นวรัตน์ดอทคอม

หลวงพ่อสมภพ เตชปุญโญ ตอนพุทธบารมีแผ่ไพศาลอีกหนึ่งบริบทของหลวงพ่อ
โดย ศิษย์กวง จาก http://www.oknation.net/blog/sitthi/2008/06/06/entry-1

ปีนี้ผมได้มีโอกาสเข้าร่วมกิจกรรมกับทางพุทธอุทยานธรรมโกศลเป็นครั้งที่สองแล้ว โดยครั้งแรกเป็นกิจกรรมการสวดนพเคราะห์ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ และงานวัดสรงน้ำ “หลวงปู่เผือก ปฐมสมภารวัดสาลีโข” คงเหลืออีกครั้งหนึ่งคือการสรงน้ำในโอกาสครบรอบวันเกิดของ "ท่านหลวงพ่อสมภพ เตชปุญโญ หรือหลวงพ่อสาลีโข" แห่งพุทธอุทยานธรรมโกศล อำเภอลาดหลุมแก้ว จังหวัดปทุมธานี…

สำหรับเรื่องราวประวัติความเป็นมาของท่านหลวงพ่อสมภพ เตชปุญโญ ผมคงจะละไปซึ่งการเขียนถึงเนื่องจากในปัจจุบันมีสื่อต่างๆ เขียนถึงท่านอย่างมากมาย เพื่อนๆสามารถหาอ่านกันได้ไม่ยากนัก ดังนั้นบันทึกของผม คงเป็นเพียงส่วนน้อยนิดที่เข้ามาประกอบเพื่อเป็น “บทหนึ่งในการเสริมความเป็นปัจจุบัน” ของท่านเท่านั้นเองหลวงพ่อสมภพ ท่านเริ่มมีชื่อเสียงในกลุ่มของนักนิยมคติทางด้านไสยศาสตร์ เวทมนต์คาถา เพราะวัตถุมงคลที่ท่านสร้างขึ้นมาเป็นที่ระลึกแก่บรรดาลูกศิษย์มีประสบการณ์เกิดขึ้นเนืองๆ จนเมื่อ "หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ" ได้ลงพาดหัวข่าวถึง ความหนังเหนียวของ "กำนันผู้มีอิทธิพล" ท่านหนึ่ง ซึ่งโดนถล่มด้วยปืนเอ็ม ๑๖ ในระยะประมาณวาเศษแต่ไม่เป็นอะไรมากนัก แค่ขนคิ้วหายไปหมด แต่ตำรวจที่ติดตามกำนันท่านนี้มาต้องเสียชีวิตจากการกระหน่ำยิงในครั้งนี้ ทั้งๆที่ในคอของตำรวจคนนี้แขวนพระเป็นพวง แต่กำนันท่านนี้มีเพียง “เหรียญหลวงปู่เผือก” ...ที่สร้างและปลุกเสกโดยท่านหลวงพ่อสมภพ แขวนอยู่เพียงเหรียญเดียว ซึ่งเรื่องที่กำนันท่านนี้โดนยิงไม่เข้าทำให้ชื่อเสียงของท่านหลวงพ่อสมภพ โด่งดังเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปทันที.....ผมเองก็เริ่มรู้จักหลวงพ่อสมภพจากคำบอกเล่าของรุ่นพี่ และได้สะสมเรื่องราวและความรู้สึกต่างๆไว้ตลอดด้วยความเลื่อมใสศรัทธา ผมไม่ปฏิเสธตัวเองหรอกครับว่าตัวเรามีใจโน้มเอียงไปในเรื่องของความหนังเหนียวหรือคงกระพันชาตรี ผมคิดว่ามันเป็น "บทเริ่มต้น" ของการชักนำพวกผมและเพื่อนร่วมอุดมคติให้มาสนใจในเรื่องของคำว่า “พุทธคุณ” จะว่าไปแล้วท่านหลวงพ่อสมภพนี่แหละครับที่เปรียบเสมือนใบเบิกทางนำพวกเราเข้าสู่วงโคจรของ "พระพุทธศาสนา" ที่มีอะไรหลายๆอย่างมากไปกว่าการทำบุญขึ้นบ้านใหม่ การไปงานบวชพระ หรือแม้กระทั่งการไปร่วมงานบำเพ็ญกุศลต่างๆ ตามความคิดของเด็กๆ..และก็เป็นเรื่องจริงที่ต้องยอมรับประการหนึ่งว่า คนทั่วไปรู้จักท่านหลวงพ่อสมภพ ในแง่ของการเป็น"นักไสยศาสตร์" อาคมขลัง ปลุกเสกของขึ้น ซึ่งตัวหลวงพ่อเองก็เอ่ยปากว่า เส้นทางในบวรพุทธศาสนาของท่านเองก็เริ่มต้นมาจากจุดนั้นเหมือนกับพวกเรา ความรู้สึกของพวกผมที่มีกับท่านเป็นอย่างนี้มาตลอด...

