ แต่เมื่อทำก็ล้มเหลวและไ้ด้ความผิดหวังเป็นรางวัลเสมอมา เมื่อทนไม่ได้กับโชคชะตาก็เริ่มถามหาความสำเร็จจากฟ้าและดิน

เธอติดต่อมายังเื่พื่อนชายชาวจีนที่หันหลังให้นโยบายของท่านประธานเหมาเจ๋อตุงหมดสิ้น คือ คุณชิน อ้อนวอนให้ช่วยพาไปที่ใดก็ได้ อย่างไรก็ได้ วิธีใดก็ได้ ขอเพียงให้เธอพ้นไปจากความซวยที่ดูจะเป็นเพื่อนแท้และอยู่กับเธออย่างถาวรแบบที่ไล่เท่าไรก็ไม่ไป

คุณชินเห็นว่ามู่ย่าเชียนทุกข์ทรมานจริง และพร้อมเปิดใจยอมรับกับสิ่งที่คนจีนส่ายหน้าอย่างดูแคลนมาตลอดชีวิต เขาจึงพามาพบผมเสียก่อนเพื่อให้ช่วยตัดสินใจ ครั้นได้คุยกันแล้วก็คิดว่าสมควรจะพาไปพบ "คุรุ" ที่แท้จริง ผู้อาจสามารถทำให้ผู้หญิงจีนคนนี้พ้นจากความลำเค็ญที่เป็นอยู่ได้ อย่างน้อยก็สักช่วงเวลาหนึ่งซึ่งพอเพียงให้เธอแหวกม่านน้ำตาออกมาหายใจได้บ้าง

อาจารย์ธรรมนูญ บุญธรรม

เป็นเป้าหมายหลักที่เราตรงไปหาในบ่ายวันหนึ่ง โดยมีคุณศิษย์กวง เพื่อนรักเพื่อนแค้น(เวลาแย่งกันรับแจกพระฟรี)ของผมกรุณาเป็นสารถีพาไป ครั้นถึงมืออาจารย์ธรรมนูญพวกเราก็โล่งใจ คล้ายส่งคนไข้หนักเข้าสู่มืออาจารย์แพทย์เฉพาะทางอย่างไรอย่างนั้น เครื่องมือแพทย์ถูกลำเลียงออกมาหลายชิ้น ได้ใช้ประโยชน์สูงสุดกับร่างขาวค่อนข้างอวบ ตาชั้นเดียวที่อยู่ตรงหน้า มือใหญ่หนาเพราะผ่านโลกมามากถึงหกสิบกว่าปีเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว หยิบอุปกรณ์นั้นมาแตะ หยิบอุปกรณ์นั้นมาเจิม ทุกกิริยาล้วนเป็นไปอย่างมีสมาธิแน่วแน่ไม่สนใจภาวะใดรอบตัว คล้ายจิตรกรผู้จมอยู่ในภวังค์กำลังวาดพู่กันแต่งแต้มสีลงบนผืนผ้าใบ

เมื่อเสร็จพิธี อาจารย์ก็ให้กำลังใจว่าไม่ต้องกลัว ต่อไปให้ระลึกถึงท่านย่าเฒ่าให้มาก ๆ ระลึกนึกถึงและยึดถือให้แน่วแน่จริง ๆ เถิด แล้วจะผ่านอุปสรรคชีวิตทุกอย่างด้วยดี ล่ามผู้เพื่อนตั้งใจแปลไทยเป็นจีนประโยคต่อประโยคเพื่อให้เธอซาบซึ้ง จะได้ปฏิบัติไม่ผิด

หลังจากนั้น...เธอมีความรู้สึกว่าอะไร ๆ ก็ดีขึ้นเรื่อย แม้ว่าจะไม่ดีไปหมดทุกลมหายใจเข้าออก แต่ก็ดีกว่าที่ผ่านมามากมายนัก ทำให้มีความเชื่อเอนเอียงมาทางขลังอยู่พอสมควร และไม่นานเธอก็ต้องกลับประเทศจีน

