เจตนาของบทสัพเพฯ

[เด็กลึกลับ]

การอาราธนาพระเข้าตัว (โดยว่าบทสัพเพฯ) นั้น
เปรียบได้กับการที่เราปีนเขา แล้วเราก็ปักหมุดเอาไว้ เพื่อว่าไต่เขาครั้งต่อ ๆ ไป จะได้อาศัยหมุดเรานั้น เป็นทั้งเครื่องหมายให้คุ้นว่าเป็นเส้นทางที่เคยเดิน รวมทั้งใช้อาศัยยึดเกาะให้ไต่เขาได้โดยสะดวกรวดเร็ว

ฉันใดก็ฉันนั้น เมื่อเราปฏิบัติสมาธิภาวนา เวลาจิตสงบดี ท่านก็ให้อาราธนาพระเข้าตัว หรือตั้งองค์พระไว้ที่จิต ซึ่งสิ่งนี้จะเป็นเหมือนหมุด เพื่อให้การปฏิบัติครั้งหน้า จะเป็นไปโดยสะดวกรวดเร็ว นอกจากนี้ ยังจะช่วยให้เราเกิดความสำรวมระวังว่าบัดนี้ จิตของเราเป็นพระอยู่นะ จงอย่าคิดไม่ดี พูดไม่ดี หรือทำไม่ดี ที่สำคัญเราต้องปฏิบัติตามที่หลวงปู่แนะนำ คือ การเกลี่ยจิตให้ได้ทุกอิริยาบถ พูดอีกนัยหนึ่งก็คือ การประคองนิมิตองค์พระก็เท่ากับการพยายามทรงอารมณ์สมาธิให้ได้ตลอดต่อเนื่องทั้งวัน พอมีจังหวะหรือโอกาส นั่งกรรมฐานปุ๊บ จิตก็จะได้เป็นสมาธิปั๊บ เอาให้ได้ชนิดที่ว่าหายใจเข้า ยังไม่ทันหายใจออก จิตก็รวมได้ อย่างหลวงปู่ บางวันท่านให้พรแล้วท่านก็เงียบไปนาน เพราะความชำนาญในเรื่องสมาบัติของท่าน เมื่อสังขารท่านต้องการการพัก ท่านก็เข้าพักได้โดยอัตโนมัติ จิตที่ฝึกหัดดีแล้ว จึงมีอำนาจมาก