ความเจริญ กับ ความเสื่อม

[รสมน]

” เกิดดับ “

…ไม่ว่าจะเกิดหรือดับ
ทำใจให้เป็นอุเบกขา
เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สำหรับใจที่รู้ทันแล้ว
การเกิดกับดับนี้เท่ากัน
ไม่ดีใจ ไม่เสียใจ เวลาได้มาก็ไม่ดีใจ

.เพราะรู้ว่า ได้มาเพื่อจะต้องเสียไป
ถ้าไม่ได้มา ก็ไม่ต้องเสียไป
ถ้าไม่มี ก็ไม่ต้องเสียไป
เวลามี จึงไม่ควรดีใจ

.“ถ้าดีใจก็แสดงว่าหลงแล้ว”
ถ้าดีใจ เวลาเสียไปก็ต้องเสียใจ
ถ้าได้มา ไม่ดีใจ
เวลาเสียไปก็จะไม่เสียใจ

.ต้องทำใจ อย่าไปชอบไปชัง
อย่ายินดียินร้าย
กับการเกิดดับของสิ่งต่างๆ
นี่คือการดูการเกิดดับ

.ดูเพื่อสอนใจให้รู้ว่า
ไม่มีอะไรคงเส้นคงวา
มีการเปลี่ยนแปลง

“มีการเกิดขึ้น แล้วตั้งอยู่ แล้วดับไป” .
…………………………………………
.
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
วัดญาณสังวรารามฯ ชลบุรี
จุลธรรมนำใจ ๒๑ กัณฑ์ที่ ๔๑๒
วันที่ ๒๓ พฤษภาคม ๒๕๕๓






"อะไรที่เราว่าเป็นนั้น เป็นนี้
นั้นไม่เป็นอยู่ได้ตลอดไป
เพราะว่าเกิดมาแล้ว มีความเจริญขึ้น
เมื่อเจริญแล้ว ก็เสื่อมไป
เกิดขึ้นแล้ว ก็ดับไป
เป็นอยู่อย่างนี้ ตลอดกัปตลอดกัลป์

จิตใจของผู้มีความลุ่มหลงมัวเมา
ไม่ตั้งมั่นอยู่ในธรรมะปฏิบัติ
มีแต่ความไหวหวั่นพรั่นพรึง
ก็หวังแต่ส่วนที่ดี

ในโลกธรรมนั้น ก็มีส่วนดีอยู่ครึ่งหนึ่ง
ส่วนที่ไม่ดี อยู่ครึ่งหนึ่ง
ต้องรู้เท่าทัน ใจก็เป็นกลาง
ไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งทั้งหลาย"

หลวงปู่สิม พุทฺธาจาโร







“รักได้ ชอบได้
อย่าไปหวังอะไรไปมากมายกว่านี้
มีหวังได้ แต่อย่าหวังมากมายจนเกินไป
เพราะว่าสุดท้ายแล้ว
มนุษย์ก็ย่อมเป็นมนุษย์วันยังค่ำ
ยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ดี
เพราะมันคือความจริง
ความจริง ก็ย่อมคือความจริงไปวันยังค่ำ
สุดท้ายความจริง ก็ย่อมปรากฏเสมอ
ไม่วันใดหรือวันหนึ่ง”

ท่านพุทธทาสภิกขุ