ครั้นกลับบ้านเกิดไปแล้วเรื่องทุกข์ก็ยังมีไม่ขาด ไม่มีใครวัดได้ว่าเธอทุกข์มากหรือน้อยเพียงใดจากการดูเธอดื่มสุรา เพราะมู่ย่าเชียนดื่มเหล้า-เบียร์เก่งและสูบบุหรี่จัดอยู่ตลอดไม่ว่ายามสุขหรือทุกข์

เรียกว่าทำทุกวัน ยิ่งกว่าพระทำวัตรสวดมนต์

และเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เอง เธอก็ประสบความทุกข์อย่างมากมาย ครั้นทนไม่ไหวก็วิงวอนให้เพื่อนชาวจีนที่ "แอบ" เชื่อในเรื่องไสยศาสตร์เวทย์คาถา พาไปหาคนชำนาญทางนี้สักคน เพราะเธอจนด้วยเกล้าไม่รู้จะไปแสวงหาจากที่ใดในประเทศกันดารขลังเยี่ยงนี้ มันยากยิ่งกว่าให้เธออดเหล้าเลิกบุหรี่เป็นไหน ๆ

หากเป็นในไทยล่ะก็ เธอรู้สึกว่า ง่ายเหมือนหาเซเว่นอีเลฟเว่น

และไม่นานเพื่อนที่แสนดีก็อาสาพาไปพบ "ไต้ซือ" ท่านหนึ่ง เป็นสมณะซึ่งอาศัยอยู่ในวัดสงบแถบชานเมืองในมณฑลยูนนาน เมื่อเธอไปถึงและได้แสดงคารวะกันแล้วเพียงครู่ ไต้ซือท่านนั้นก็จ้องหน้ามู่ย่าเชียนคล้ายเห็น "อะไร" สักอย่าง พลันถามขึ้นว่า

"ไปสักหน้ามาจากที่ไหน ?"

มู่ย่าเชียนเล่าว่ารู้สึกงงเหมือนถูกหมัดน็อค เพราะในความทรงจำของเธอไม่เคยปรากฏภาพการสักหน้าลงยันต์แต่อย่างใดเลย หากที่รู้จำอยู่ก็มีเพียงว่าร่างเธอประดุจถังบรรจุเหล้าเบียร์หาใช่บรรจุสรรพสิ่งขลังที่ใดไม่...

ระลึกได้ดังนี้ก็ปฏิเสธไปประสาซื่อว่า "ไม่เคยสัก ไม่เคยลง"

ไต้ซือนิรนามจ้องหน้าซ้ำ เพ่งคล้ายให้ทะลุผ่านชั้นผิวหนังเข้าไปถึงกระโหลกภายใน แล้วลั่นวาจา

"อย่าโกหก ไปสักที่ไหนมา ?"

มู่ย่าเชียนและเพื่อนถึงที่ตกใจ ไม่เคยสักก็คือไม่เคยสัก ไม่เคยลงก็คือไม่เคยลง ทำไมต้องว่าโกหกกัน เธอจึงปฏิเสธละล่ำละลักพร้อมยืนยันว่าไม่เคยทำจริง ๆ ไม่ได้โกหก

ทั้งสองฝ่ายต่างยืนยันในความถูกต้องของตนไม่ต่างจากสีเหลืองและสีแดงในประเทศไทย

แต่แล้ว....มู่ย่าเชียนก็เหมือนจะเห็นภาพราง ๆ ผุดขึ้นในใจ เป็นภาพที่เธอลืมมันไปแล้วเพราะกาลที่ผ่านร่วมปี เป็นเพราะเธอไม่เคยสวด ไม่เคยรำลึกถึง จึงทำให้จืดและจางไปอย่างน่าเสียดาย ครั้นภาพอดีตขึ้นอย่างชัดเจนที่จอใจ ทันทีนั้นเธอก็ตอบออกไปอย่างตื่นเต้น

"ใช่ ! เคยลง เคยทำจริง ๆ นานมากแล้วหนึ่งปีได้แล้ว"

