ให้พากันตั้งใจภาวนา

[รสมน]

"..ให้พากันตั้งใจภาวนา ทำสมาธิอย่าขี้คร้าน เอาขันธ์ห้าเป็นขันบูชา เอาหัวเป็นเทียนไต้ส่องทาง ให้พ้อพอทางให้พ้น เกิดเป็นคนให้อยู่ในศีล อย่าได้หมิ่นต่อธรรม.."

โอวาทธรรมคำสอน..
คุณแม่ชีแก้ว เสียงล้ำ






"...ความเพียร ให้เพียรสติ ให้อยู่ในกรอบของธรรม เพียรละกิเลส อันนี้จึงเรียกว่า ผู้มีความเพียร อะไร ๆ ก็ดี แต่สู้ความเพียรไม่ได้

อย่าปล่อยใจให้คิดไปทางโลกมาก ถ้ามีสติ ก็มีความเพียร ถ้าขาดสติ ความเพียรก็ขาด ฝึกสตินี้ให้ดี ให้มาก ความเพียรอยู่ที่สติ..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่เพียร วิริโย






"...การปฏิบัติจิตภาวนา จำต้องเป็นผู้ตื่นอยู่เสมอ อารมณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้าออกตามทวารต่างๆ นั้น ต้องได้รับการใคร่ครวญพิจารณาจากสติสัมปชัญญะเสียก่อนทุกครั้ง

นอกจากความเป็นผู้มีสติประจำอิริยาบถแล้ว การบริโภคปัจจัย ๔ ก็ต้องพิจารณาโดยอุบายทุกครั้ง การพิจารณาปัจจัย ๔ ก่อนการบริโภคการใช้สอยนั้น เป็นอุบายข่มความทะเยอทะยานอยากของจิตได้ดี..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ







"...ความลำบากนั้น สอนเราไม่ให้อ่อนแอท้อแท้ สอนให้เรารู้จักสร้างกำลังใจให้ตนเอง โดยไม่ต้องหวังพึ่งบุคคลอื่น

เมื่อรู้จักพึ่งตนเองได้แล้ว จิตใจจึงมีแต่ความอ่อนโยนไม่อ่อนแอ จิตใจแข็งแกร่ง ไม่แข็งกระด้าง..."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่สุวัจน์ สุวโจ
วัดป่าเขาน้อย จังหวัดบุรีรัมย์






“...ไม่ใช่ว่ามีข้าวกินแล้วจะหมดปัญหา ถ้ายังไร้ศีลธรรมและเห็นแก่ตัว ก็จะยังแย่งข้าวกินกันอยู่นั่นเอง

ความเห็นแก่ตัวต่างหาก ที่เป็นปัญหาไปเสียหมดทุกด้าน ดังนั้น รีบจัดการกำจัดความเห็นแก่ตัวเถิด ทั้งนักการเมือง เศรษฐกิจ และสังคมศาสตร์...”

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์ท่านพุทธทาสภิกขุ





"...การยอมโง่ในสายตาคนอื่น แต่เพื่อความสบายใจของเรา และไม่กระทบกระเทือนกันนั้น เป็นอุบายที่ฉลาดของเรา รู้หลบรู้หลีก รู้ผ่อนสั้นยาว อย่างนี้เป็นทางของคนดี และนักปราชญ์ชมเชย..."
โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน





จิตนี้เมื่อเราปฏิบัติถึงจุดแห่งผล อานิสงส์จะหาประมาณมิได้
การปฏิบัติทางจิตจึงจำเป็นแก่ผู้มีปัญญา
ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ใด ธรรมข้อหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ลึกลับที่สุด
เป็นที่พึ่งถาวรแก่เราได้ ก็คือ อตฺตาหิ อตฺตโนนาโถ
พึ่งตนรู้ตน แล้วก็จะรู้ในสิ่งทั่วไป
เพราะตนนั้นแหล่ะเป็นเหตุ เป็นต้นเหตุของทุกสิ่ง
.
หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท





ภาวนาก็ได้กระทำมานาน
แต่ทำไมจึงไม่หายหลง
ก็เพราะว่าธรรมะไม่แล่นเข้าไปถึงจิต
มันไปติดปะทะอยู่แค่กาย
มันจึงเนิ่นช้า.

โอวาทธรรม...หลวงปู่บุดดา ถาวโร