บทความนี้...ทำไมถึงทำให้คนใจดำเปลี่ยนแปลงตัวเอง...

เสาร์ 22 ส.ค. 2009 2:06 am

: ขาวดำ.jpg (7.99 KiB) เปิดดู 1889 ครั้ง

เรื่องมีอยู่ว่า พี่ชิตแกเป็นคนใจดำครับ ชอบยิงนกตกปลาไปเรื่อย แต่ที่หนักก็คงเป็นเนื้อหมา แกกินแหลกครับ แม้แม่แกจะบอกว่า มันบาปนะลูก (ก็ไม่สน)

เมื่อราว 15 ปีก่อน มีเหตุการณ์ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป …

ครั้งนั้นมีหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง มันมักวิ่งไปหาของกินแถว ๆ บ้านแกบ่อยเพราะบ้านแกติดตลาด แม้แกจะกินหมาอยู่บ่อย ๆ แต่กรณีหมาขี้เรื้อนแกบอก “กูกินไม่ลงว่ะ” แกทำอย่างเดียวคือไล่ฆ่า แต่มันรอดได้ทุกครั้ง มันไปหาของกิน บางทีก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง

คราวนั้นเนื้อแห้งที่แกตากไว้หายไป... พอมองหาก็เห็นแม่หมาขี้เรื้อนวิ่งหลุน ๆ หนีไป แกเดือดทันทีเลยรีบวิ่งตาม คราวนี้ทันครับ เพราะหมาขี้เรื้อนตัวนั้นวิ่งช้ามาก แกทุบไปทีเดียวหมานั่นล้มลงชักทันที (แกบอกว่าหากตีตรงจุดแค่ไม้บรรทัดก็ตาย) แกทิ้งหมาไว้ตรงนั้น ไม่อยากจับ แต่คิดจะทำกินตรงนั้น จึงกลับบ้านไปเตรียมของ (แค้นจัดอยากกินหมาขี้เรื้อน) แกสั่งให้ผมเฝ้าไว้ (ตอนนั้นผมยังเด็กอายุแค่ 12 ขวบ) ผมก็มัวแต่เก็บตะขบจนลืมดู (ในใจอยากให้มันรีบไปจะได้ไม่ตาย)

มันไปจริงครับหายวับไป พี่ชิตแกโกรธมากคงอยากเตะผมเต็มแก่ แต่ลุงผมแกเป็นนักเลงใหญ่และเป็นคนสอนวิธีฆ่าหมาให้แกเอง สิ่งที่แกทำได้คือต้องวิ่งตามอย่างเดียวพร้อมบ่น “ทำไมมันไม่ตายวะ”

: ให้นม 1.jpg (15.04 KiB) เปิดดู 1889 ครั้ง

พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงหมาเห่า แกวิ่งตามเสียงทันที พอไปถึง... ภาพที่เห็นคือหมาขี้เรื้อนที่กำลังจะตาย...มันมีลูกที่ต้องเลี้ยง 5 ตัวครับ วัยกำลังหย่านม บางตัวยังกินนมอยู่ บางตัวก็วิ่งไปคาบเนื้อที่แม่หมาขี้เรื้อนคาบไปฝาก (เห็นกับตา) ที่มันยังไม่ยอมตายเพราะต้องกลับไปให้นมลูก แม้น้ำนมแห้งกรัง มันอยากเอาอาหารไปให้ลูก มันเรียกลูก ๆ เพื่อให้นมให้อาหารเป็นครั้งสุดท้าย แม่หมาพยายามอย่างดีที่สุด

: 1.jpg (20.81 KiB) เปิดดู 1891 ครั้ง

มันมองผมกับพี่ชิตเหมือนขอร้อง... ขอให้มันให้นมลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย ไม่อยากเชื่อ นั่นคือน้ำตาของหมาขี้เรื้อน มันแค่ต้องการให้นมลูกก่อนตาย พี่ชิตปล่อยไม้หล่นลงกับพื้น เดินเข้าไปดูแม่หมานั่น ในยามนั้นสิ่งที่แกเห็นไม่ใช่หมาขี้เรื้อน แต่แกเห็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ ที่ทนเจ็บกลับไปหาลูก แกไม่พูดอะไรเลย...ทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ สายตาอ่อนโยนลง

: .jpg (10.63 KiB) เปิดดู 1887 ครั้ง

ลูกหมาตัวหนึ่งวิ่งไปหาแกกระดิกหางให้ แกอุ้มลูกหมาขึ้นแล้วพูดว่า “ขอโทษ” พูดได้แค่นั้นแม่หมาก็ตาย เราช่วยกันฝังแม่หมาจนเสร็จ แกก็รับเลี้ยงลูกหมานั่นไว้ทั้ง 5 ตัว ตั้งแต่นั้นมา แกกลายเป็นคนใจดี ไม่ไล่ยิงนกยิงหมายิงแมวอีก แกบอก “มันอาจมีลูกรออยู่ก็ได้”

เมื่อวันแม่ 2 ปีที่แล้ว แกเอามะลิร้อยเป็นพวงไปให้แม่ทั้ง ๆ ที่แกไม่เคยทำ พูดกับแม่ว่า...

“ตอนผมอายุ 16 แม่สอนผมยังไงนะ สอนอีกหนได้ไหมครับ”

แม่แกน้ำตาคลอพูดไม่ออก ไม่อยากเชื่อแม่หมาขี้เรื้อนตายไป 1 ตัว กลับทำให้คนใจดำอย่างแกเปลี่ยนไปขนาดนี้….

… ผมรักแม่ครับ ...