หลังงานสรงน้ำหลวงปู่เผือกได้มีโอกาสกราบนมัสการท่านอีกครั้ง ระหว่างการสนทนาท่านเมตตาเล่าให้พวกเราฟังถึงปรมาจารย์นักนิยมสะสมพระท่านหนึ่ง คือ.."ตรียัมปวาย" หรือ "พันเอกประจญ กิตติประวัติ" ชื่อของท่านผู้นี้โด่งดังมากในวงการพระ เนื่องจากท่านเป็นนักเขียนคุณภาพและเป็นผู้ที่แต่งตำราการดูพระสมเด็จวัดระฆัง และตำราการดูพระเบญจภาคี หนังสือที่ท่านเขียนขึ้นได้ถูกใช้กันอย่างแพร่หลาย...ช่วงนั้น "อาจารย์ตรียัมปวาย" กำลังวุ่นวายอยู่กับการตีความพระเครื่ององค์หนึ่งที่มีรูปลักษณ์ปิดตา ปิดหู ฯลฯ หลายความเห็นว่าน่าจะเป็นพระควัมปติ (พระปิดตา) ซึ่งเป็นพระอรหันต์องค์หนึ่ง ความวุ่นวายเริ่มยุติลงเมื่อหลวงพ่อสมภพ ก้าวขึ้นไปที่สำนักงาน อาจารย์ตรียัมปวายจึงได้ให้หลวงพ่อสมภพช่วยดูว่าพระองค์นี้คืออะไร “ฉันก็ไม่แน่ใจ เพราะเหตุหนึ่งเราไม่ใช่คนต้นคิดจึงไม่รู้ถึงเจตนาของผู้สร้างว่าต้องการสื่ออะไร แต่ถ้าตามคัมภีร์หรือตำรับตำราที่ฉันเคยศึกษา น่าจะเป็นพระ “ปิดทวารทั้งเก้า” ที่พูดเช่นนี้เพราะว่า ฉันศึกษาการทำผงพุทธคุณ การทำผงพุทธคุณจะต้องเริ่มต้นที่ “ปถมัง” ก่อน”(ภาพพระปิดตาหรือพระภควัมบดี ที่สร้างขึ้นจากผงมหาราชและปถมัง ปี ๒๕๑๘)“ปถมังพินทุ เราเรียกว่าปถมังตั้งตัว ตั้งตัวแล้วลบ ตั้งตัวแล้วลบ เกิด ดับ เกิด ดับ ผ่านโลกียะ เข้าโลกุตตระ สู่นิพพาน มหานิพพาน...การเข้าอยู่ในความดับจิตและเจตสิก มีสัญญาและเวทนาเป็นต้น เรียกว่า นิโรธสมาบัติ ซึ่งก็คือการเข้าสู่การดับสนิทแห่งนามขันธ์...ดังนั้นนิโรธสมาบัติ จึงอยู่ระหว่างช่วงผ่านของโลกียะ เข้าสู่โลกุตตระ”

หลวงพ่อสมภพท่านเล่าให้ผมฟังแค่นี้ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้เข้าใจอะไรเลย เนื่องจากเรื่องของศัพท์ทางศาสนาหรือคัมภีร์อะไรก็แล้วแต่ ผมมีความรู้ก็แค่ระดับ "ตั้งไข่" เพียงแค่ชื่อเท่านั้น รายละเอียดอื่นๆ ไม่มีภูมิปัญญาเลยจริงๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมได้จากคำบอกเล่าของหลวงพ่อก็คือ "การเป็นผู้ที่รู้จริงในสิ่งที่ศึกษา" และจากวันที่อาจารย์ตรียัมปวายได้ข้อคิดเห็นอันนี้วงการนักนิยมสะสมพระเครื่อง จึงได้รู้จัก "พระปิดทวารทั้งเก้า" ขึ้นอีกหนึ่งนามครับ....

