ศาสนธรรมคำกลอน

รณธรรม ธาราพันธุ์ · **โพสต์แล้ว:** ศุกร์ 13 ก.พ. 2009 1:59 am

คำบุราณพาทีไว้ดีมาก โคไม่อยากกินหญ้าอย่าเคี่ยวเข็ญ
ฝืนน้ำใจของเขาเราลำเค็ญ ถึงคราวเป็นแล้วต้องปล่อยไปตามกาล

ใครมีปากอยากปูดก็พูดไป เรื่องอะไรก็ช่างอย่าฟังขาน
เราอย่าต่อก่อก้าวให้ร้าวราน ความรำคาญก็จะหายสบายใจ

จะหาใครเหมาะใจที่ไหนเล่า ตัวของเราก็ยังไม่ เหมาะใจหนา
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา รู้ล่วงหน้าเสียก่อนไม่ร้อนใจ

ทุกข์สุขอยู่ที่ใจมิใช่หรือ ถ้าใจถือก็เป็นทุกข์ไม่สุกใส
ถ้าไม่ถือก็เป็นสุขไม่ทุกข์ใจ เราอยากได้ความทุกข์หรือสุข-นา

ยามมีมันก็มีมีเหลือล้น แล้วกลับจนมันก็จนจนจริงหนา
อนิจจังดั่งนี้ไม่ดีนา ต้องขอลาอนิจจังดั่งนี้แล

ยามจนมันก็จนจนเต็มที่ แล้วกลับมีมันก็มีมีหนักหนา
อนิจจังดั่งนี้ดีนักนา ไม่ขอลาอนิจจังดั่งนี้เอย

ไม่รู้ไม่ชี้ดีนักรู้จักใช้ รู้อะไรแล้วทิ้งนั่งนิ่งเฉย
ไม่ต่อเรื่องเครื่องทุกข์สุขเสบย ใครไม่เคยลองดูจะรู้ดี

รักษาตัวกลัวกรรมอย่าทำชั่ว จะหมองมัวหม่นไหม้ไปเมืองผี
จงเลือกทำแต่กรรมที่ดีดี จะได้มีความสุขพ้นทุกข์ภัย

เราจะต้องพลัดพรากจากของรัก ไม่ย้ายยักมั่นคงอย่าสงสัย
รีบรู้ตัวเสียก่อนไม่ร้อนใจ ถึงคราวไปมันก็ไป ไปตามกาล

‘ความไม่พอ’ ใจจนเป็นคนเข็ญ ‘พอ’ แล้วเป็นเศรษฐีมหาศาล
จนทั้งนอกจนทั้งในไม่ได้การ จงคิดอ่านแก้จนเป็นคนมี

ผู้ใดชั่วรู้ตัวแล้วกลับจิต ไม่ถือผิดงมโง่โดยโมหันธ์
ควรจะชมว่าสมเป็นคนธรรม์ รู้ผ่อนผันกลับตนเป็นคนตรง

เวลาใดทำใจให้ผ่องแผ้ว เหมือนได้แก้วมีค่าเป็นราศรี
เวลาใดทำใจให้ราคี เหมือนมณีแตกหมดลดราคา

เขาทำดีทำชั่วตัวของเขา อย่าหาเหาใส่หัวของตัวหนา
มันจะยุ่งนุงนังหนักอุรา ตามยถากรรมเขาเราสบาย

สมัยใดทำใจให้ผุดผ่อง จากหม่นหมองราคินสิ้นทั้งหลาย
จะพบสุขสดใสใจสบาย อภิปรายคงไม่ชัด ‘ปัจจัตตัง’

พูดไปเขาไม่รู้กลับขู่เขา ว่าโง่เง่างมเงอะเซอะหนักหนา
ตัวของตัวทำไมไม่โกรธา ว่าพูดจาให้เขาไม่เข้าใจ

โกรธเขาเราก็รู้อยู่ว่าร้อน จะนั่งนอนเป็นทุกข์ไม่สุกใส
แล้วยังดื้อด้านโกรธจะโทษใคร น่าแค้นใจจริงหนาไม่น่าชม

จะเป็นสุขก็ต้องทุกข์ลงทุนก่อน จะเป็นก้อนทีละน้อยค่อยประสม
จะเป็นพระก็ต้องละกามารมณ์ จะเป็นพรหมก็ต้องเพียรเรียนทำฌาน

สารพัดที่จะรู้เป็นครูเขา ตัวของเรา เอ้า ! ทำไมไม่สั่งสอน
ปล่อยให้ยุ่งนุงนังไม่สังวร ควรผันผ่อนแก้ยุ่งนุงทั้งปวง

ระลึกถึงความตายสบายนัก มันหักรักหักหลงในสงสาร
บรรเทามืดโมหันธ์อันธการ ทำให้หาญหายสะดุ้งไม่ยุ่งใจ

อวดฉลาดพูดออกบอกว่าโง่ ฟังเขาโอ้อวดอ้างอย่าขวางเขา
ขัดคอเขา เขาก็โกรธพิโรธเรา เป็นเรื่องเร่าร้อนใจไม่เป็นการ

พระศาสนโสภณ (แจ่ม จัตตสัลโล)
วัดมกุฎกษัตริยาราม กรุงเทพมหานคร