ไต้ซือนิรนามยิ้มอย่างสมใจ ไม่อาจบอกได้ว่ายิ้มนั้นเกิดเพราะสะใจที่ "ลำยองจีน" ยอมรับความพ่ายแพ้ หรือยิ้มด้วยเมตตาสงสารที่สุราไปทำลายหน่วยความจำในสมองซึ่งของเดิมก็มีเพียงน้อยนิดอยู่แล้ว

ครั้นเธอยอมรับความจริงเพราะภาพทรงจำพรั่งพรูต่อเนื่องออกมาราวหนังแปดมิล ยังมิทันจะกล่าวสิ่งใดออกไป ไต้ซือผู้หยั่งรู้ก็กล่าววาจาสะท้านใจเธอออกมาว่า

"รู้ไหม อาจารย์ที่สักหน้าให้นั่นเก่งมาก ที่ทำมานี้ดีมากทีเดียว"

เธอนิ่งตะลึง...ด้วยนึกไม่ถึงว่าชายชราชุดขาวเข่าเจ็บคนนั้นจะ "มีดี" ถึงเพียงนี้ เธอไม่เคยคิดว่าท่อนทองเหลืองปลายแหลมจุ่มน้ำมันเขียน ๆ วน ๆ บนใบหน้าจะตราตรึงติดมาข้ามปีได้เพราะเธอก็ล้างหน้าทุกวัน เพราะเธอไม่เคยเห็นมันปรากฏขึ้นมา มู่ย่าเชียนคิดว่า "อะไร" ก็ตามที่บุรุษร่างท้วมนั้นเีขียนให้มันคงจะหมดสิ้นไปนานแล้ว เพราะเธอไม่เคยสวด... ไม่เคยทำตามคำสอน... ไม่เคยระลึกถึงท่านผู้วิเศษใด ๆ ในสถานที่นั้น... และ

ไม่...แม้แต่จะคิดถึงชายผู้ลงมือประกอบการให้เธอพ้นทุกข์

ไต้ซือนิรนามตรงหน้าทำให้เธอตาสว่าง คิดถึงชายชราในสำนักเล็ก ๆ กลางเมืองชลบุรีขึ้นมาจับใจ

ชายที่ทำให้เธอมีกำลังใจต่อสู้กับความท้อแท้เหนื่อยหน่าย ณ ตอนนั้น ให้กำลังใจและคำปลอบโยนเหมือนปู่เฒ่าผู้ห่วงใยหลานสาวคนเดียว

แต่เธอกลับลืมหมดเพราะมัวแต่ห่วงกับความสุขตนเอง

วันนี้เธอเข้าใจแล้วว่า "ของดี" แม้อยู่ในร่างคนไม่ดีก็ยังคงเป็น "ของดี" มู่ย่าเชียนเข้าใจความหมายประโยคนี้ดีพอ ๆ กับที่คนไทยเข้าใจว่า

ทองคำไปตกอยู่ที่ไหนก็ยังเป็นทองคำ ！

เธอจึงรีบร้อนโทรทางไกลกลับมาเล่าให้เพื่อนชายชาวจีนที่เลือดกลายเป็นไทยฟัง

คนเดียวกับที่พาเธอไปนั่นแล

ไม่มีใครรู้ว่าวันนี้มู่ย่าเชียน เริ่มสวดมนต์แล้วหรือยัง สวดมากน้อยแค่ไหน หรือจะรำลึกถึงพระคุณครูเพียงใด แต่คนไทยเช่นเรา ๆ ท่าน ๆ กลับได้รับรู้จากบทเรียนนี้ว่า วิทยาคุณไม่มีเสื่อมสูญ ขอเพียงไม่ผิดจากข้อห้ามที่ตนเองเคยลั่นวาจาสาบานตัวดื่มน้ำมนต์ต่อหน้าบูรพาจารย์ไว้

อยู่ที่ใดก็ไม่มีคำว่าเสื่อม

และหากจะเสื่อม ก็คือเสื่อมที่ "ใจ" ของเราเอง