นอกจากจะมีความสามารถในการวิเคราะห์โดยใช้หลักของตำรามาตีความหมายแล้ว แนวความคิดส่วนตัวของท่านก็ใช่ย่อย หลวงพ่อสมภพท่านเป็นพระที่มีอุดมการณ์และมีความมุ่งมั่นที่จะสืบสานพระพุทธศาสนาให้แผ่ขยายออกไปดังนั้นในวันที่ท่านได้ย้ายมาจำพรรษา ณ พุทธอุทยานธรรมโกศล แห่งนี้สิ่งแรกที่หลวงพ่อได้นำมาลงหลักปักแทนเสาเอกก็คือ "ธงชาติไทย และธงธรรมจักร" ซึ่งหลวงพ่อสมภพท่านได้อธิบายตรงจุดนี้ว่า..“ธงชาติไทย อันมีความหมายถึง องค์สามประการ คือ ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ พร้อมด้วยธงธรรมจักร อันหมายถึงพระพุทธศาสนา เมื่อเรานำมาปักลงสถานที่แห่งนี้แล้ว ย่อมเป็นนิมิตหมายว่า ณ ที่แห่งนี้จะเป็นสถานที่ประกาศพระพุทธศาสนาและเป็นที่พึ่งทางใจของชาวไทย พร้อมกับเป็นสถานที่พึงควรแก่การทัศนศึกษาของคนทั่วไปทุกชาติและทุกภาษา ซึ่งจะเป็นส่วนหนึ่งของการประกาศศักดิ์ศรีของชนชาวไทยที่ยึดมั่นอยู่ในองค์สาม คือชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ให้ชาวโลกได้รู้จักมากขึ้นอีกส่วนหนึ่งด้วย” (ยิ้ม)

ครับจากวันที่เริ่มปักธงลงพื้น จนถึงวันนี้ พุทธอุทยานธรรมโกศลแห่งนี้ไม่เคยเลยสักวันที่จะเอาธงชาติไทยและธงธรรมจักร เข้าไปเก็บไว้ในห้องเก็บของ ถ้าเก่าหรือขาด หลวงพ่อก็จะให้นำมาเปลี่ยนใหม่และถ้าเป็นวันพระราชสมภพของในหลวง พระราชินี ก็จะมีการตั้งแท่นถวายความจงรักภักดีไว้ตลอดเวลา เรื่องที่ผมเล่ามานี้ไม่ใช่มายกย่องแต่เป็นความจริง สามารถสอบถามได้จากชาวบ้านที่อาศัยอยู่รอบๆพุทธอุทยานแห่งนี้ได้ครับ…พูดถึงความเป็นผู้ที่หมั่นศึกษาและต้องรู้จริงในสิ่งที่ตนเองศึกษา ดังนั้นวัตถุมงคลทุกประเภทที่สร้างสรรค์จากสถานที่แห่งนี้ จึงมีคุณภาพและเป็นที่เสาะแสวงหาของคนทั่วไป โดยเฉพาะ “ตะกรุด” การลงอักขระเลขยันต์ หลวงพ่อท่านจะเป็นผู้ลงเองทั้งหมด มีคำพูดหนึ่งที่หลวงพ่อกล่าวกับญาติโยมที่มากราบนมัสการท่านและท่านเมตตาลงยันต์ให้ที่หน้าผาก...“แผ่นทองแดงฉันยังลงให้เกิดความคงกระพันได้ นับประสาอะไรกับหนังคน”

คำพูดที่มีค่ามากกว่าหลักประกันใดๆ ของจิตใจ สร้างความอบอุ่นและความมั่นคงทางจิตให้แก่ผู้ที่ได้รับจากท่าน...ถามผมว่าแล้วผมเชื่อไหม คงต้องตอบว่าเชื่อครับ และเชื่ออีกว่า การที่หลวงพ่อเป็นพระที่ตั้งมั่นใน "สัจจะวาจา" ลมที่ท่านเป่าจากปากลงสู่กระหม่อมของลูกศิษย์ ได้คุ้มครองชีวิตหลายชีวิตให้หลุดรอดความตายมาหลายคนแล้วไม่ว่าจะเป็น กำนันผู้มีอิทธิพลของนนทบุรี ที่รอดตายจากกระสุนปืนเอ็มสิบหก สิบเอกสมพร ดำรงวุฒินนท์ ทหารอาสาสมัครชาวไทยในสงครามลาว จากจรวดอาร์.พี.จี. นายเหรียญ รักการ ชาวปากเกร็ด ที่โดนลูกหลงของปืน .๓๘ หรือ นายบุญยืน ชื่นครุฑ ซึ่งโดนโจรปล้นบ้านยิงแต่ไม่ออก...

เพื่อนๆหลายท่านอาจจะคิดว่าเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องปกติ ยังไม่ถึงคราวตาย ทำอย่างไรก็ไม่อาสัญ...แต่กลับคนที่โดนและรอดจากเหตุการณ์แบบนี้..ผมเชื่อว่าเขาคงไม่คิดอย่างนี้หรอกครับ...

