ประสบการณ์จากศิษย์หลวงปู่มี ....

[เอก ลาดบัว]

เนื่องจากเมื่อวันที่ 18มีนาคม 2552ที่ผ่านมา กระผมและสุทินได้เดินทางไปจังหวัดพระนครศรีอยุธยา จุดประสงค์คือไปกราบหลวงพ่อพูน วัดบ้านแพน หลวงปู่ทิม วัดพระขาว และหลวงพ่อชำนาญ วัดบางกุฎีทอง จังหวัดปทุมธานี จึงได้ประสบกับเหตุการณ์ที่ทำให้ลูกศิษย์รุ่นเล็กอย่างกระผมและสุทิน ได้ประจักษ์ถึงบารมีของหลวงปู่มีและครูบาอาจารย์ ว่าท่านยังคงคุ้มครองดูแลลูกศิษย์ของท่านเสมอมา
เรื่องมีอยู่ว่า ผมและสุทินเข้าไปกราบหลวงพ่อพูน วัดบ้านแพนเป็นองค์แรก แต่ด้วยความที่หลวงพ่อท่านเป็นพระที่มีเมตตา และใจดีมาก พวกผมก็เลยอยู่ที่วัดบ้านแพนกันนานไปหน่อย กว่าจะได้ออกมาก็ปาเข้าไปสี่โมงเย็น แล้วก็เดินทางต่อไปยังวัดพระขาว เพื่อกราบหลวงปู่ทิม เมื่อไปถึงก็ทราบว่าหลวงปู่ท่านไม่สบาย รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล พวกผมก็เลยได้แต่เช่าวัตถุมงคล และรีบออกมารอรถสองแถวที่หน้าวัด กะว่าจะกลับกรุงเทพเลย เพราะเวลานี่คงไปกราบหลวงพ่อชำนาญไม่ทัน ซึ่งผมก็รู้สึกเสียดายมาก เพราะคงไม่มีโอกาสได้ไปกราบท่านบ่อยนัก และครั้งนี้เพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่ไปกราบท่าน
พวกผมออกมารอรถที่หน้าวัดเพื่อเข้าตัวเมืองไปตลาดเจ้าพรหม เพราะรถที่จะกลับไปตลาดบ้านแพนหมดแล้ว รถสองแถวสีส้มก้อวิ่งมา ผมและสุทินได้โบกรถ แต่รถกลับไม่ยอมจอด เวลานั้นฝนกำลังตกปรอยๆ ก็เลยตัดสินใจเดินจากวัดพระขาวไปยังถนนใหญ่ เผื่อจะมีรถให้ขึ้นเข้าเมืองบ้าง เด็กน้อยสองคนก็เลยได้แต่ภาวนาให้มีรถกลับกรุงเทพ วันนั้น ผมได้แขวนเหรียญบุพโพของหลวงปู่มีและพระของครูบาอาจารย์ที่นับถือ แต่เวลานั้นมือผมกำอยู่ที่เหรียญบุพโพของหลวงปู่มี
เมื่อเดินไปได้ซักพักก็มีรถเก๋งคันหนึ่งขับมาจอดอยู่ข้างหน้าไม่ไกลจากพวกผม เมื่อเราเดินผ่านหน้ารถคันนั้น ชายที่อยู่ในรถได้เปิดกระจกลงและถามพวกผมว่า "น้องจะไปไหนกัน" สุทินก็บอกว่าจะเข้าตัวเมือง หารถกลับกรุุงเทพ ชายผู้นั้นก้อบอกว่า "บ้านพี่อยู่แถวมหาวิทยาลัยมหิดล เดี๋ยวพี่พาไปส่งแถวนั้นก็ได้ จะได้หารถกลับได้สะดวกหน่อย" พวกผมก็เลยอาศัยรถของพี่คนนั้นออกมา
