โลกุตระธรรม

[รสมน]

"ให้นึกเสมอว่า
การเจ็บ การตายไม่แน่นอน
จะมาถึงเมื่อใดก็ได้ อย่าประมาท
อย่ารั้งรอ ต่อการทำความดี
ในขณะที่ยังมีโอกาส ทำความดี
จะได้ไม่ต้องเสียใจ แม้ความตายจะมาถึง
ในวินาทีใด ก็ตาม"
-:- ท่านเจ้าคุณนรรัตน์ราชมานิต -:-



"ถ้าใจเราดีแล้ว
ทำอะไรก็ดี ไปไหนๆ ก็ดี
ทำการทำงานก็ดี ทำราชการก็ดี
ครอบครัวก็ดี พี่น้องก็ดี
ชาวบ้านร้านตลาดก็ดี
ประเทศชาติก็ดี"
-:- หลวงปู่ฝั้น อาจาโร -:-




พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้ " โลกุตรธรรม "
เห็นก็ได้แต่เห็นวางไป ไม่ยึดถือ
ดับความยึดจึงจะไปรอด ด้วย " สติ "
ตัวสติแท้ๆ เป็นโลกุตรธรรม เป็นธรรมพ้นโลก
ตัวโลกุตรธรรมเหมือนไฟฟ้าแลบ
แปล็บเดียวมันก็เห็นหมดแล้ว แลบหนเดียว
ไม่แลบมาก "เจริญสติ"หนทางเดียวไปรอด
เห็นได้ยิน ก็สักแต่รู้ ไม่ไปถามไปตอบอะไร
ไม่ได้สมมุติเป็นเราเป็นเขา
หลวงปู่บุญฤทธิ์ ปัณฑิโต




จิตที่กระด้างกระเดื่องทำดีไม่ได้
ความจริงนั้นจิตใจมันอยู่ภายในนี้แล้ว ไม่ได้ไปไหน แต่ว่า สังขารมาร กิเลสมาร มันดึงดูดให้ไป เห็นดีเห็นชอบตามอำนาจกิเลสราคะ โทสะ โมหะโน้น ไม่มารวมไม่มาสงบภายใน ไม่อยู่ในหัวใจ มันอยู่นอกหัวใจ
เมื่ออยู่นอกเกินไป อยู่นอกนานเท่าไร มันก็ยิ่ง "แข็งกระด้างกระเดื่อง" คือว่า มันเคลื่อนไหวไปมาในสติปัฏฐานไม่ได้
จิตใจจะระลึกในสิ่งที่ดี มันไม่ยอมให้นึก จิตใจที่กระด้างกระเดื่องอยู่ภายใน ..ภาวนาไม่ได้ ภาวนาไม่ลง ก้มหัวไหว้พระไม่ได้ อันนี้ท่านว่า มันเป็น "ความหลง" ของจิตผู้ไม่พินิจพิจารณา
หลวงปู่สิม พุทธาจาโร
สำนักสงฆ์ถ้ำผาปล่อง อ.เชียงดาว จ.เชียงใหม่




วิปัสสนาสั้น(ที่เมือง Adelaide Australia) ปลายปี ๒๕๔๒
"มองดูรอบๆฟังไปพร้อม นั้นก็นก นี่ก็กา นั้นก็ปลา ในโถน้ำบนโต๊ะ ก็ปลาทอง ถ้าเราพูดกะมันได้ และมันก็พูดกะเราได้ แล้วมันก็จำความเดิมได้ ปลาทองในโถก็คงโวหารว่า
"ไม่น่าเป็นยังงี้เลย เมื่อไม่นานมานี่เองเราเป็นคนมั่งมีหรูหราเพราะทำงานหามรุ่งหามค่ำ นอกนั้นก็งานเลี้ยงถึงเที่ยงคืน พร้อมทั้งอบายมุข บุญบาปไม่รู้จัก สนใจจะเอาท่าเดียว เรื่องลวงเชี่ยวชาญ ลูกหลานไม่รู้จักสั่งสอน หอบสมบัติเข้าบ้านท่าเดียวมีสารพัด อยากได้อะไรหามา พุทฺโธ ธมฺโม สงฺโฆ ไม่รู้จักเลย
ยังไงงีบนิดเดียวมาเป็นยังงี้ เป็นปลาทองท่องเที่ยวอยู่ในน้ำเสรีไม่เท่าไหร่ คนจับเอาไปเข้าร้าน ลูกหลานยังไงไม่รู้ พลัดผลูไปเจอเลยซื้อเอาไว้ในโถนี่แหละ มองดูรอบตัวก็สมบัติของเราทั้งนั้นแต่ไม่ใช่ของเรา จะใช้จะชมอะไรก็ไม่ได้มันน่าเจ็บใจ ไปไหนต่อ ก็ไม่ทราบได้ น่าทุเรศจริง จบ
หลวงปู่บุญฤทธิ์ ปัณฑิโต