ครูบาผาผ่า ปัญญาวโร วัดผาผ่า จังหวัดแม่อ่องสอน

ศิษย์กวง · **โพสต์แล้ว:** อังคาร 31 มี.ค. 2009 1:24 am

ผมได้อ่านบทความเรื่องครูบาผาผ่า ปัญญาวโร วัดผาผ่า อำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ที่เขียนโดยคุณธงดำ ok nation
จึงได้ติดต่อสอบถามไปยังผู้เขียน ทำให้ทราบข้อมูลว่า ครูบาผาผ่าท่านเกิดยุคเดียวกันกับครูบาศรีวิไชย จังหวัดเชียงใหม่
ครูบาทั้งสององค์ต่างรู้จักกันดี โดยครูบาศรีวิไชยมีอายุและพรรษามากกว่าครูบาผาผ่า สมัยก่อนจังหวัดแม่ฮ่องสอนและจังหวัด
เชียงใหม่ห่างไกลกันมาก เขาว่าต้องใช้เดินทางด้วยเท้านานร่วมเดือน คนจากจังหวัดแม่ฮ่องสอนเวลาที่ไปกราบครูบาศรีวิไชย
ท่านมักจะกล่าวว่า

"ไม่ต้องมาถึงนี่หรอก ที่สบเมยก็มีพระดีให้กราบ"

นี่คือเรื่องราวอภินิหารบางส่วนของครูบาผาผ่าครับ...

"เพ่งจนรถหยุด"

เรื่องมีอยู่ว่า เป็นเรื่องที่เล่าต่อกันมาแต่ได้หลักฐานไม่ชัดนักว่าเกิดขึ้นกับใคร
เขาเล่าว่า ขณะที่หลวงปู่พระครูบาผาผ่านั่งอยู่ท่ามกลางญาติโยมในที่แห่งหนึ่ง
ก็มีรถยนต์วิ่งผ่านมาอย่างรวดเร็วจนฝุ่นตลบ ท่านก็พูดกับญาติโยมว่า จะให้รถยนต์
คันนั้นหยุดวิ่ง ฝุ่นมันฟุ้งนัก แล้วท่านก็มองไปที่รถยนต์ ปรากฎว่ารถคันนั้นหยุดวิ่งกึกลงอย่าง
กะทันหัน มันหยุดเอง โดยเจ้าของไม่ได้เบรคหรือบังคับให้หยุดเอง ทำเอาเจ้าของตกใจและแปลกใจ
ลงเปิดกระโปรงรถหน้าดูเครื่อง ก็ไม่เห็นเสีนหาย แต่อย่างไร สายไฟก็ยังปกติ น้ำมันและน้ำในหม้อน้ำก็ยังมีอยู่อย่างเพียงพอ
แต่สตาร์ทไม่ติด จนใจอ่อน

เขาจึงเดินไปที่หลวงปู่ครูบาผาผ่าและญาติโยมนั่งอยู่ก็ยกมือนมัสการพร้อมกับบ่นไปที่นั้นว่าไม่รู้ว่ารถของเขาเป็นอะไร
อยู่ ๆ ก็หยุดลงเฉย ๆ เครื่องเคราก็ยังดี แต่สตาร์ทไม่ติด
หลวงปู่ท่านก็ยิ้ม บอกว่า "มันไม่เป็นไรแล้ว ไปติดเครื่องดูใหม่เถอะ"
เมื่อเจ้าของกลับไปติดเครื่องไหม่มันก็ติดและวิ่งได้ตามปกติ ญาติโยมจึงเชื่อว่าท่านทำให้รถยนต์หยุดได้
พวกเราชาวสบเมย และชาวแม่ฮ่องสอนจึงมีความเคารพท่านเป็นอย่างมากและเป็นที่หน้าประหลาดใจ
ผู้คนผ่านไปผ่านมาก็ต้องมาแวะที่อนุสาวรีย์ครูบาผาผ่ากันทุกคน

nongmai · **โพสต์แล้ว:** อังคาร 31 มี.ค. 2009 1:29 am

มาแล้วๆ เรื่องราวดีๆ เอ้าเชิญๆ 8-)

รณธรรม ธาราพันธุ์ · **โพสต์แล้ว:** อังคาร 31 มี.ค. 2009 1:30 am

ขออนุญาตบอกแบบไม่เกรงใจเลยนะครับ

เอาอีก เอาอีก

ศิษย์กวง · **โพสต์แล้ว:** อังคาร 31 มี.ค. 2009 1:38 am

เหตุเกิดที่ข้างศาลา

บนเขาหลังวัด ท่านมีศาลาหลังเล็กหลังหนึ่งสำหรับเป็นที่สบายของท่านครูบาผาผ่า ใช้เป็นสถานที่ทำสมาธิ บางครั้งท่านก็จะเอาใบลานขึ้นไปจารเขียนข้อธรรมต่างๆหรือบันทึกวิชาต่างๆที่ท่านได้ร่ำเรียนมา

