การภาวนา

[รสมน]

" การภาวนานั้น ไม่ต้องสอนกันมาก
ให้ดูลงไปที่กายใจ เพราะกายและใจ
จะสอนเราเอง ของจริงนั้น
ไม่ต้องอาศัยตำรา ไม่อาจเรียนจากตำรา
ไม่อาจหาเอาจากสิ่งใด แม้แต่คำจากหลวงปู่
ก็สอนไม่ได้ แม้พูดไปเท่าใด ก็ไม่อาจเข้าถึงจิตถึงใจ
หากไม่มีความเพียร ขอให้ทำให้มาก
และใจเรานั้นแหละ มันจะสอนตัวเอง..."
(โอวาทธรรม หลวงปู่อว้าน เขมโก)





ความเบื่อ เป็นอาการของกิเลส ในเมื่อมันเกิด พิจารณาความเบื่อ เอาความเบื่อมาเป็นอารมณ์ ถามตัวเองว่า ทำไมมันจึงเบื่อ เมื่อได้คำตอบนี้แล้ว ถามต่อไปอีกว่า ทำไมๆๆ เพราะอะไรๆๆ ไล่มันไป จนมันจนมุม เอาความเบื่อเป็นอารมณ์ เอาความเบื่อเป็นเครื่องรู้ เราก็พิจารณาหาเหตุผลความเบื่อให้ได้ การพิจารณาเช่นนี้ก็คือ การพิจารณาวิปัสสนากรรมฐาน
จิตเศร้าหมอง ก็พยายาม ภาวนาให้มากๆ พิจารณาให้มากๆ ในเมื่อจิตมันรู้แจ้งเห็นจริงแล้ว มันจะหายเบื่อ และจะหายเศร้าหมอง

หลวงพ่อพุธ ฐานิโย






ธรรมะก่อนนิทรา : สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช
คืนที่ ๙๙๒ อารักขกรรมฐาน : อสุภกรรมฐาน

และมาถึงข้อที่ ๓ อสุภะ พิจารณากายนี้ว่าไม่งดงาม กรรมฐานข้อนี้เป็นเครื่องระงับกิเลสกองราคะ

คือความกำหนัดยินดีติดอยู่ในกายตนในกายผู้อื่น เพราะฉะนั้นจึงสอนให้พิจารณากายนี้ อันเป็นที่ตั้งของกิเลสกองราคะนี้ ว่าอันที่จริงนั้นเป็นสิ่งปฏิกูล ไม่สะอาดไม่งดงาม เพราะว่ากายนี้เป็นที่ประชุมแห่งศพ มี ผม ขน เป็นต้น เป็นสิ่งที่พึงรังเกียจ โดยจะพึงพิจารณาเห็นได้โดย สี สัณฐาน เป็นต้น ฉะนั้น จึงต้องมีการชำระ และการตกแต่งให้งดงามต่างๆ แต่ก็ไม่สามารถจะกระทำให้สำเร็จไปได้ เพราะเป็นสิ่งที่ปฏิกูลไม่สะอาด ไม่งดงามอยู่โดยธรรมชาติ เมื่อพิจารณาดั่งนี้ก็จะดับกิเลสกองราคะ คือความติดอยู่ในกายลงได้ ทำให้มีความเบา มีความสบาย.







ไม่ยินดีในสิ่งที่ตนได้
ไม่พอใจในสิ่งที่ตนมี
เป็นคนอาภัพอับโชคที่สุด
ยินดีในสิ่งที่ตนได้
พอใจในสิ่งที่ตนมี
เป็นคนโชคดีที่สุด
มงคลชีวิตประสิทธิ์พร
พระพุทธพจนวราภรณ์
(หลวงปู่จันทร์ กุสโล)
เจดีย์หลวงวรวิหาร เชียงใหม่