นวรัตน์ดอทคอม

การพิจารณาเรื่องความสัมพันธ์กับคนอื่นย่อมนำไปสู่ความกตัญญูกตเวทีต่อผู้มีพระคุณต่อเรา ส่วนมากเรามักจะมองความสำนึกในบุญคุณของผู้ที่มีอุปการคุณต่อเราว่าเป็นธรรมพื้นฐาน ไม่ใช่เรื่องสูงฟังยากเหมือนอนัตตา แต่ที่จริงแล้วความกตัญญูกตเวทีอันแท้จริงเกิดขึ้นและเข้มแข็งเพราะความเข้าใจในเรื่องอนัตตา คือความระลึกรู้อยู่ว่าเราไม่ใช่ศูนย์กลางของโลก ไม่ได้อยู่ในโลกนี้คนเดียว ความสุขทั้งหมดที่เราเคยเสวยในชาตินี้ย่อมอาศัยคนอื่น สัตว์อื่น หรือสิ่งอื่นไม่มากก็น้อย ในชีวิตของเรานั้น เคยไหม เคยมีความสุขแม้แต่นิดเดียวที่ไม่ได้อาศัยคนอื่นเป็นปัจจัย ขอตอบแทนว่าไม่เคย แล้วเมื่อชีวิตเราไม่มีอะไรที่ไม่ขึ้นอยู่กับคนอื่นและสิ่งอื่น เราจะถือตัวถือตนได้อย่างไร แล้วเราจะหาตัวตนที่เที่ยงแท้ถาวรได้ที่ไหน

พระอาจารย์ชยสาโร





"การสร้างพระไว้
ในตัวก็คือ การนั่ง
สมาธิภาวนา ทำ
ดวงจิตให้เกิดความ
สงบ เมื่อจิตสงบ
กายก็สงบ ปิติความ
อิ่มกายอิ่มใจก็จะบัง
เกิดขึ้นในร่างกาย
(คือสติเต็มตัว ใจก็เต็มตัว)

เมื่อปิติเกิดมากๆ
ก็จะกลายเป็นสุขขึ้น
เมื่อสุขมากๆ แล้ว
มันก็จะต้องใส ความใส
คือ ตัว วิปัสสนาญาณ
มองเห็นสังขารร่างกาย
ของตนเอง ในความเป็น
จริงว่า กายนี้คือธาตุทั้ง ๔
ไม่ใช่ตัวตน เราเขา
เป็นของไม่เที่ยงและ
เป็นทุกข์ ต่อจากนี้ก็จะ
เกิดความเบื่อหน่าย
ปล่อยวางในสังขาร
ไม่ยึดถือว่าเป็นสาระ
แก่นสาร แยกกายจิต
ออกเป็นคนละส่วน"

ท่านพ่อลี ธมฺมธโร
วัดอโศการาม
สมุทรปราการ






"บางคนมีความเข้าใจว่า ฟังธรรม ปฏิบัติธรรม
แล้วจะมีประโยชน์อะไร มัวแต่ถือศีล ถือธรรม
ก็ไม่ต้องทำมาหากินกัน นี่คิดผิดมาก

เพราะธรรมะจริงๆ ก็คือ เรื่องของความถูกต้อง
มันรวมเรื่องถูกต้อง ของชีวิตเราไว้ทั้งหมด

จะหากินอย่างไร? จะเก็บรักษายังไง?
คบหากับคนอื่นอย่างไร? ดำเนินชีวิตอย่างไร
จึงจะไม่เป็นทุกข์? นี่เรื่องของธรรมะ
ทำไมจะไม่มีประโยชน์ "

หลวงปู่ชา สุภัทโท






"ถ้าโลกนี้เต็มไปด้วยการขอโทษ
และการให้อภัยโทษแล้ว
จะไม่มีวิกฤตการณ์เลวร้ายใดๆ
เกิดขึ้นมาได้เลย

เป็นการสร้างสันติภาพให้แก่โลกทั้งโลก
ด้วยการยึดถือหลักที่ว่าขอโทษ และอดโทษ

ฉะนั้น ขอจงประพฤติปฏิบัติจนเป็นนิสัย
และอบรมลูกเล็กเด็กแดง ให้รู้จักขอโทษ
และอดโทษ แก่กันและกันจนเป็นนิสัย"

ท่านพุทธทาสภิกขุ