ด้วยลักษณะของคนที่คงแก่เรียน จึงไม่แปลกที่หลวงพ่อสมภพท่านจะโปรดปรานการอ่านหนังสือมากๆ โดยเฉพาะหนังสือที่เกี่ยวกับในหลวง ศาสนา และปราชญ์ชาวตะวันออก.. “นักคิดหรือปราชญ์ชาวตะวันตก ฉันก็ว่าเขาเก่งและทำคุณประโยชน์ให้กับโลกเรา แต่ฉันชอบของตะวันออกมากกว่า เพราะเป็นนักคิดที่ไม่จบประโยชน์แค่โลก แต่จบจนถึงจิตใจ”

ผมฟังแล้วคิดตามที่หลวงพ่อท่านพูด นึกไปถึงนักวิทยาศาสตร์ ที่สร้างสรรค์การขยายระบบไฟฟ้าเมื่อซักร้อยกว่าปีมาแล้ว..จริงอยู่ว่าเราได้รับประโยชน์จากความคิดอันนี้ แต่แสงสว่างที่เราได้รับละครับมันเป็นแค่ "แสงสว่างเพียงภายนอก" อย่างเดียวหรือเปล่า เปิดก็สว่าง ปิดก็มืด...แถมวันไหนเกิดบ้องตื้น ฝนตก รถติด ยังมีการดับแถมให้อีก..แต่กับความคิดของปราชญ์ชาวตะวันออก โดยเฉพาะ "พระพุทธเจ้าของเรา" สอนให้เราเห็น "ความสว่างทั้งภายในและภายนอก" สำคัญคือไม่มีวันดับ....สอนให้เราจบจนถึงจิตใจจริงๆ

หลวงพ่อสมภพ ท่านจะ "ถ่อมตัว" เสมอเมื่อพูดถึงเรื่องของการปฏิบัติหรือการอธิบายธรรม..ผมยอมรับท่านจุดหนึ่งคือ “การยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่จัดเจน” และเปิดใจ “พร้อมที่จะศึกษา” ดังนั้นเวลาที่สนทนากับท่านก็จงอย่าแปลกใจเลยว่าบางทีหลวงพ่อท่านถึงยกย่องพระที่มีอายุและอาวุโสน้อยกว่าท่าน.....“ปัจจุบันฉันเจริญภาวนา สมาธิภาวนา เดินจงกลม และหมั่นทำสมาธิให้เป็นนิสัย พิจารณากายในกาย จิตในจิต ธรรมในธรรม พวกเธอเชื่อไหม เรื่องพวกนี้การจะอธิบายสักทีใช้เวลามาก ฉันเองก็ไม่ถนัด...แต่..ฉันมีความเข้าใจ”

ในความไม่ถนัดของหลวงพ่อสมภพ ทำให้ผมต้องมานั่งทบทวนตัวเอง...ครับจะว่าไปแล้วถ้าความคิดของผมไม่ผิดเพี้ยนมากนัก ศาสนาพุทธของเราไม่ได้ให้แนวทางศรัทธาเป็นพื้นฐานเช่นศาสนาอื่น แต่ให้ยึดหลักการสังเกตด้วยตนเอง และพระพุทธเจ้าของเราท่านก็ไม่สนับสนุนให้เราเชื่อตามแนวทางความคิดหรือคำสอนใดๆ โดยไม่ทดลองปฏิบัติด้วยตนเองเสียก่อน...

