หลวงพ่อสาลีโข (สมภพ เตชปุญโญ) พุทธอุทยานธรรมโกศล "ละสังขารถึงการมรณภาพแล้ว"
โดย ศิษย์กวง จาก
http://www.oknation.net/blog/sitthi/2008/07/12/entry-2 บางทีนะครับ...."การลังเลใจเพียงเสี้ยววินาที...บางทีท่านอาจจะต้องแสวงหาต่อไปด้วยความลำบากเป็นอย่างยิ่ง"๑๐ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๑ หลวงพ่อสาลีโข (สมภพ เตชปุญโญ) พุทธอุทยานธรรมโกศล ต.หน้าไม้ อ.ลาดหลุมแก้ว จ.ปทุมธานี
ท่านได้
"ละสังขารถึงการมรณภาพแล้ว" ณ โรงพยาบาลนนทเวช ด้วยโรคกล้ามเนื้อหัวใจตายอย่างเฉียบพลัน คณะศิษย์ได้เคลื่อนย้ายศพจากโรงพยาบาล มายังพุทธอุทยานธรรมโกศล และจัดให้มีการรดน้ำศพเมื่อเวลา ๑๖.๐๐ น. จากพระคุณเจ้าองค์แรกถึงลูกศิษย์คนสุดท้ายใช้เวลากว่าสองชั่วโมง...
ในบันทึกความทรงจำน้อยๆของผม เขียนไว้ว่า..
"หลวงพ่อสาลีโข คือผู้ที่ทำให้ผมรู้จักพระพุทธศาสนาที่มีอะไรเยอะแยะให้เราเรียนรู้มากกว่า งานบุญ งานบวช"ตั้งแต่ผมฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของท่าน คำสั่งสอนมากมายที่ได้รับจากท่าน เป็นข้อคิด เป็นแนวทาง เป็นอะไรๆ ที่ดีๆสำหรับชีวิตของผม
"เมื่อพระพุทธเจ้าทรงประสูติ พระองค์ทรงดำเนินไป ๗ ก้าว โดยมีดอกบัวผุดขึ้นรองรับ".....”สัตตบงกช” คือดอกบัวที่หลวงพ่อชอบมากเป็นพิเศษ ท่านว่า..
"เพื่อระลึกถึงพระพุทธเจ้า..ซึ่งหลวงพ่อยกพระพุทธเจ้าไว้เหนือหัวตลอด"เรื่องนี้...ผมจำแม่น...ผมต้องตื่นแต่ตีสี่ตีห้าเพื่อไปตลาดซื้อดอกบัวสีแดง...และต้องรีบไปมนัสการท่านแต่เช้า
เพราะทราบว่าหลวงพ่อมีสุขภาพไม่แข็งแรง คงรับแขกได้เฉพาะช่วงก่อนเพล...และหากเห็นว่ามี
"ตั้ง" ใส่อุปกรณ์ถูกยกมาวาง นั่นคือ พวกเราได้รับความเมตตาจากท่านแน่ๆ...
หลังจากวันนี้...ผมคงไม่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปตะเวนหาซื้อ
"สัตตบงกช" ....คงไม่ต้องรีบขับรถเพื่อไปให้ทันก่อนเพล...
คงไม่ต้องนั่งลุ้นว่ามาคราวนี้จะได้รับความเมตตาจากท่าน
"ลงกระหม่อม" ให้หรือเปล่า..และก็คงไม่ต้องมานั่งคอยจดคำสอนไว้ในสมองน้อยๆ....เพราะท่านไม่ชอบให้มีการบันทึกเสียง..
สองภาพนี้ผมถ่ายในเวลาต่อเนื่องกัน ภาพหนึ่งมีหลวงพ่อ อีกภาพหนึ่งไม่มี...หลวงพ่อสมภพ ท่านสอนผมในวันที่ ๑๑ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๑ ....
"อนิจจัง คือ ความไม่เที่ยงของชีวิต""สติ คือ ความตระหนักรู้ในปัจจุบัน"ลูกศิษย์หลายๆท่านร่ำไห้ แต่..ผมไม่ร้องไห้ เพราะหลวงพ่อสอนผมเสมอๆและทุกครั้งที่พบกัน..
"ลูกผู้ชายต้องอดทน"ถึงผมไม่ร้องไห้..แต่ลึกสุดใจแล้วไม่มีใครรู้ใจผมหรอกว่า..
“ผมเสียใจมากกว่าพวกเขาหลายเท่านัก” ...ลูกศิษย์หลายๆ ท่าน พูดว่า
"หลวงพ่อจากไปแล้ว"...แต่สำหรับผม.. "หลวงพ่อท่านไม่ได้ไปไหน"กลับจะดีซะอีก..ผมจะไปกราบหลวงพ่อตอนไหนก็ได้ ไม่ต้องเฉพาะช่วงเช้า หัวค่ำหรือดึกดื่นผมก็กราบท่านได้..ฝนจะตกหนักหรือแดดร้อนๆ..ผมก็สามารถกราบท่านได้อย่างสดชื่น..
"เพราะผมนำท่านมาไว้ในอวัยวะขนาดเท่ากำปั้นที่ฝังลึกอยู่ในอกด้านซ้าย"... ผมรักหลวงพ่อครับ..
หลวงพ่อคงอยู่ในใจผมตลอดไป..ศิษย์กวง..
เข้าสู่ระบบ 
สมัครสมาชิก
FAQ 
