ความหลงในวัฏฏสงสาร

[รสมน]

"...มนุษย์และสัตว์ทั้งหลายมันหลง หลงผิดคิดว่าเป็นตัวเป็นตน จึงได้มาเวียนว่ายอยู่ในโลก ในวัฎฎสงสารอันแสนทุรกันดารนี้ ผู้ปฎิบัติธรรมในทางพุทธศาสนามารู้แจ้งแทงตลอดว่า รูป-นาม ไม่เที่ยงจริงอย่างนี้ รูป-นาม เป็นก้อนทุกข์เป็นกองทุกข์อย่างนี้ รูป-นาม ไม่ใช่ตัวตนของเราอย่างนี้

เมื่อไม่ใช่ตัวตนของเรา ทำไมจิตจึงมายึดหน้าถือตายึดตัวถือตน มายึดเรา ยึดของของเรา ยึดถือแล้วได้อะไร..? ก็ไม่มีอะไรได้ ได้แต่กิเลสโทสะ กิเลสโมหะเต็มไปหมด เมื่อมีกิเลสอันนี้เกิดขึ้นมา ก็มายึดมาถือวุ่นวาย อย่างที่โลกเขาวุ่นวายอยู่อย่างนี้แหละ..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่สิม พุทธาจาโร





"...เมื่อพิจารณาเห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาแล้ว มันก็น่าสังเวช ถอนอุปาทานออกแล้ว ไม่ได้ไปยึดว่าเป็นตัว ว่าเป็นตน ว่าเป็นเรา ว่าเป็นเขา จิตใจเห็นเช่นนี้ มันก็เกิดนิพพิทา ความเบื่อหน่าย คลายความกำหนัด

คือเห็นว่ามันเป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา แล้วจิตใจของเราก็หยุด จิตใจเราก็เป็นธรรมะ ราคะก็ดี โทสะก็ดี โมหะก็ดี มันก็ลดน้อยถอยลงไปทุกที ๆ ผลที่สุดเหลือแต่ธรรม คือจิตนี้เป็นอยู่เท่านั้น นี้เรียกว่าการทำกรรมฐาน..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงพ่อชา สุภทฺโท





"...จงทำญาณให้เห็นจิต เหมือนดั่งตาเห็นรูป เมื่อเราสังเกตุกิริยาจิตไปเรื่อย ๆ จนเข้าใจถึงเหตุปัจจัยของอารมณ์ความนึกคิดต่างๆ ได้แล้ว จิตก็จะค่อย ๆ รู้เท่าทันการเกิดของอารมณ์นึกความคิดต่างๆ อารมณ์ความนึกคิดต่างๆ ก็จะค่อยๆ ดับไปเรื่อยๆ จนจิตว่างจากอารมณ์..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่ดูลย์ อตุโล