คนเราไม่จำเป็นจะต้องเก่งทุกอย่าง สิ่งที่หลวงพ่อท่านบอกว่าไม่ถนัดจึงไม่ใช่สิ่งที่พวกเราจะตำหนิท่าน พวกที่เราควรจะตำหนิคือพวกที่ไม่รู้แล้วบอกว่ารู้ต่างหาก ไม่รู้แล้วอยู่เฉยๆก็ว่าไปอย่างแต่ไอ้พวกไม่รู้แล้วเที่ยวมอมเมาผู้คนนี่ซิครับอันตรายพูดถึงเรื่องของการเรียนรู้และปฏิบัติ หลวงพ่อสมภพท่านมีฉายาในสังคมชุมชนนักนิยมพระเครื่องหรือวงการพระทั่วไปว่า “หลวงพ่อสาลีโข” (ถึงตอนนี้ขอแทรกนิดครับ-ความเป็นมาของชื่อนี้หรือรายละเอียดเบื้องต้น ในส่วนของประวัติวัดสาลีโข กฎและระเบียบของสำนัก กลุ่มลูกศิษย์ และวัตถุมงคลบางส่วน ผมได้เขียนบันทึกไว้แล้วในช่วงแรกๆ หากสนใจก็ลองเลือกอ่านย้อนหลังดูได้ครับ) ความละเอียดในการลงอักขระเลขยันต์ต่างๆ เป็นที่ยอมรับในหมู่พระเกจิอาจารย์ทั่วไปว่ามีความงดงามและถูกต้องตามตำรา พระหลายองค์ที่ได้รับการถ่ายทอดจากท่าน ได้พยายามเขียนเพื่อให้เหมือนกับหลวงพ่อ แต่ก็ยังไม่มีองค์ไหนสามารถทำได้ (ตามรูป)ที่ผมพูดถึงเรื่องของการเขียนยันต์ให้ถูกต้องตามตำรา เนื่องจากปัจจุบันมีพระเกจิอาจารย์หลายองค์ยังคงขาดความรู้ความเข้าใจ อักขระเลขยันต์เหล่านี้หากเขียนไม่ครบถ้วนหรือบกพร่องตกหล่น เราจะเรียกกันว่า “อักขระวิบัติ” คำว่า “วิบัติ” ผมคงจะไม่ต้องอธิบายอะไรมาก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของ "ท่านขงจื้อ" มาอธิบายแทน...“ถ้าภาษาไม่ถูกต้อง สิ่งที่พูดก็ไม่ตรงกับความหมายที่จะพูด เมื่อเป็นเช่นนั้นสิ่งซึ่งควรกระทำก็เป็นอันไม่กระทำ ศีลธรรมและศิลปะย่อมจะเสื่อมทรามลง ความยุติธรรมเสื่อมเสียประชากรจะวุ่นวายอย่างไม่สามารถจะช่วยอะไรได้ ด้วยเหตุฉะนี้ ภาษาจึงมีความสำคัญเหนืออื่นใด”

ครับสิ่งต่างๆเหล่านี้เกิดจาก "กระบวนการเรียนรู้" คำว่าเรียนรู้นี้หลวงพ่อสมภพท่านได้อธิบายให้พวกเราฟังตามความเห็นของท่านว่า ....มีสองทางคือ "ทางโลกและทางธรรม"…ลักษณะของการเรียนรู้ทางโลก คือการ "ดึงเอาปัญญาญาณ" ออกมาจากหัวสมองและบรรจุ สุ จิ ปุ ริ ลงไปจึงเกิดเป็น "ปัญญา" (เหมือนใส่ชิปคอมพิวเตอร์นั่นแหละครับ) ซึ่งจะแตกต่างจากการเรียนรู้ทางธรรมหรือทางศาสนา ซึ่งเป็นการเรียนรู้จากภายในโดยมีศีลเป็นโครงสร้างรองรับ ให้เกิดซึ่งสมาธิและนำไปสู่ปัญญาในที่สุด ปัญญาที่ได้จากการเรียนรู้ตัวนี้จึงเป็น "....ปัญญาบริสุทธิ์.... เป็นปัญญาที่วิสุทธิ์............"นี่แหละครับบันทึกของผมในเรื่องของหลวงพ่อสมภพ พระเกจิอาจารย์ที่ยอมรับความเป็นตัวตนอย่างกล้าหาญว่า “เราเป็นนักไสยศาสตร” แต่ผมก็ได้พยายามบันทึกให้เฉียดไสยศาสตร์น้อยที่สุด คงมีติดปลายนวมแค่ประดับบารมี อยากให้เพื่อนๆได้รับรู้ "บริบทของท่านในอีกแง่มุมหนึ่ง" มุมที่ท่านบอกผมว่า“เราอยากให้พุทธอุทยานธรรมโกศลแห่งนี้ เป็นที่ประกาศพุทธบารมีของพระพุทธศาสนาให้แผ่ไพศาลออกไป” พวกผมกลุ่มลูกศิษย์ตัวน้อยๆ คิดกันแล้วว่าด้วย “คุณสมบัติ” ดังที่กล่าวมาข้างต้น พวกเราตกลงใจกันว่า...ยอมให้ท่านเป็น “ผู้นำ” ในการประกาศพุทธบารมีในครั้งนี้..... สวัสดีครับ

ขอบคุณ คุณพรชนก สุขพงษ์ไทยและเพื่อนต่อ สำหรับรูปภาพและรายละเอียดบางส่วนประกอบเรื่อง คุณสมบูรณ์ ร้านนายฮ้อ สระบุรี สำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมา และหวังว่าจะมีให้ตลอดไปนะครับ