วันหนึ่งชาวบ้าน ชายผู้หนึ่ง ควายไถนาของเขาเกิดหายไปสองตัว เขาจึงออกตามรอยควาดั้นด้นเข้าไปในป่า รอยเท้าควายผ่านไปทางศาลาบนเขา เขาก็ตามรอยเท้าขึ้นไปจนถึงศาลาหลังเล็กของท่าน ตอนนั้นกำลังเที่ยงชักจะหิวน้ำ เขามองเห็นข้างศาลามีบ่อน้ำเล็กๆน้ำใสแจ๋วเต็มบ่อ ข้างๆบ่อน้ำมีไม้ปักและมีกะลาตักน้ำครอบอยู่บนหัวไม้ เมื่อหิวน้ำก็ควรจะกินน้ำนั้นได้ แต่จะเป็นเพราะเขาเป็นห่วงควายที่มีรอยเดินไปข้างหน้าหรืออย่างไรไม่ทราบ เขากลับไม่เอากะลาตักน้ำกิน เขาบอกว่าเขาไม่นึกอยากกินทั้งที่หิวน้ำ

ตกตอนเย็นเขาพบควายแล้ว พอมีเวลาว่างเขาก็เดินไปหาหลวงปู่ในวัด พอไปถึงเขาก็เรียนท่านว่าเขาไปเห็นบ่อน้ำหินข้างศาลาแต่ไม่ได้กิน

หลวงปู่ท่านก็พูดยิ้มๆว่า "ทำไมเห็นน้ำจึงไม่กินเสีย เป็นบ่อน้ำวิเศษรู้ไหม"

ชายคนนั้นได้ยินก็รู้สึกเสียดายที่ตนไม่ได้กินน้ำวิเศษนั้น พอวันรุ่งขึ้นเขาก็เข้าไปที่ศาลาหลังนั้น

แต่ก็แปลก! ที่เขาได้พบศาลา ส่วนบ่อน้ำหินและกะลาตักน้ำไม่มี มันเป็นไปได้อย่างไร ?

รณธรรม ธาราพันธุ์ · **โพสต์แล้ว:** อังคาร 31 มี.ค. 2009 1:42 am

ขอบคุณครับ ต้องอย่างนี้สิครับถึงจะเรียกว่าวัยรุ่น ขอปุ๊บได้ปั๊บ :lol:

ศิษย์กวง · **โพสต์แล้ว:** อังคาร 31 มี.ค. 2009 1:45 am

รู้ได้อย่างไร

วันหนึ่ง ขณะที่มึผู้มานมัสการให้ท่านครูบาผาผ่าช่วยเหลือในด้านต่างๆ เป็นจำนวนมาก ซึ่งบางคนก็มารักษาโรค บางคนก็มารดน้ำมนต์ บางคนก็มาเล่าอาการต่างๆ ให้ฟังเพราะไม่รู้ว่าเป็นอะไร เรียกว่าขนทุกข์มาให้หลวงปู่แก้หลายชนิดด้วยกัน

ซึ่งเป็นแบบเดียวกันไม่ว่าที่ไหนมีปัญหาอะไร ก็ต้องเข้าวัดปรึกษาพระก่อน เพราะอย่างน้อยพระก็เป็นที่พึ่งทางใจได้ดีที่สุด โดยเฉพาะคนไทยเรา

ชายคนหนึ่งเดินถือเชือกล่ามควายขาดท่อน พร้อมกับพานใส่ดอกไม้ธูปเทียนเดินเข้ามา
เขาเดินยังไม่ทันถึง หลวงปู่พระครูบาผาผ่าก็เงยหน้าขึ้นจากการสนทนากับผู้อื่น พร้อมกับยกมือโบกบอกว่า

"ไป ไป รีบไป ควายของเจ้า เชือกไปพันต้นไม้อยู่ตรงโน้น"

ทำเอาชายผู้นั้นและคนอื่นๆงงงันไปตามๆกัน เพราะยังไม่ทันบอกความประสงค์ ท่านก็รู้เสียแล้ว เมื่อเขาไปตามคำบอกของท่าน ก็พบว่า"ควายของเขาเชือกล่ามพันกิ่งไม้ ดิ้นจะให้หลุดอยู่จริง"

สำหรับวัตถุมงคลของครูบาผาผ่า ขอเวลาศึกษาข้อมูลจากคุณธงดำก่อนครับ จะนำมาบอกเล่าให้ฟังกันต่อ