เมื่ออยู่บนรถก็คุยกันถึงเรื่องพระ ซึ่งพี่เค้าก็ไม่ได้เล่นเป็นจริงเป็นจัง ก็เลยแนะนำให้เค้ารู้จักหลวงปู่มี และหลวงพ่อชำนาญ วัดบางกุฎีทอง เผอิญว่ารถผ่านแถววัดบางกุฎีทองพอดี พี่เค้าก็เลยพาพวกเราเข้าไปกราบหลวงพ่อชำนาญ ซึ่งก็ทำให้ความหวังของผมที่จะไปกราบท่านได้เป็นจริง เมื่อไปถึงก็ได้ถวายสังฆทาน และพูดคุยกับท่าน ประกอบกับในเวลานั้น ฝนตกหนักมาก และเย็นมากแล้ว จึงไม่มีใครมากราบท่าน นอกจากพวกผมสามคน พวกผมก็ได้เล่าให้ท่านฟังว่า ขณะนี้ พวกกระผมกำลังช่วยกันหาเงินสร้างศาลาทรงไทยเพื่อประดิษฐานสรีระของหลวงปู่มี ท่านก็ได้พูดว่า "ดีแล้ว พวกมึงทำกันดีแล้ว ช่วยกันชูท่านให้ดีเถิด มีเพชรอยู่ในมือ ต้องใส่ ต้องโชว์ ไม่ใช่เก็บไว้ในตู้เซฟ ไม่งั้นใครเค้าจะไปรู้ว่าเรามีเพชร ถ้าเปนแหวนทองเหลืองทองแดงหละ เก็บไว้เถอะ แต่นี่มีเพชร หลวงปู่ท่านเสมือนเพชร ต้องใส่ ต้องโชว์"
และท่านก็ได้ฝากความคิดถึงมาให้กับพระครูวิชัยพลากรณ์ หรือที่ท่านเรียกว่า พระครูชุมพล เจ้าอาวาสวัดมารวิชัย เนื่องจากท่านได้ไปสอบเป็นเจ้าอาวาสรุ่นเดียวกัน จากนั้นท่านก็ได้สอนธรรมะให้กับพวกเรามากมายจนเวลาปาเข้าไปสองทุ่ม ท่านจึงให้เรากลับเพราะเกรงว่ากว่าจะถึงกรุงเทพจะดึกเกินไป และฝนก็เริ่มซาจนเกือบจะหยุดแล้ว เราจึงเดินทางกลับกัน โดยตอนแรกพี่เค้าบอกว่าจะไปส่งที่แถวมหาวิทยาลัยมหิดล แต่เอาเข้าจริง พี่เค้ามาส่งเราใกล้กว่านั้นมาก
งานนี้ต้องขอขอบคุณพี่ชายใจดีนามว่าพี่แอ๊ด ที่ช่วยพาเด็กตาดำๆสองคนกลับบ้าน และยังได้ไปกราบหลวงพ่อชำนาญวัดบางกุฎีทองอีกด้วย และที่สำคัญคือ บารมีครูบาอาจารย์ และหลวงปู่มี ที่คุ้มครองรักษาให้พวกเราได้เจอกัลยาณมิตรอย่างพี่แอ๊ด และขอขอบคุณพี่หมีนะครับ ที่เป็นห่วง โทรศัพไปเช็คว่าเป็นยังไงกันบ้างครับ ก็เอวัง ด้วยประการะฉะนี้

[สุรเทพ]

สาธุ หลวงปู่ท่านยังคอยปกปักษ์รักษาจริงๆครับ

[อู๊ด อู๊ด]

สาธุ ...... เยี่ยมครับ

[เด็กลึกลับ]

อัปปมาโณ สังโฆ

คุณของพระสงฆ์ไม่มีประมาณ

สาธุฮะ

[จิ้งจก]

สาธุ....คุณเอกได้อะไรดีๆ เพราะความเชื่อมั่นและศรัทธาอย่างเหนียวแน่นต่อหลวงปู่มีท่านแน่ๆ

[เอก ลาดบัว]

ขอบคุณทุกกำลังใจครับ

[ศิษย์กวง]

ขอบพระคุณมากครับ คุณเอก
สมแล้วกับคำว่า "ตัวจริงเสียงจริง"

[รณธรรม ธาราพันธุ์]

ขอบคุณมากครับคุณเอก สำหรับเรื่องเล่าเสริมศรัทธาอย่างนี้ ขอบคุณอีกครั้งครับ